Podobnie jest - zdaniem Trybunału - z okresami odbywania kary pozbawienia wolności, które przerywają co do zasady ciągłość okresów wymaganych do uzyskania tych korzyści.
Dyrektywa 2004/38/WE w sprawie prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu pozwala obywatelom Unii przemieszczać się i przebywać na terytorium państwa członkowskiego innego niż to, którego są obywatelami, przez maksymalny okres trzech miesięcy bez konieczności spełnienia warunków lub formalności innych niż wymóg posiadania dokumentu podróży. Jednakże, jeśli prowadzą oni działalność zawodową lub posiadają wystarczające zasoby do zaspokojenia swoich potrzeb oraz pełne ubezpieczenie zdrowotne (na przykład jako studenci lub emeryci), mogą oni pozostać w tym innym państwie członkowskim przed dłuższy okres. W takim przypadku członkowie ich rodziny bez względu na to, czy są oni obywatelami Unii, czy nie, mogą również pozostać z nimi w tym państwie, pod warunkiem że ich obecność nie stanowi obciążenia dla systemu pomocy społecznej przyjmującego państwa członkowskiego i są oni objęci pełnym ubezpieczeniem zdrowotnym.

W tym kontekście przyjmujące państwo członkowskie nie może podjąć decyzji o wydaleniu wobec obywateli Unii lub członków ich rodzin, bez względu na przynależność państwową, którzy posiadają prawo stałego pobytu na jego terytorium, z wyjątkiem poważnych względów porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego. Podobnie decyzja o wydaleniu nie może zostać podjęta wobec obywatela Unii, który zamieszkiwał w przyjmującym państwie członkowskim przez poprzednie dziesięć lat, chyba że uzasadniają ją nadrzędne względy bezpieczeństwa publicznego określone przez to państwo członkowskie.

W sprawie C-378/12 mającej za przedmiot wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Upper Tribunal (Immigration and Asylum Chamber), London (Zjednoczone Królestwo) Nnamdi Onuekwere przeciwko Secretary of State for the Home Department, Trybunał wypowiedział się na temat wykładni art. 16 ust. 2 i 3 dyrektywy 2004/38/WE.

W wydanym wyroku Trybunał przypomniał w pierwszej kolejności, że obywatel państwa trzeciego będący członkiem rodziny obywatela Unii, który skorzystał z prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu, może zaliczyć dla celów nabycia prawa stałego pobytu tylko okresy, które spędził z tym obywatelem. W rezultacie okresy, w których nie zamieszkiwał z tym obywatelem ze względu na pobyt w zakładzie karnym w przyjmującym państwie członkowskim, nie mogą być brane pod uwagę dla tego celu.

Ponadto Trybunał stwierdził, że prawodawca Unii uzależnił uzyskanie prawa stałego pobytu od integracji zainteresowanej osoby w przyjmującym państwie członkowskim. Taka idea integracji nie opiera się zaś tylko na aspektach terytorialnych i czasowych, lecz także na czynnikach natury jakościowej dotyczących stopnia zintegrowania z przyjmującym państwem członkowskim. W tym względzie Trybunał zauważył, że orzeczenie przez sąd krajowy bezwarunkowej kary pozbawienia wolności może świadczyć o nieposzanowaniu przez zainteresowaną osobę wartości wyrażonych przez społeczeństwo przyjmującego państwa członkowskiego w jego prawie karnym. Uwzględnienie zatem okresów odbywania kary pozbawienia wolności dla celów nabycia prawa stałego pobytu w oczywisty sposób byłoby sprzeczne z celem, do którego dąży dyrektywa, ustanawiając prawo pobytu.

Trybunał orzekł również, że okresy odbywania kary pozbawienia wolności w przyjmującym państwie członkowskim przerywają ciągłość pięcioletniego pobytu. W rezultacie okresy, które poprzedzają okresy odbywania kary pozbawienia wolności i które po nich następują, nie mogą być sumowane w celu uzyskania minimalnej długości pięciu lat wymaganej do nabycia zezwolenia na pobyt stały.

W sprawie C-400/12 mającej za przedmiot wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Upper Tribunal (Immigration and Asylum Chamber), London (Zjednoczone Królestwo) Secretary of State for the Home Department przeciwko M.G., Trybunał wypowiedział się na temat wykładni art. 28 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2004/38/WE.

W wyroku Trybunał stwierdził w pierwszej kolejności, że w przeciwieństwie do okresu wymaganego do nabycia prawa stałego pobytu, który rozpoczyna się wraz z rozpoczęciem legalnego pobytu danej osoby w przyjmującym państwie członkowskim, dziesięcioletni okres pobytu wymagany do przyznania zwiększonej ochrony przed wydaleniem należy obliczać wstecz, od dnia wydania decyzji o wydaleniu tej osoby. Ponadto Trybunał uznał, że ten okres pobytu powinien być zasadniczo ciągły.

Następnie, w odniesieniu do związku pomiędzy integracją danej osoby ze społeczeństwem przyjmującego państwa członkowskiego, a jej pobytem w zakładzie karnym, Trybunał orzekł, że z tych samych względów co przytoczone w wyroku wydanym w sprawie C-378/12 okresy odbywania kary pozbawienia wolności nie mogą być wzięte pod uwagę dla celów obliczenia dziesięcioletniego okresu pobytu.

Tak wynika z wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 stycznia 2014 r. w sprawie C-378/12 Nnamdi Onuekwere przeciwko Secretary of State for the Home Department i w sprawie C-400/12 Secretary of State for the Home Department przeciwko M.G.

Źródło: http://eur-lex.europa.eu