SR oddalił powództwo o odprawę pieniężną, dochodzoną przez powoda w kwocie 9150 zł. Niekorzystny dla siebie wyrok powód zaskarżył apelacją, podając, iż wartość przedmiotu zaskarżenia apelacyjnego wynosi 10.002 zł. Powód wyjaśnił, że na powyższą wartość składa się dochodzona wartość odprawy (9150 zł) oraz wartość skapitalizowanych odsetek (851,08 zł).

SO wydał wyrok, którym odrzucił apelację w części dotyczącej żądania przewyższającego kwotę 9150 zł (pkt I), zaś w pozostałym zakresie apelację oddalił (pkt II). SO wskazał, iż powód, działając przez profesjonalnego pełnomocnika na rozprawie przed sądem pierwszej instancji ustnie zgłosił rozszerzenie powództwa. Powyższa czynność była jednak nieskuteczna, w świetle przepisów prawa procesowego i sąd nie mógł skutecznie rozsądzić sporu co do rozszerzonej części powództwa. Skoro rozszerzenie powództwa nie wywołało skutków procesowych, to sąd odwoławczy nie mógł merytorycznie rozpoznać apelacji wniesionej w tym zakresie. Powyższe więc skutkowało odrzuceniem apelacji w zakresie kwoty przewyższającej żądanie 9150 zł.

Zażalenie do SN

Powód wniósł zażalenie na orzeczenie sądu odrzucające apelację. Domagał się uchylenia tego rozstrzygnięcia. W ocenie powoda, sąd odwoławczy naruszył szereg przepisów procesowych, co skutkowało wydaniem wadliwego orzeczenia. Powód jako wartość przedmiotu zaskarżenia kasacyjnego wskazał kwotę 10.002 zł. Zdaniem żalącego, skoro dochodził on kwoty przekraczającej 10.000 zł, to jego sprawa powinna podlegać osądowi przez SN.

Rozstrzygnięcie SN

SN odrzucił wniesione zażalenie, uznając je za niedopuszczalne.


Dopuszczalność skarżenia orzeczeń do SN

W oparciu o przepis art. 394(1) § 2 k.p.c. w sprawach, w których przysługuje skarga kasacyjna, zażalenie przysługuje na postanowienie sądu drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie, z wyjątkiem postanowień, o których mowa w art. 398(1), a także postanowień wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji. SN wskazał, że wyjątki, o których mowa w powołanym wyżej przepisie, nie odnoszą się do przypadków zaistniałych w niniejszej sprawie. Jednocześnie postanowienie sądu odwoławczego odrzucające apelację, kończy postępowanie w sprawie. Tym samym ocena, czy w niniejszej sprawie skarżący mógł wnieść zażalenie na postanowienie sądu o odrzuceniu jego apelacji, była uzależniona od tego, czy niniejsza sprawa miała charakter sprawy kasacyjnej. O tym, czy określona sprawa może zostać zaskarżona kasacją, przesądza art. 398(2) k.p.c.

Skarga kasacyjna w sprawach pracowniczych

Na podstawie art. 398(1) § 1 k.p.c. skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż 10.000 złotych.

SN podkreślił, że powyższy przepis ma charakter bezwzględny. Nie jest przy tym dopuszczalnym, aby strony w sposób dowolny oznaczały w piśmie procesowym wartość przedmiotu zaskarżenia, po to by uzyskać możliwość wniesienia skargi kasacyjnej. Wartość przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną, pozostaje bowiem w ścisłym związku z zakresem zaskarżenia kasacyjnego. Jeśli skarga kasacyjna nie obejmuje całości roszczeń, to wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa od wartości przedmiotu sporu lub wartości przedmiotu zaskarżenia apelacyjnego.

Niedopuszczalność kumulacji wartości zaskarżenia

SN zauważył przy tym, że wartość roszczenia, co do którego zapadło postanowienie sądu odwoławczego o odrzuceniu apelacji, nie podlega uwzględnieniu (zliczeniu) w wartości przedmiotu zaskarżenia decydującego o dopuszczalności skargi. Nie można bowiem kumulować wartości przedmiotu sporu w sprawie (9150 zł) z wartością przedmiotu zażalenia (851,08 zł), gdyż są to różne kwestie.

Wobec tego zażalenie było niedopuszczalne.

Postanowienie Sądu Najwyższego z 16.05.2017 r., II PZ 5/17, LEX nr 2312022