Czy w świetle Uchwały Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2009 r. II PZP 13/08 dot. art. 45 § 1 k.p., gdzie stwierdza się, że wiek emerytalny nie możne być wyłącznym powodem utraty pracy - można wypowiedzieć stosunek pracy nauczycielowi na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 4 KN, który mimo przedłużenia umowy o 2 lata dalej nie nabył praw emerytalnych - posiada 15 lat udokumentowanego stażu pracy i również nie ma możliwości przejścia na rentę?
Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 z późn. zm.) stosunek pracy z nauczycielem zatrudnionym na podstawie mianowania ulega rozwiązaniu w razie ukończenia przez nauczyciela 65 lat życia; jeżeli z ukończeniem 65 lat życia nauczyciel nie nabył prawa do emerytury, dyrektor szkoły przedłuża okres zatrudnienia, nie dłużej jednak niż o 2 lata od ukończenia przez nauczyciela 65 lat życia.
Sformułowanie "ulega rozwiązaniu" wyraźnie sugeruje, iż rozwiązanie stosunku pracy odbywa się z mocy samego prawa a nie mocą konstytutywnej decyzji dyrektora szkoły. Tak więc dyrektor szkoły w rozumieniu omawianego przepisu nie ma żadnych kompetencji prawotwórczych w tym zakresie - może jedynie poinformować nauczyciela o fakcie rozwiązania stosunku pracy.
Karta Nauczyciela w art. 91c ust. 1 stwierdza, że w zakresie spraw wynikających ze stosunku pracy, nieuregulowanych przepisami ustawy, mają zastosowanie przepisy Kodeksu pracy. Z przepisem tym koresponduje art. 5 k.p., zgodnie z którym, jeżeli stosunek pracy określonej kategorii pracowników regulują przepisy szczególne, przepisy kodeksu stosuje się w zakresie nieuregulowanym tymi przepisami.
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 kwietnia 2003 r. (sygn. akt I PK 91/02, Pr. Pracy 2003/12/35) sformułował tezę, iż rozwiązanie stosunku pracy z nauczycielem mianowanym zostało uregulowane w Karcie Nauczyciela w sposób całościowy i wyczerpujący. Z orzeczenia tego wynika więc wniosek, że skoro pragmatyka nauczycielska całościowo reguluje sposób nawiązania i rozwiązania nauczycielskich stosunków prawnych, to w tym zakresie nie stosuje się - na zasadzie odesłania - innych przepisów prawa pracy, a zwłaszcza Kodeksu pracy. Stąd też uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2009 r. (sygn. akt II PZP 13/08) dotycząca art. 45 § 1 k.p., która stanowi, że osiągnięcie wieku emerytalnego przez pracownika i nabycie prawa do emerytury nie może być samoistna przesłanką rozwiązywania stosunku pracy przez pracodawcę - nie ma zastosowania do stosunków pracy na podstawie mianowania zawartych na podstawie Karty Nauczyciela.
Oczywiście można się zastanawiać, czy (i na ile) norma wypływająca z art. 23 ust. 1 pkt 4 KN ma charakter dyskryminujący (biorąc pod uwagę kryterium wieku), jednak do momentu stwierdzenia przez Trybunał Konstytucyjny sprzeczności ww. artykułu z Konstytucją RP (a więc jednoczesnego uchylenia tegoż przepisu) - norma ta jest wiążąca i stanowi wystarczającą podstawę rozwiązania stosunków pracy nawiązanych na podstawie mianowania. Treść art. 9 § 4 k.p. nie ma w tym miejscu zastosowania w odniesieniu do art. 23 ust. 1 pkt 4 KN, ponieważ nie odnosi się ona do ustaw a jedynie do postanowień układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów oraz statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy, naruszających zasadę równego traktowania w zatrudnieniu.
Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 z późn. zm.) stosunek pracy z nauczycielem zatrudnionym na podstawie mianowania ulega rozwiązaniu w razie ukończenia przez nauczyciela 65 lat życia; jeżeli z ukończeniem 65 lat życia nauczyciel nie nabył prawa do emerytury, dyrektor szkoły przedłuża okres zatrudnienia, nie dłużej jednak niż o 2 lata od ukończenia przez nauczyciela 65 lat życia.
Sformułowanie "ulega rozwiązaniu" wyraźnie sugeruje, iż rozwiązanie stosunku pracy odbywa się z mocy samego prawa a nie mocą konstytutywnej decyzji dyrektora szkoły. Tak więc dyrektor szkoły w rozumieniu omawianego przepisu nie ma żadnych kompetencji prawotwórczych w tym zakresie - może jedynie poinformować nauczyciela o fakcie rozwiązania stosunku pracy.
Karta Nauczyciela w art. 91c ust. 1 stwierdza, że w zakresie spraw wynikających ze stosunku pracy, nieuregulowanych przepisami ustawy, mają zastosowanie przepisy Kodeksu pracy. Z przepisem tym koresponduje art. 5 k.p., zgodnie z którym, jeżeli stosunek pracy określonej kategorii pracowników regulują przepisy szczególne, przepisy kodeksu stosuje się w zakresie nieuregulowanym tymi przepisami.
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 kwietnia 2003 r. (sygn. akt I PK 91/02, Pr. Pracy 2003/12/35) sformułował tezę, iż rozwiązanie stosunku pracy z nauczycielem mianowanym zostało uregulowane w Karcie Nauczyciela w sposób całościowy i wyczerpujący. Z orzeczenia tego wynika więc wniosek, że skoro pragmatyka nauczycielska całościowo reguluje sposób nawiązania i rozwiązania nauczycielskich stosunków prawnych, to w tym zakresie nie stosuje się - na zasadzie odesłania - innych przepisów prawa pracy, a zwłaszcza Kodeksu pracy. Stąd też uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2009 r. (sygn. akt II PZP 13/08) dotycząca art. 45 § 1 k.p., która stanowi, że osiągnięcie wieku emerytalnego przez pracownika i nabycie prawa do emerytury nie może być samoistna przesłanką rozwiązywania stosunku pracy przez pracodawcę - nie ma zastosowania do stosunków pracy na podstawie mianowania zawartych na podstawie Karty Nauczyciela.
Oczywiście można się zastanawiać, czy (i na ile) norma wypływająca z art. 23 ust. 1 pkt 4 KN ma charakter dyskryminujący (biorąc pod uwagę kryterium wieku), jednak do momentu stwierdzenia przez Trybunał Konstytucyjny sprzeczności ww. artykułu z Konstytucją RP (a więc jednoczesnego uchylenia tegoż przepisu) - norma ta jest wiążąca i stanowi wystarczającą podstawę rozwiązania stosunków pracy nawiązanych na podstawie mianowania. Treść art. 9 § 4 k.p. nie ma w tym miejscu zastosowania w odniesieniu do art. 23 ust. 1 pkt 4 KN, ponieważ nie odnosi się ona do ustaw a jedynie do postanowień układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów oraz statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy, naruszających zasadę równego traktowania w zatrudnieniu.