100 lat temu, 17 marca 1921 roku, Sejm Ustawodawczy Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił ustawę konstytucyjną. Był to dokument, który odpowiadał na ówczesne wyzwania i stanowił zwieńczenie państwowego gmachu wznoszonego od listopada 1918 roku.Konstytucja, w związku z datą uchwalenia nazywana marcową, obowiązywała 14 lat. Jej najważniejszy artykuł stanowiący, że władza zwierzchnia należy do narodu składającego się z obywateli, bez względu na ich etniczną przynależność, nie został zakwestionowany aż po kres czasów II Rzeczypospolitej. To prawda, że w trakcie prac nad ustawą konstytucyjną toczyły się ostre polityczne dyskusje, a po jej wejściu w życie wybuchały interpretacyjne spory, ale demokratyczny fundament, na jakim została oparta, przetrwał.
Konstytucja marcowa była efektem 15-miesięcznej pracy i wspólnym dziełem całej ówczesnej klasy politycznej, od prawicy po lewicę. Pracowali nad nią m.in. socjalista Mieczysław Niedziałkowski, reprezentant ruchu ludowego prof. Józef Buzek, przedstawiciele narodowej demokracji: prof. Edward Dubanowicz i prof. Stanisław Głąbiński oraz działacz ruchu prometejskiego prof. Włodzimierz Wakar. Wszyscy doskonale rozumieli, na czym polega istota służby dla państwa, bez względu na polityczne podziały.
Uchwalenie konstytucji w marcu 1921 roku było jednym z ważnych wydarzeń politycznych, które niewątpliwie wpłynęły na proces kształtowania się wolnego i suwerennego państwa, i pozostaje jednym z najważniejszych filarów polskiej demokracji.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 100-lecie uchwalenia konstytucji marcowej składa hołd jej twórcom i uznaje, że założenia konstytucji z 17 marca 1921 roku stanowią do dzisiaj trwały element polskiego ładu ustrojowego.
