We wrześniu 1954 roku Teofil i Bolesław K. zostali skazani w wyroku karnym na 20 i 15 lat więzienia za usiłowanie obalenia ustroju siłą, handel dewizami i inne przestępstwa. Skonfiskowano im przy tym działkę leśną o powierzchni kilku hektarów. Państwo zabrało na własność 2/7 nieruchomości skazanych i 5/7 osób z dalszej rodziny, których wyrok nie obejmował.
Jeden z braci zmarł w wyniku zesłania do kamieniołomów, drugi wyszedł na wolność w 1957 roku na mocy amnestii, a w postanowieniu z 22 maja 1997 r. sąd unieważnił wyrok karny z czasów stalinowskich.

Skarb państwa chce zasiedzieć las
Skarb państwa już w niepodległej Polsce wystąpił o zasiedzenie nieruchomości bezprawnie odebranej Teofilowi i Bolesławowi K. Uczestników w tej sprawie było 28 osób - następców prawnych Teofila i Bolesława.
Sąd I instancji oddalił wniosek o zasiedzenie lasu. Natomiast sąd II instancji 3 października 2012 r. stwierdził, że skarb państwa był właścicielem nieruchomości od 1954 r. do 1997 r. ( do uprawomocnienia się wyroku o nieważności skazania Bolesława i Teofila). A zatem część należąca do skazanych niesłusznie braci - zasiedzeniu nie ulega, gdyż zostali oni objęci amnestią i otrzymują zwrot. Paradoksalnie - zasiedzeniu ulega część udziałów tych osób, które nie były skazane.
.
Skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego w imieniu byłych właścicieli złożył adwokat Roman Nowosielski z Kancelarii Nowosielski Gotkowicz i PartnerzyAdwokaci i Radcy Prawni.
Sąd Najwyższy uchylił 7 marca br. wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku. A ten postanowieniem z 12 czerwca 2014 roku prawomocnie oddalił wniosek skarbu państwa Lasów Państwowych o zasiedzenie nieruchomości.

Uzasadnienie Sądu Okręgowego
W uzasadnieniu postanowienia Sąd Okręgowy wskazał m.in., iż właściciele nieruchomości zagarniętych w 1955 roku przez skarb państwa – mogli domagać się ich zwrotu tylko do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 12 marca 1958 roku o sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych oraz uporządkowaniu niektórych spraw związanych z prowadzeniem reformy rolnej (Dz. U. z 1958 r., nr 17, poz. 71) – a konkretnie art. 9 tej ustawy - to jest do dnia 5 kwietnia 1958 roku, a później od dnia, kiedy ustawa ta przestała obowiązywać.
 
Sąd II instancji wskazał, że przejście własności na skarb państwa bezpodstawnie przejętych nieruchomości, następowało na podstawie konstytutywnej decyzji właściwego organu administracji. Obowiązywanie tego przepisu (art. 9 ustawy) stwarzało sytuację w której mimo, że właścicielom nieruchomości bezprawnie przejętych przez państwo w ramach procedury przepadku mienia, przysługiwało roszczenie o zwolnienie od przepadku, to nie dawało ono realnych szans na odzyskanie swojej własności.
 
Wystąpienie w okresie obowiązywania art. 9 ustawy, z powództwem windykacyjnym, powodowało konieczność zwrócenia się przez sąd do organów administracji o stwierdzenie, czy nieruchomość podpada pod art. 9 ustawy. Wszelkie postępowania sądowe prowadzone przez właścicieli – dążące do windykacji nieruchomości – skutkowałyby wydaniem decyzji administracyjnej o przejęciu lasu na podstawie art. 9 ustawy. W rezultacie zatem podjęcie działań zmierzających do odzyskania nieruchomości powodowałoby pozbawienie własności. Sąd Okręgowy wskazał przy tym, iż z uwagi na cel ustawy – zawarte w art. 9 ust. 4 sformułowanie „postępowanie sądowe o przywrócenie posiadania lub wydanie nieruchomości” rozumieć należy szeroko jako każde postępowanie zmierzające do odzyskania przez właściciela czy posiadacza nieruchomości do której zastosowanie znajduje art. 9 ustawy.
 Tym samym Sąd II instancji stwierdził, iż przepisy ustawy, w okolicznościach tej sprawy, stanowiły przeszkodę w dochodzeniu roszczeń przez właścicieli nieruchomości znajdujących się w posiadaniu skarbu państwa, która uzasadnia wstrzymanie biegu przedawnienia (art. 121 pkt 4 w zw. z art. 175 k.c.). Czyli bieg przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu: co do wszelkich roszczeń, gdy z powodu siły wyższej uprawniony nie może ich dochodzić przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw danego rodzaju - przez czas trwania przeszkody.
  
 Sygnatura akt IV Ca 191/14, wyrok 12 czerwca 2014 r.