16 września 1919 roku z inicjatywy zesłańców syberyjskich i ich potomków powstał Polski Komitet Ratunkowy Dzieci Dalekiego Wschodu z siedzibą we Władywostoku. Jego celem było odnalezienie na Syberii polskich sierot, które po wybuchu rewolucji bolszewickiej znalazły się w dramatycznej sytuacji. Dzięki zabiegom pierwszej Prezes Komitetu Anny Bielkiewicz i jej najbliższego współpracownika, doktora Józefa Jakóbkiewicza, udało się uzyskać wsparcie ze strony Japońskiego Czerwonego Krzyża i władz Japonii, które zgodziły się udzielić dzieciom schronienia.W pierwszych latach działalności Komitetu do Japonii trafiło około tysiąca dzieci. Zapewniono im troskliwą opiekę, przede wszystkim zdrowotną. O młodych Polakach pisały gazety, odwiedzali ich przedstawiciele japońskiego rządu oraz buddyjscy mnisi. Sprawą polskich dzieci zainteresowała się cesarzowa Sadako, która była na bieżąco informowana o ich losach i wsparła je znaczną sumą prywatnych pieniędzy. Dzięki dalszym staraniom Komitetu dzieci dotarły przez Stany Zjednoczone do Polski. Nie zapomniano jednak o otrzymanej od Japończyków życzliwości i pomocy, o których pamięć dbał założony przez młodych repatriantów Związek Młodzieży z Dalekiego Wschodu.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, doceniając zasługi Komitetu dla ratowania polskich dzieci na obczyźnie, jak również pomoc i życzliwość narodu japońskiego, a w szczególności cesarzowej Sadako, upamiętnia 100. rocznicę powołania Polskiego Komitetu Ratunkowego Dzieci Dalekiego Wschodu.
