Przepis art. 1157 k.p.c. określa zakres dopuszczalności poddania sprawy rozpoznaniu sądów polubownych, wyznaczając tym samym granice przedmiotowe, w jakich dopuszczalne jest zawarcie zapisu na sąd polubowny. Regulacja ta odnosi się jedynie do spraw cywilnych w rozumieniu art. 1 k.p.c.. Kwalifikacja wyrażająca się w dopuszczalności poddania sporu pod rozstrzygnięcie sądu polubownego określana jest w doktrynie jako zdatność arbitrażowa. Zapis na sąd polubowny może być zawarty w zakresie wszystkich spraw mogących być przedmiotem ugody sądowej, niezależnie od majątkowego lub niemajątkowego charakteru praw, których dotyczą, z wyjątkiem spraw o alimenty (zob. Wójcik M.P.: Komentarz do art.1157 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III, stan prawny: 2008.03.01. Komentarz dostępny jest również w wersji elektronicznej w module do Systemu Informacji Prawnej LEX: "Komentarze").
Pogląd wyrażony w doktrynie zdaje się potwierdzać postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2009 r., I CSK 311/08, LEX nr 492144, zgodnie z którym poddanie sądowi polubownemu sporów ze stosunku umownego oznacza, iż kompetencją tego sądu są objęte wszelkie roszczenia o wykonanie umowy, roszczenia powstające w razie niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, roszczenia o zwrot bezpodstawnie spełnionego świadczenia powstałe w razie nieważności umowy lub odstąpienia od umowy, a także roszczenia deliktowe, jeżeli wynikają ze zdarzenia będącego równocześnie niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy.
( III CZP 57/10)
Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line