a także mając na uwadze, co następuje:(1) Aby zabezpieczyć się przed niekorzystnymi zmianami kursów walut, które nie są łatwo wymienialne na walutę bazową lub walut podlegających kontroli dewizowej, przedsiębiorstwa w Unii zawierają kontrakty na walutowe instrumenty pochodne bez możliwości dostawy, takie jak transakcje terminowe typu forward i swapy. Brak dostępności walutowych wskaźników referencyjnych spot w celu obliczenia płatności należnych na podstawie walutowych instrumentów pochodnych miałby negatywny wpływ na przedsiębiorstwa w Unii, które prowadzą eksport na rynki wschodzące lub posiadają aktywa lub pasywa na tych rynkach, w związku z czym naraziłby je na ekspozycję na wahania walut rynków wschodzących. Po upływie, z dniem 31 grudnia 2021 r., okresu ustanowionego w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1011 4 (zwanego dalej "okresem przejściowym") nie będzie można już korzystać z walutowych wskaźników referencyjnych spot opracowywanych przez innego niż bank centralny administratora mającego siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim.
(2) Aby umożliwić przedsiębiorstwom w Unii kontynuowanie ich działalności, a jednocześnie złagodzić ryzyko walutowe, należy wyłączyć z zakresu stosowania rozporządzenia (UE) 2016/1011 niektóre walutowe wskaźniki referencyjne spot stosowane w instrumentach finansowych do obliczania wynikających z umów płatności oraz wyznaczane przez Komisję zgodnie z określonymi kryteriami.
(3) Biorąc pod uwagę potrzebę przeprowadzenia dogłębnego przeglądu zakresu stosowania rozporządzenia (UE) 2016/1011 i jego przepisów dotyczących wskaźników referencyjnych opracowanych przez administratorów mających siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwach trzecich ("wskaźniki referencyjne państw trzecich"), należy przedłużyć aktualnie obowiązujący okres przejściowy w odniesieniu do wskaźników referencyjnych państw trzecich. Komisja powinna być uprawniona do dalszego przedłużenia okresu przejściowego w drodze aktu delegowanego maksymalnie o dwa lata, jeżeli ocena będąca podstawą przeglądu wykaże, że przewidywane zakończenie okresu przejściowego utrudniłoby dalsze stosowanie wskaźników referencyjnych państw trzecich w Unii lub zagroziłoby stabilności finansowej.
(4) Przedłużenie okresu przejściowego w odniesieniu do wskaźników referencyjnych państw trzecich mogłoby zachęcić unijnych administratorów wskaźników referencyjnych do przenoszenia swej działalności do państwa trzeciego, aby uniknąć podlegania wymogom rozporządzenia (UE) 2016/1011. Aby zapobiec takiemu obchodzeniu przepisów, administratorzy, którzy przeniosą się z Unii do państwa trzeciego w okresie przejściowym, nie powinni mieć dostępu do rynku unijnego, jeśli nie będą spełniać wymogów rozporządzenia (UE) 2016/1011.
(5) Począwszy od dnia 31 grudnia 2020 r., z chwilą upływu okresu przejściowego przewidzianego w Umowie o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej 5 , wskaźnik referencyjny stóp procentowych LIBOR (londyńska międzybankowa stopa procentowa) przestanie kwalifikować się, jako kluczowy wskaźnik referencyjny w rozumieniu rozporządzenia (UE) 2016/1011. Ponadto brytyjski Urząd Nadzoru Finansowego (Financial Conduct Authority, FCA) ogłosił w 2017 r., że nie będzie przekonywać ani zmuszać banków uczestniczących w panelu do przekazywania danych do opracowywania LIBOR po roku 2021. Kolejne komunikaty FCA oraz administratora LIBOR dały do zrozumienia, że w odniesieniu do większości okresów zapadalności i walut, dla których oblicza się LIBOR, będzie on prawdopodobnie zlikwidowany do końca 2021 r. a w przypadku pozostałych okresów zapadalności i walut nastąpi to w 2023 r. Zaprzestanie opracowywania lub likwidacja LIBOR może wywołać negatywne skutki, które spowodują poważne zakłócenie funkcjonowania rynków finansowych w Unii. Istnieje duża liczba umów mających wpływ na przedsiębiorców unijnych i dotyczących instrumentów dłużnych, pożyczek, lokat terminowych, papierów wartościowych i instrumentów pochodnych zawierających odniesienie do LIBOR, których okres zapadalności przypada po dniu 31 grudnia 2021 r. i które nie zawierają wystarczająco rzetelnych umownych klauzul awaryjnych na wypadek zaprzestania opracowywania lub likwidacji LIBOR obliczanego dla odnośnej waluty lub niektórych okresów zapadalności. Niektórych z tych umów i niektórych instrumentów finansowych określonych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE 6 nie można renegocjować w celu włączenia do nich umownej klauzuli awaryjnej przed dniem 31 grudnia 2021 r.
(6) Aby umożliwić dalsze uporządkowane funkcjonowanie obowiązujących umów, które zawierają odniesienie do powszechnie stosowanego wskaźnika referencyjnego, którego zaprzestanie opracowywania może wywołać negatywne skutki w postaci poważnego zakłócenia funkcjonowania rynków finansowych w Unii, i których to umów lub instrumentów finansowych określonych w dyrektywie 2014/65/UE nie można renegocjować w celu uwzględnienia umownej klauzuli awaryjnej przed zaprzestaniem opracowywania tego wskaźnika referencyjnego, należy określić ramy dla zaprzestania opracowywania lub uporządkowanej likwidacji takich wskaźników referencyjnych. We wspomnianych ramach należy uwzględnić mechanizm mający na celu przejście takich umów lub instrumentów finansowych określonych w dyrektywie 2014/65/UE na wyznaczony zamiennik wskaźnika referencyjnego. Zamiennik wskaźnika referencyjnego powinien zapewniać uniknięcie niewykonania zobowiązań umownych, co mogłoby poważnie zakłócić funkcjonowanie rynków finansowych w Unii.
(7) Brak ram dla zaprzestania opracowywania lub uporządkowanej likwidacji wskaźnika referencyjnego na poziomie Unii prawdopodobnie skutkowałby rozbieżnymi rozwiązaniami regulacyjnymi w państwach członkowskich, co prowadziłoby do narażenia zainteresowanych stron w Unii na ryzyko wynikające z braku pewności prawa oraz niemożności wywiązania się ze zobowiązań umownych. Skala ekspozycji na takie wskaźniki referencyjne istniejących umów i instrumentów finansowych określonych w dyrektywie 2014/65/UE, zwiększone ryzyko niewykonania zobowiązań umownych, a także ryzyko wystąpienia sporów sądowych mogłyby poważnie zakłócać funkcjonowanie rynków finansowych. W związku z tymi nadzwyczajnymi okolicznościami oraz potrzebą rozwiązania problemu ryzyka systemowego, należy przyjąć jednolite podejście do kwestii zaprzestania opracowywania lub likwidacji niektórych wskaźników referencyjnych o znaczeniu systemowym dla Unii. Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na kompetencje państw członkowskich w odniesieniu do wskaźników referencyjnych wykraczających poza zakres uprawnień powierzonych Komisji.
(8) Rozporządzenie (UE) 2016/1011 wymaga, aby podmioty nadzorowane inne niż administratorzy wskaźników referencyjnych miały plany awaryjne, na wypadek gdyby wskaźnik referencyjny uległ istotnej zmianie lub przestał być opracowywany. W miarę możliwości plany awaryjne powinny przewidywać co najmniej jeden zamiennik wskaźnika referencyjnego. Jak wynika z doświadczeń związanych z LIBOR, ważne jest, aby przygotowano plany awaryjne na wypadek istotnej zmiany lub zaprzestania opracowywania wskaźnika referencyjnego. Właściwe organy powinny monitorować, czy obowiązek ten jest wykonywany, a także powinny mieć możliwość przeprowadzania wyrywkowych kontroli jego wykonywania. W związku z tym podmioty nadzorowane powinny zapewnić gotowość swoich planów awaryjnych oraz ich aktualizacji, tak aby mogły zostać bezzwłocznie przekazane właściwym organom na ich żądanie.
(9) Umowy inne niż umowy finansowe w rozumieniu rozporządzenia (UE) 2016/1011 lub instrumenty finansowe, które nie są objęte zakresem definicji instrumentu finansowego zawartej w tym rozporządzeniu, lecz również zawierają odniesienie do wskaźników referencyjnych, których opracowywania się zaprzestaje lub które są likwidowane, również mogą poważnie zakłócać funkcjonowanie rynków finansowych w Unii. Wiele podmiotów stosuje takie wskaźniki referencyjne, lecz nie kwalifikują się one jako podmioty nadzorowane. W rezultacie, strony takich umów oraz posiadacze tych instrumentów finansowych nie odnieśliby korzyści z zastąpienia wskaźnika referencyjnego. Aby w jak największym stopniu ograniczyć potencjalny wpływ na integralność rynku i stabilność finansową oraz aby zapewnić ochronę przed brakiem pewności prawa, mandat Komisji do wyznaczenia zamiennika wskaźnika referencyjnego powinien mieć zastosowanie do każdej umowy i każdego instrumentu finansowego określonego w dyrektywie 2014/65/UE, które podlegają prawu państwa członkowskiego. Ponadto wyznaczony zamiennik wskaźnika referencyjnego powinien mieć zastosowanie do umów podlegających prawu państwa trzeciego, których wszystkie strony są podmiotami mającymi siedzibę lub miejsce zamieszkania w Unii, w przypadku gdy umowa spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia oraz gdy prawo danego państwa trzeciego nie przewiduje uporządkowanej likwidacji wskaźnika referencyjnego. Takie rozszerzenie zakresu stosowania nie powinno naruszać tych przepisów rozporządzenia (UE) 2016/1011, które nie są zmieniane w drodze niniejszego rozporządzenia.
(10) Ustawowy zamiennik wskaźnika referencyjnego powinien być ograniczony do umów i instrumentów finansowych określonych w dyrektywie 2014/65/UE, które nie były przedmiotem renegocjacji przed datą zaprzestania opracowywania danego wskaźnika referencyjnego. W przypadku umów ramowych wyznaczony zamiennik wskaźnika referencyjnego będzie miał zastosowanie wyłącznie do transakcji zawartych przed odpowiednią datą zastąpienia, nawet jeżeli późniejsze transakcje mogą z technicznego punktu widzenia stanowić element tej samej umowy. Wyznaczenie zamiennika wskaźnika referencyjnego nie powinno mieć wpływu na umowy ani instrumenty finansowe określone w dyrektywie 2014/65/UE, które zawierają już właściwą umowną klauzulę awaryjną dotyczącą trwałego zaprzestania opracowywania wskaźnika referencyjnego.
(11) Przyjęcie przez Komisję aktu wykonawczego wyznaczającego zamiennik wskaźnika referencyjnego nie powinno uniemożliwiać stronom umowy uzgodnienia stosowania innego zamiennika danego wskaźnika referencyjnego.
(12) Wskaźniki referencyjne i ich umowne wskaźniki alternatywne mogą z czasem znacznie i niespodziewanie różnić się od siebie i w rezultacie mogą nie odzwierciedlać już tych samych podstawowych realiów gospodarczych ani prowadzić do osiągnięcia akceptowalnych z handlowego punktu widzenia wyników. Takie przypadki mogłyby obejmować znaczne zwiększenie z biegiem czasu różnic między wskaźnikiem referencyjnym a przyjętym w umowie wskaźnikiem alternatywnym lub sytuacje, w których przyjęta w umowie klauzula awaryjna zmienia podstawę wskaźnika referencyjnego ze stopy zmiennej na stopę stałą. Ponieważ kwestia ta może pojawić się w wielu państwach członkowskich, a w konsekwencji mieć często wpływ na strony umowy z różnych państw członkowskich, należy zająć się nią w sposób zharmonizowany, tak aby uniknąć braku pewności prawa, zbędnych postępowań sądowych, a tym samym ewentualnych poważnych negatywnych skutków dla rynku wewnętrznego lub wpływu na stabilność finansową w poszczególnych państwach członkowskich lub w Unii. W związku z tym zamiennik wskaźnika referencyjnego ustanowiony aktem wykonawczym powinien, pod pewnymi warunkami wstępnymi, stanowić zastąpienie w przypadku gdy właściwe organy krajowe, na przykład organy nadzoru makroostrożnościowego, rady ds. ryzyka systemowego lub banki centralne, ustaliły, że pierwotnie przyjęta klauzula awaryjna nie odzwierciedla już rzeczywistości gospodarczej, którą wskaźnik referencyjny, którego opracowywania się zaprzestaje, miał mierzyć, lub że klauzula taka mogłaby stanowić zagrożenie dla stabilności finansowej. Właściwe organy krajowe powinny przeprowadzić ocenę, gdy zostaną poinformowane o potencjalnej niezdatności powszechnie stosowanej klauzuli awaryjnej przez co najmniej jedną potencjalnie zainteresowaną stronę. Takiej oceny nie należy jednak przeprowadzać na podstawie poszczególnych umów. Właściwe organy krajowe, których to dotyczy, powinny być zobowiązane do poinformowania Komisji i Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA) o tej ocenie.
(13) Strony umów są odpowiedzialne za analizę postanowień umownych w celu określenia sytuacji, które mają podlegać umownej klauzuli awaryjnej. Jeżeli z wykładni umowy lub instrumentu finansowego określonego w dyrektywie 2014/65/UE wynika, że strony nie zamierzały uwzględnić trwałego zaprzestania opracowywania wybranego wskaźnika referencyjnego, ustawowy zamiennik wskaźnika referencyjnego wyznaczony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem powinien zapewniać ochronę w sytuacji trwałego zaprzestania opracowywania tego wskaźnika referencyjnego.
(14) Biorąc pod uwagę, że zastąpienie wskaźnika referencyjnego może wymagać zmian do lub instrumentów finansowych określonych w dyrektywie 2014/65/UE umów zawierających odniesienie do takich wskaźników referencyjnych, jeżeli zmiany te są niezbędne do praktycznego użycia lub stosowania takiego zamiennika wskaźnika referencyjnego, Komisja powinna być uprawniona do określenia w akcie wykonawczym odpowiednich istotnych zmian dostosowawczych.
(15) W przypadku wskaźników referencyjnych wyznaczonych przez Komisję, jako kluczowe w jednym państwie członkowskim zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/1011 oraz w przypadku, gdy zaprzestanie opracowywania lub likwidacja takiego wskaźnika referencyjnego może spowodować znaczące zakłócenia w funkcjonowaniu rynków finansowych w tym państwie członkowskim, odpowiedni właściwy organ powinien podjąć niezbędne działania w celu uniknięcia takich zakłóceń zgodnie ze swoim prawem krajowym.
(16) W przypadku gdy państwo członkowskie przystępuje do strefy euro i gdy późniejszy brak danych wejściowych na potrzeby obliczania krajowego wskaźnika referencyjnego wymaga zastąpienia tego wskaźnika referencyjnego, dane państwo członkowskie powinno mieć możliwość zapewnienia przechodzenia z tego krajowego wskaźnika referencyjnego na jego zamiennik. W takim przypadku dane państwo członkowskie powinno uwzględnić sytuację konsumentów będących stronami umów i zapewnić, aby takie przechodzenie z krajowego wskaźnika referencyjnego nie miało na nich negatywnego wpływu w stopniu większym, niż jest to konieczne.
(17) W celu wyznaczania określonych walutowych wskaźników referencyjnych spot państw trzecich, które powinny zostać wyłączone z zakresu zastosowania rozporządzenia (UE) 2016/1011, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do wyłączenia walutowych wskaźników referencyjnych spot walut niewymienialnych, jeżeli takie walutowe wskaźniki referencyjne spot stosuje się do obliczania płatności wynikających z umów na walutowe instrumenty pochodne bez obowiązku dostawy. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 7 . W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup ekspertów Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.
(18) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do wyznaczania zamiennika wskaźnika referencyjnego, który zastąpi wszystkie odniesienia do danego wskaźnika referencyjnego w umowach lub instrumentach finansowych określonych w dyrektywie 2014/65/UE, których nie renegocjonowano przed dniem rozpoczęcia stosowania aktu wykonawczego. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 8 . Z uwagi na pewność prawa, Komisja powinna korzystać z tych uprawnień wykonawczych wyłącznie w przypadku ściśle określonych zdarzeń uruchamiających, które wyraźnie wskazują na to, że administrowanie wskaźnikiem referencyjnym, który ma zostać zastąpiony, i jego publikacja ustaną w sposób trwały.
(19) Komisja powinna korzystać ze swoich uprawnień wykonawczych wyłącznie wtedy, gdy uzna, że zaprzestanie opracowywania lub likwidacja wskaźnika referencyjnego może wywołać negatywne skutki, które poważnie zakłócą funkcjonowanie rynków finansowych lub gospodarki realnej w Unii. Ponadto Komisja powinna korzystać ze swoich uprawnień wykonawczych wyłącznie wtedy, gdy stanie się jasne, że nie można przywrócić reprezentatywności danego wskaźnika referencyjnego lub że wskaźnik referencyjny zostanie trwale zlikwidowany.
(20) Przed skorzystaniem z uprawnień wykonawczych do wyznaczania zamiennika wskaźnika referencyjnego, Komisja powinna przeprowadzić konsultacje publiczne i uwzględnić zalecenia odpowiednich zainteresowanych stron, w szczególności grup roboczych sektora prywatnego, które działają pod nadzorem organów publicznych lub banku centralnego. Zalecenia te powinny opierać się na szeroko zakrojonych konsultacjach publicznych i wiedzy fachowej w zakresie najwłaściwszych stóp zastępczych dla wskaźnika referencyjnego stóp procentowych, którego opracowywania się zaprzestaje. Komisja powinna również uwzględnić zalecenia innych odpowiednich zainteresowanych stron, w tym organu właściwego dla administratora wskaźnika referencyjnego i ESMA.
(21) W momencie przyjmowania rozporządzenia (UE) 2016/1011 oczekiwano, że do końca 2021 r. państwa trzecie wprowadzą podobne systemy regulacyjne dotyczące finansowych wskaźników referencyjnych oraz że stosowanie w Unii przez podmioty nadzorowane wskaźników referencyjnych państw trzecich będzie gwarantowane decyzjami dotyczącymi równoważności przyjętymi przez Komisję lub uznaniem bądź zatwierdzeniem przez właściwe organy. Postępy w tym zakresie są jednak niewielkie. Zakres ram regulacyjnych dotyczących finansowych wskaźników referencyjnych różni się znacząco między Unią a państwami trzecimi. Dlatego też, w interesie sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego i dostępności wskaźników referencyjnych państw trzecich do stosowania w Unii po upływie okresu przejściowego, Komisja powinna, do dnia 15 czerwca 2023 r., przedstawić sprawozdanie z przeglądu dotyczącego zakresu stosowania rozporządzenia (UE) 2016/1011 zmienianego niniejszym rozporządzeniem, ze szczególnym uwzględnieniem jego wpływu na stosowanie wskaźników referencyjnych państw trzecich w Unii. W sprawozdaniu tym Komisja powinna przeanalizować konsekwencje szerokiego zakresu takiego rozporządzenia dla unijnych administratorów i użytkowników wskaźników referencyjnych, również w odniesieniu do dalszego stosowania wskaźników referencyjnych państw trzecich. W szczególności Komisja powinna ocenić, czy zachodzi konieczność dalszej zmiany rozporządzenia (UE) 2016/1011 w celu ograniczenia jego zakresu wyłącznie do administratorów określonych kategorii wskaźników referencyjnych lub do administratorów, których wskaźniki referencyjne są powszechnie stosowane w Unii.
(22) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 9 zostało niedawno zmienione, aby zapewnić uczestnikom rynku jasność co do tego, że umowy zawarte lub przedłużone przed rozpoczęciem stosowania wymogów dotyczących rozliczania lub depozytu zabezpieczającego w odniesieniu do instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawierające odniesienie do wskaźnika referencyjnego ("odziedziczone kontrakty"), nie będą podlegały tym wymogom w przypadku, gdy są zmieniane w zakresie wskaźnika referencyjnego, do którego się odnoszą, a zmiany te mają wyłącznie na celu wdrożenie lub przygotowanie do wdrożenia zamiennika wskaźnika referencyjnego lub wprowadzenie odnośnych klauzul awaryjnych w okresie przechodzenia na nowy wskaźnik referencyjny w ramach reformy wskaźnika referencyjnego. Reformy wskaźników referencyjnych wynikają z prac koordynowanych na szczeblu międzynarodowym oraz z inicjatyw mających na celu zreformowanie wskaźników referencyjnych w celu zapewnienia zgodności z międzynarodowymi zasadami dotyczącymi finansowych wskaźników referencyjnych opublikowanymi przez Międzynarodową Organizację Komisji Papierów Wartościowych. Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/1011, nadzorowane podmioty powinny sporządzać na piśmie i przechowywać rzetelne plany określające działania, które podjęłyby, gdyby wskaźnik referencyjny uległ istotnej zmianie lub przestał być opracowywany, i uwzględniać te plany w stosunkach umownych z klientami. W celu ułatwienia uczestnikom rynku przestrzegania tych obowiązków oraz w celu wsparcia działań podejmowanych przez uczestników rynku w celu zwiększenia rzetelności kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zawierających odniesienie do wskaźników referencyjnych potencjalnie podlegających reformom, należy dalej zmienić rozporządzenie (UE) nr 648/2012, tak aby doprecyzować, że odziedziczone kontrakty nie będą podlegały wymogom dotyczącym rozliczania lub depozytu zabezpieczającego, o ile zostaną one zmienione wyłącznie w celu zastąpienia wskaźnika referencyjnego, do którego się odnoszą, w kontekście reformy wskaźnika referencyjnego.
Wyjątek ten ma zatem zastosowanie wyłącznie do zmian umownych niezbędnych do wdrożenia lub przygotowania do wdrożenia zamiennika wskaźnika referencyjnego w związku z reformą wskaźnika referencyjnego lub niezbędnych do wprowadzenia klauzul awaryjnych w odniesieniu do wskaźnika referencyjnego, aby zwiększyć rzetelność odpowiednich kontraktów. Zmiany te powinny służyć zapewnieniu jasności uczestnikom rynku i nie powinny mieć wpływu na zakres obowiązków dotyczących rozliczania i depozytu zabezpieczającego w związku ze zmianami kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym w innych celach lub w związku z zastąpieniami lub przedłużeniami, takimi jak zmiany kontrahentów.
(23) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (UE) 2016/1011 i (UE) nr 648/2012.
(24) Z uwagi na fakt, iż LIBOR przestanie być kluczowym wskaźnikiem referencyjnym w rozumieniu rozporządzenia (UE) 2016/1011 od dnia 1 stycznia 2021 r., niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
