Dyrektywa 2002/3/WE odnosząca się do ozonu w otaczającym powietrzu

DYREKTYWA 2002/3/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z dnia 12 lutego 2002 r.

odnosząca się do ozonu w otaczającym powietrzu ^*

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji⁽¹⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego⁽²⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Regionów⁽³⁾,

stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną art. 251 Traktatu⁽⁴⁾, w świetle wspólnego projektu zatwierdzonego przez komitet pojednawczy dnia 10 grudnia 2001 r.,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Na podstawie zasad zawartych w art. 174 Traktatu, Piąty program działań w dziedzinie ochrony środowiska, zatwierdzony rezolucją Rady i przedstawicieli rządów Państw Członkowskich zebranych w Radzie dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie wspólnotowego programu polityki i działań w odniesieniu do środowiska i trwałego rozwoju⁽⁵⁾ oraz uzupełniony decyzją nr 2179/98/WE⁽⁶⁾, przewiduje w szczególności zmiany w obowiązującym prawodawstwie w sprawie zanieczyszczeń powietrza. Wspomniany program zaleca ustanowienie długoterminowych celów dotyczących jakości powietrza.

(2) Na podstawie art. 4 ust. 5 dyrektywy Rady 96/62/WE z dnia 27 września 1996 r. w sprawie oceny i zarządzania jakością otaczającego powietrza⁽⁷⁾, Rada ma przyjąć prawodawstwo przewidziane w ust. 1 oraz przepisy ustanowione w ust. 3 i 4 tego artykułu.

(3) Ważne jest zapewnienie skutecznej ochrony przed szkodliwymi skutkami ozonu dla zdrowia ludzkiego wynikającymi z narażenia na jego działanie. Szkodliwe skutki ozonu dla roślinności, ekosystemów i środowiska jako całości powinien zostać zmniejszony w jak najszerszym zakresie. Transgraniczny charakter zanieczyszczenia ozonem wymaga podjęcia środków na poziomie wspólnotowym.

(4) Dyrektywa 96/62/WE przewiduje, że progi liczbowe mają zostać oparte na wynikach prac przeprowadzonych przez międzynarodowe grupy naukowe działające w tej dziedzinie. Komisja ma uwzględnić najnowsze dane badań naukowych w zakresie epidemiologii i ochrony środowiska oraz najnowsze osiągnięcia w zakresie metrologii mające na celu ponowne zbadanie elementów, na których oparte są takie progi.

(5) Dyrektywa 96/62/WE wymaga, aby zostały ustalone wartości dopuszczalnych i/lub docelowych ozonu. W związku z transgranicznym charakterem zanieczyszczeń ozonem, wartości docelowe powinny zostać ustalone na poziomie wspólnotowym w celu ochrony zdrowia ludzi oraz w celu ochrony roślinności. Te wartości docelowe powinny odnosić się do tymczasowych celów wynikających ze zintegrowanej strategii wspólnotowej mającej na celu zwalczanie zakwaszenia powietrza i ozonu w warstwie przyziemnej, która również stanowi podstawę dla dyrektywy 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza⁽⁸⁾.

(6) Zgodnie z dyrektywą 96/62/WE powinny zostać wprowadzone w życie plany i programy w strefach i aglomeracjach, w których stężenia ozonu przekraczają wartości docelowe w celu zapewnienia, że wartości docelowe są osiągane w jak najszerszym zakresie do określonej daty. Plany takie oraz programy powinny w szerokim zakresie odnosić się do środków kontroli, które mają zostać wprowadzone w życie zgodnie z odpowiednim prawodawstwem wspólnotowym.

(7) Powinny zostać ustalone długoterminowe cele zapewnienia skutecznej ochrony zdrowia ludzi oraz środowiska naturalnego. Długoterminowe cele powinny odnosić się do strategii zmniejszania ozonu oraz zakwaszania oraz jej celu zamknięcia luki między obecnym poziomem ozonu, a długoterminowymi celami.

(8) Środki powinny mieć charakter obligatoryjny w strefach wykazujących przekroczenia długoterminowych celów. Dodatkowe środki oceny mogą zmniejszyć liczbę stałych punktów pobierania próbek.

(9) Próg alarmowy dla ozonu powinien zostać ustalony w celu ochrony ogółu ludności. Progi informacyjne powinny zostać ustalone w celu ochrony wrażliwych sekcji ludności. Aktualne informacje w sprawie stężeń ozonu w powietrzu powinny być rutynowo podawane do wiadomości publicznej.

(10) Krótkoterminowe plany działań powinny zostać sporządzone w przypadku, gdy ryzyko przekroczeń progów alarmowych może zostać skutecznie zmniejszone. Potencjał zmniejszenia ryzyka, czas trwania i dotkliwość przekroczeń powinny zostać zbadane i ocenione. W przypadku gdy badania wykażą dysproporcję między korzyściami i kosztami, lokalne środki nie powinny być wymagane.

(11) Transgraniczny charakter zanieczyszczeń ozonem może wymagać pewnej koordynacji między sąsiadującymi Państwami Członkowskimi w sporządzaniu i realizacji planów, programów, krótkoterminowych programów działań oraz w informowaniu opinii publicznej. W miarę potrzeb Państwa Członkowskie powinny dążyć do współpracy z państwami trzecimi, kładąc szczególny nacisk na wczesne angażowanie krajów kandydujących do przystąpienia.

(12) Informacje w sprawie zmierzonych stężeń powinny zostać przedłożone Komisji.

(13) Komisja powinna dokonać przeglądu przepisów niniejszej dyrektywy w świetle najnowszych badań naukowych dotyczących w szczególności wpływów ozonu na zdrowie ludzi i środowisko naturalne. Sprawozdanie Komisji powinno zostać przedstawione jako integralna część strategii jakości powietrza przeznaczonej do dokonania przeglądu oraz proponowania wspólnotowych celów w zakresie jakości powietrza oraz rozwoju strategii wykonawczych w celu zapewnienia osiągnięcia tych celów. W tym kontekście sprawozdanie powinno uwzględnić potencjał osiągania długoterminowych celów w określonym okresie.

(14) Środki niezbędne w celu wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji⁽⁹⁾.

(15) Jeśli cele proponowanych działań, zapewniających skuteczną ochronę przed szkodliwymi wpływami ozonu na zdrowie ludzi oraz zmniejszających szkodliwe wpływy ozonu na roślinność, ekosystemy i środowisko naturalne jako całość, nie mogą być osiągane w zadowalającym stopniu przez Państwa Członkowskie ze względu na transgraniczny charakter zanieczyszczenia ozonem, z tego względu mogą być lepiej osiągane na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może bowiem podejmować środki, zgodnie z zasadą pomocniczości, jak określono w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(16) Dyrektywa Rady 92/72/EWG z dnia 21 września 1992 r. w sprawie zanieczyszczenia powietrza ozonem⁽¹⁰⁾ powinna zostać uchylona,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1

Cele

Celem niniejszej dyrektywy jest:

a) ustanowienie celów długoterminowych, wartości docelowych, progów alarmowych i progów informacyjnych w odniesieniu do stężeń ozonu w powietrzu we Wspólnocie, przeznaczonych do unikania, zapobiegania lub zmniejszania szkodliwych wpływów na zdrowie ludzi oraz środowisko naturalne, jako całość;

b) zapewnieni, że wspólne metody i kryteria są wykorzystywane do oceny stężeń ozonu i w stosownych przypadkach jego prekursorów (tlenków azotu i lotnych związków organicznych) w powietrzu w Państwach Członkowskich;

c) zapewnienie, że odpowiednie informacje w sprawie poziomów ozonu w otoczeniu są otrzymywane oraz podawane do publicznej wiadomości;

d) zapewnienie, że odnosząca się do ozonu jakość powietrza jest zachowana w przypadku, gdy jest ona dobra, oraz poprawiana w pozostałych przypadkach;

e) wspieranie wzmożonej współpracy między Państwami Członkowskimi w zakresie zmniejszania poziomów ozonu, wykorzystanie potencjału środków transgranicznych i zawieranie porozumień w sprawie takich środków.

Artykuł  2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy przyjmuje się, że:

1) "otaczające powietrze" oznacza powietrze na zewnątrz budynków zawarte w troposferze, z wyjątkiem miejsc pracy;

2) "zanieczyszczenie" oznacza dowolną substancję wprowadzoną przez człowieka bezpośrednio lub pośrednio do otaczającego powietrza, która może prawdopodobnie mieć szkodliwy wpływ na zdrowie ludzi i/lub środowisko naturalne jako całość;

3) "prekursory ozonu" oznaczają substancje mające udział w tworzeniu ozonu w warstwie przyziemnej, z których niektóre są wymienione w załączniku VI;

4) "poziom" oznacza stężenie zanieczyszczenia w otaczającym powietrzu lub jego osadzanie się na powierzchni w danym czasie;

5) "ocena" oznacza dowolną metodę wykorzystywaną do pomiaru, obliczeń, przewidywania lub oszacowania poziomu zanieczyszczenia w otaczającym powietrzu;

6) "pomiary stałe" oznaczają pomiary dokonywane zgodnie z art. 6 ust. 5 dyrektywy 96/62/WE;

7) "strefa" oznacza wyznaczoną przez Państwo Członkowskie część jego terytorium;

8) "skupisko" oznacza strefę o koncentracji ludności przekraczającej 250.000 mieszkańców lub, w przypadkach gdy koncentracja ludności jest równa lub mniejsza niż 250.000 mieszkańców, strefę, gdzie koncentracja ludności na km² uzasadnia potrzebę dokonywania przez Państwo Członkowskie oceny i kontroli jakości otaczającego powietrza;

9) "wartość docelowa" oznacza poziom ustalony w celu uniknięcia w długim okresie szkodliwego wpływu na życie ludzi i/lub środowisko naturalne jako całość, jaki ma zostać osiągnięty w danym okresie, w przypadku gdy jest to możliwe;

10) "cel długoterminowy" oznacza stężenie ozonu w powietrzu, poniżej którego, zgodnie z obecnym stanem wiedzy naukowej, bezpośredni szkodliwy wpływ na zdrowie ludzi i/lub środowisko naturalne jako całość jest mało prawdopodobny. Cel ten ma zostać osiągnięty w długim terminie, aby zapewnić skuteczną ochronę zdrowia ludzi i środowiska naturalnego, z wyjątkiem przypadków, gdy jest to nieosiągalne za pośrednictwem proporcjonalnych środków;

11) "próg ostrzegawczy" oznacza poziom, powyżej którego istnieje ryzyko dla zdrowia ludzi wynikające z krótkotrwałego narażenia na działanie substancji oraz przy którym Państwa Członkowskie mają podjąć natychmiastowe środki jak ustanowiono w art. 6 i 7;

12) "próg informacyjny" oznacza poziom, powyżej którego istnieje ryzyko dla zdrowia ludzi wynikające z krótkotrwałego narażenia na działanie szczególnie wrażliwych sekcji ludności oraz przy którym niezbędne są aktualne informacje;

13) "lotne związki organiczne" (LZO) oznaczają wszystkie związki organiczne pochodzące z antropogenicznych i biogenicznych źródeł, inne niż metan, które są zdolne do produkowania utleniaczy fotochemicznych w reakcjach z tlenkami azotu w obecności światła słonecznego.

Artykuł  3

Wartości docelowe

1. Wartości docelowe dla 2010 r. w odniesieniu do stężenia ozonu w powietrzu są określone w załączniku I sekcja II.

2. Państwa Członkowskie opracowują wykaz stref i skupisk, w których poziomy ozonu w powietrzu, ocenione zgodnie z art. 9, są wyższe niż wartości docelowe określone w ust. 1.

3. W odniesieniu do stref i skupisk określonych w ust. 2 Państwa Członkowskie podejmują środki w celu zapewnienia, zgodnie z przepisami dyrektywy 2001/81/WE, że plan lub program jest przygotowywany oraz realizowany w celu osiągnięcia wartości docelowej z wyjątkiem przypadków nieosiągalnych za pomocą proporcjonalnych środków od daty określonej w załączniku I sekcja II.

W przypadku gdy zgodnie z art. 8 ust. 3 dyrektywy 96/62/WE plany lub programy muszą zostać przygotowane lub realizowane w odniesieniu do zanieczyszczeń innych niż ozon, Państwa Członkowskie w miarę potrzeb przygotowują lub realizują zintegrowane plany lub programy obejmujące wszystkie takie zanieczyszczenia.

4. Plany lub programy określone w ust. 3 zawierają przynajmniej informacje wymienione w załączniku IV do dyrektywy 96/62/WE, podawane są do wiadomości publicznej oraz do wiadomości właściwych organizacji takich, jak organizacje ochrony środowiska, organizacje konsumenckie oraz organizacje reprezentujące interesy wrażliwych grup ludności i inne właściwe podmioty opieki zdrowotnej.

Artykuł  4

Cele długoterminowe

1. Cele długoterminowe dotyczące stężeń ozonu w powietrzu są wymienione w załączniku I sekcja III.

2. Państwa Członkowskie sporządzają wykaz stref i skupisk, w których poziomy ozonu w powietrzu, ocenione zgodnie z art. 9, są wyższe niż cele długoterminowe określone w ust. 1, ale niższe lub równe wartościom docelowym określonym w załączniku I sekcja II. W odniesieniu do takich stref i skupisk Państwa Członkowskie przygotowują i wykonują efektywne pod względem kosztów środki mające na celu osiągnięcie długoterminowych celów. Podjęte środki są przynajmniej zgodne ze wszystkimi planami lub programami określonymi w art. 3 ust. 3. Ponadto powstają one w oparciu o środki podjęte na podstawie przepisów dyrektywy 2001/81/WE oraz innego, odpowiedniego istniejącego i przyszłego, prawodawstwa WE.

3. Postępy wspólnotowe w kierunku osiąganiu celów długoterminowych podlegają kolejnym przeglądom, jako część procesu określonego w art. 11 oraz w powiązaniu z dyrektywą 2001/81/WE, wykorzystując 2020 r jako wzorzec oraz uwzględniając postęp w kierunku osiągania krajowych pułapów emisji wymienionych we wspomnianej dyrektywie.

Artykuł  5

Wymagania w strefach i skupiskach, w których poziomy ozonu są zgodne z celami długoterminowymi

Państwa Członkowskie opracowują wykaz stref i skupisk, w których poziomy ozonu są zgodne z celem długoterminowym. W zakresie, w jakim czynniki, w tym transgraniczny charakter zanieczyszczenia ozonem i warunki meteorologiczne, pozwalają, zachowują poziomy ozonu w tych strefach i skupiskach poniżej celu długoterminowego oraz zachowują ,poprzez odpowiednie środki, najlepszą jakość powietrza zgodną ze stałym rozwojem oraz wysokim poziomem ochrony środowiska naturalnego oraz ochrony zdrowia ludzkiego.

Artykuł  6

Informowanie ludności

1. Państwa Członkowskie podejmują odpowiednie kroki w celu:

a) zapewnienia, że aktualne informacje w sprawie stężeń ozonu w powietrzu są rutynowo podawane do wiadomości publicznej, jak również do wiadomości właściwych organizacji, takich jak organizacje ochrony środowiska, organizacje konsumenckie, organizacje reprezentujące interesy wrażliwych grup ludności oraz innych odpowiednich zakładów opieki zdrowotnej.

Informacje uaktualniane są przynajmniej codziennie, a zawsze, kiedy jest właściwe oraz możliwe, co godzinę.

Informacje takie powinny wskazywać przynajmniej wszystkie przekroczenia stężeń w ramach celu długoterminowego dotyczącego ochrony zdrowia, progu informacyjnego oraz progu ostrzegawczego w odniesieniu do danego średniego okresu. Ponadto powinny one dostarczać krótką ocenę w odniesieniu do ich wpływu na zdrowie.

Progi informacyjne i ostrzegawcze w odniesieniu do stężeń ozonu w powietrzu podane są w załączniku II sekcja I;

b) podawania do wiadomości publicznej oraz do wiadomości organizacji, takich jak organizacje ochrony środowiska, organizacje konsumenckie oraz organizacje reprezentujące interesy wrażliwych grup ludności i inne właściwe zakłady opieki zdrowotnej, do wyczerpujących sprawozdań rocznych, które wskazują przynajmniej, w przypadku zdrowia ludzkiego, wszystkie przypadki przekroczenia wartości docelowych i celów długoterminowych, a także progów informacyjnych i ostrzegawczych w odpowiednim średnim okresie oraz, w przypadku roślinności, wszelkie przekroczenia wartości docelowych oraz celów długoterminowych, połączone z krótką oceną skutków tych przekroczeń. Mogą one obejmować, gdzie stosowne, dalsze informacje oraz oceny w sprawie ochrony lasów, jak określono w załączniku III sekcja I. Mogą również obejmować informacje w dotyczące prekursorów, w zakresie, w jakim nie są one objęte istniejącym prawodawstwem wspólnotowym;

c) zapewnienia, że aktualne informacje o aktualnych lub przewidzianych przekroczeniach progu ostrzegawczego są dostarczane instytucjom opieki zdrowotnej oraz ludności.

Informacje i sprawozdania określone powyżej zostają opublikowane za pomocą odpowiednich środków, stosownie do przypadku, na przykład mediów transmisyjnych, prasy lub wydawnictw, tablic informacyjnych lub usług sieci komputerowych, takich jak internet.

2. W razie przekroczenia któregokolwiek z progów informacje podawane do publicznej wiadomości zgodnie z art. 10 dyrektywy 96/62/WE zawierają pozycje wyszczególnione w załączniku II sekcja II. Państwa Członkowskie, o ile jest to wykonalne, podejmują również kroki, aby tego rodzaju informacje były dostarczane w odniesieniu do prognoz przekroczenia progów informacyjnych lub ostrzegawczych.

3. Informacje dostarczane na podstawie ust. 1 i 2 są jasne, wyczerpujące i dostępne.

Artykuł  7

Krótkoterminowe plany działań

1. Zgodnie z art. 7 ust. 3 dyrektywy 96/62/WE Państwa Członkowskie opracowują plan działań na odpowiednich szczeblach administracyjnych wskazujący szczególne środki, które mają zostać podjęte w krótkim okresie, biorąc pod uwagę szczególne okoliczności o charakterze lokalnym w odniesieniu do stref, w przypadku gdy istnieje ryzyko przekroczeń progów ostrzegawczych, jeśli istnieje znacząca możliwość w odniesieniu do zmniejszania tego ryzyka lub w odniesieniu do zmniejszania czasu trwania lub dotkliwości jakiegokolwiek przekroczenia progu ostrzegawczego. W przypadku gdy stwierdzono, iż nie istnieje znacząca możliwość w odniesieniu do zmniejszenia ryzyka, czasu trwania lub dotkliwości wszelkich przekroczeń w odpowiednich strefach, Państwa Członkowskie są wyłączone z zakresu zastosowania przepisów art. 7 ust. 3 dyrektywy 96/62/WE. Obowiązkiem Państw Członkowskich jest określenie, czy istnieje znacząca możliwość w odniesieniu do zmniejszenia ryzyka, czasu trwania oraz dotkliwości jakiegokolwiek przekroczenia, biorąc pod uwagę krajowe warunki geograficzne meteorologiczne oraz gospodarcze.

2. Za projekt krótkoterminowych programów działań,w tym wartości progowych w odniesieniu do szczególnych działań, odpowiadają Państwa Członkowskie. W zależności od poszczególnych przypadków plany mogą przewidywać stopniowe, efektywne pod względem kosztów, środki mające na celu kontrolę, a w miarę potrzeb zmniejszenie lub zawieszenie niektórych działań, między innymi ruchu pojazdów silnikowych, który przyczynia się do emisji skutkujących przekroczeniem progów ostrzegawczych. Może to również obejmować skuteczne środki w odniesieniu do wykorzystywania zakładów i produktów przemysłowych.

3. Opracowując i wprowadzając w życie krótkoterminowe plany działań, Państwa Członkowskie rozważają przykłady środków (skuteczność, która została oceniona), które powinny zostać włączone do wytycznych określonych w art. 12.

4. Państwa Członkowskie podają do wiadomości publicznej i do wiadomości właściwych organizacji, takich jak organizacje ochrony środowiska, organizacje konsumenckie oraz organizacje reprezentujące interesy wrażliwych grup ludności i inne właściwe zakłady opieki zdrowotnej, zarówno wyniki swoich badań oraz treść planów szczególnych działań krótkoterminowych i ich jak również informacje o realizowaniu tych planów.

Artykuł  8

Zanieczyszczenia o charakterze transgranicznym

1. W przypadkach gdy stężenia ozonu przekraczają wartości docelowe lub cele długoterminowe głównie w wyniku emisji prekursorów w innych Państwach Członkowskich, zainteresowane Państwa Członkowskie współpracują w miarę potrzeb przy opracowywaniu wspólnych planów i programów w celu osiągnięcia wartości docelowych lub celów długoterminowych, z wyjątkiem wypadków, gdy nie jest to osiągalne za pomocą proporcjonalnych środków. Komisja wspiera w tych wysiłkach Państwa Członkowskie. Wykonując zobowiązania wynikające z art. 11, Komisja rozważa, uwzględniając dyrektywę 2001/81/WE, w szczególności jej art. 9, czy w celu zmniejszenia emisji prekursorów odpowiedzialnych za transgraniczne zanieczyszczenia ozonem dalsze działania nie powinny być podejmowane na poziomie wspólnotowym.

2. Państwa Członkowskie, gdzie stosowne zgodnie z art. 7, przygotowują i realizują wspólne plany działań obejmujące sąsiadujące strefy w różnych Państwach Członkowskich. Państwa Członkowskie zapewniają, że strefy sąsiadujące w różnych Państwach Członkowskich, które opracowały krótkoterminowe plany działań, otrzymują wszystkie właściwe informacje.

3. W przypadku gdy przekroczenia progów informacyjnych lub progów ostrzegawczych występują w strefach w pobliżu granic krajowych, informacje powinny zostać dostarczone jak najszybciej właściwym władzom w sąsiadujących zainteresowanych Państwach Członkowskich w celu ułatwienia dostarczania informacji ludności w tych Państwach.

4. Opracowując plany i programy określone w ust. 1 i 2 oraz przekazując informacje do publicznej wiadomości, jak określono w ust. 3, Państwa Członkowskie nawiązują w stosownych przypadkach współpracę z państwami trzecimi, ze szczególnym naciskiem na kraje kandydujące do przystąpienia.

Artykuł  9

Ocena stężeń ozonu i prekursorów w powietrzu

1. W strefach i skupiskach, gdzie w trakcie dowolnych wcześniejszych pięciu lat pomiarów stężenia ozonu przekroczyły cel długoterminowy, stałe pomiary ciągłe są obligatoryjne.

W przypadku gdy dane z krótszego niż pięcioletniego okresu są dostępne, Państwa Członkowskie mogą w celu ustalenia przekroczeń połączyć krótkoterminowe kampanie pomiarów z okresów i lokalizacji, które prawdopodobnie mają być typowe dla najwyższego poziomu zanieczyszczeń z wynikami uzyskanymi z inwentaryzacji emisji i modelowania.

Załącznik IV ustala kryteria mające na celu określenie umiejscowienia punktów pobierania próbek dla pomiarów ozonu.

Załącznik V sekcja I określa najmniejszą ilość stałych punktów pobierania próbek dla przeprowadzania pomiarów ciągłych ozonu w każdej strefie lub skupisku, w których pomiary są wyłącznym źródłem informacji dla oceny jakości powietrza.

Pomiarów ditlenku azotu dokonuje się w co najmniej 50 % punktów pobierania próbek ozonu wymaganych w załączniku V sekcja I. Pomiary ditlenku azotu mają charakter ciągły, z wyjątkiem terenowych stacji pomiarowych, jak zdefiniowano w załączniku IV sekcja I, w przypadku gdy mogą zostać wykorzystane inne metody pomiarowe.

W odniesieniu do stref i skupisk, w których informacje pochodzące z punktów pobierania próbek dla pomiarów stałych są uzupełniane informacjami z modelowania i/lub pomiarów wskaźnikowych, całkowita ilość punktów poboru próbek określona w załączniku V sekcja I może zostać zmniejszona pod warunkiem, że:

a) metody uzupełniające zapewniają odpowiedni poziom informacji umożliwiający ocenę jakości powietrza w odniesieniu do wartości docelowych, progów informacyjnych i ostrzegawczych;

b) ilość punktów pobierania próbek, które mają zostać zainstalowane, jest wystarczająca, a przestrzenne rozmieszczenie punktów innych technik jest wystarczające dla ustalenia stężenia ozonu zgodnie z danymi celów jakościowych określonych w załączniku VII sekcja I i prowadzi do uzyskania wyników oceny określonych w załączniku VII sekcja II;

c) liczba punktów pobierania próbek w każdej strefie lub skupisku wynosi przynajmniej jeden punkt pobierania próbek na każde dwa miliony mieszkańców lub jeden punkt pobierania próbek na 50.000 km², w zależności od tego, co daje większą ilość punktów poboru;

d) każda strefa lub skupisko zawiera przynajmniej jeden punkt poboru próbek; i

e) ditlenek azotu jest mierzony we wszystkich pozostałych punktach pobierania próbek z wyjątkiem stacji terenowych.

W takim przypadku wyniki modelowania i/lub pomiarów wskaźnikowych są uwzględniane przy ocenie jakości powietrza w odniesieniu do wartości docelowych.

2. W strefach i skupiskach, gdzie w ciągu każdego z poprzednich pięciu lat pomiarów stężenia są niższe od celu długoterminowego, liczba stacji ciągłych pomiarów ustalana jest zgodnie z załącznikiem V sekcja II.

3. Każde Państwo Członkowskie zapewnia, że na jego terytorium jest zainstalowana i działa co najmniej jedna stacja pomiarowa w celu dostarczania danych dotyczących stężeń prekursorów ozonu wymienionych w załączniku VI. Każde Państwo Członkowskie decyduje o liczbie i lokalizacji stacji, w których dokonywane mają być pomiary prekursorów ozonu, biorąc pod uwagę cele, metody i zalecenia ustanowione we wspomnianym załączniku.

Jako część wytycznych opracowanych na mocy art. 12, ustanawia się wskazówki dla odpowiedniej strategii mającej na celu mierzenie prekursorów ozonu, uwzględniając istniejące wymagania w prawodawstwie wspólnotowym i Wspólny program monitoringu i oceny przenoszenia zanieczyszczeń powietrza na dalekie odległości w Europie (EMEP).

4. Referencyjne metody analizy ozonu są wymienione w załączniku VIII sekcja I. Załącznik VIII sekcja II zapewnia referencyjne techniki modelowania dla ozonu.

5. 1 (skreślony).

Artykuł  10

Przekazywanie informacji i sprawozdań

1. Przekazując informacje Komisji, na mocy art. 11 dyrektywy 96/62/WE, Państwa Członkowskie również, a po raz pierwszy w odniesieniu do roku kalendarzowego następującego po dacie określonej w art. 15 ust. 1:

a) w odniesieniu do roku kalendarzowego nie później niż dnia 30 września następnego roku przesyłają Komisji wykaz stref i skupisk określonych w art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 2 i art. 5;

b) przesyłają Komisji sprawozdanie przedstawiające ogólny zarys sytuacji w zakresie przekraczania wartości docelowych ustanowionych w załączniku I sekcja II. Sprawozdanie to dostarcza wyjaśnienia rocznych przekroczeń wartości docelowych w celu ochrony zdrowia ludzi. Sprawozdanie zawiera również plany i programy określone w art. 3 ust. 3. Sprawozdanie wysyłane jest nie później niż w dwa lata po zakończeniu okresu, w trakcie którego zaobserwowane zostały przekroczenia wartości docelowych w odniesieniu do ozonu;

c) co trzy lata powiadamiają Komisję o osiągniętym postępie w zakresie wszystkich planów i programów.

2. Ponadto Państwa Członkowskie, po raz pierwszy w odniesieniu do roku kalendarzowego następującego po dacie określonej w art. 15 ust. 1:

a) w odniesieniu do każdego miesiąca od kwietnia do września każdego roku, przesyłają Komisji tymczasowo:

i) nie później niż do końca następnego miesiąca w odniesieniu do każdego dnia przekroczenia(-ń) progu informacyjnego i/lub ostrzegawczego następujące informacje: datę, całkowitą ilość godzin, w których wystąpiło przekroczenie, najwyższą wartość ozonu w 1 h;

ii) corocznie nie później niż do dnia 31 października, wszystkie pozostałe informacje określone w załączniku III;

b) w odniesieniu do każdego roku kalendarzowego nie później niż do dnia 30 września następnego roku przesyłają Komisji potwierdzone informacje określone w załączniku III oraz średnie stężenia prekursorów ozonu określonych w załączniku VI w odniesieniu do tego roku;

c) przesyłają Komisji co trzy lata, w ramach sprawozdania sektorowego określonego w art. 4 dyrektywy Rady 91/692/EWG⁽¹¹⁾ i nie później niż do dnia 30 września roku następującego po zakończeniu trzyletniego okresu:

i) informacje przedstawiające zaobserwowany lub oszacowany poziom ozonu odpowiednio w strefach i skupiskach określonych w art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 2 i art. 5;

ii) informacje o wszelkich środkach podjętych lub planowanych na mocy art. 4 ust. 2; oraz

iii) informacje dotyczące podjęcia decyzji w sprawie krótkoterminowych planów działań, oraz dotyczące projektowania, treści, oceny skutków wszystkich takich planów przygotowanych zgodnie z art. 7.

3. Komisja:

a) zapewnia, że informacje przedkładane w zastosowaniu ust. 2 lit. a) są natychmiast udostępniane za pomocą odpowiednich środków przekazu oraz są przekazywane Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska;

b) corocznie publikuje wykaz stref i skupisk przedkładany w zastosowaniu ust. 1 lit. a), a do dnia 30 listopada każdego roku przedstawia sprawozdanie w sprawie sytuacji ozonu w trakcie lata oraz poprzedniego roku kalendarzowego, mające na celu zapewnienie przeglądu w formie porównywalnej sytuacji w każdym Państwie Członkowskim biorąc pod uwagę różne warunki meteorologiczne oraz zanieczyszczenia o charakterze transgranicznym, oraz przegląd wszystkich przekroczeń celu długoterminowego w Państwach Członkowskich;

c) regularnie sprawdza realizację planów lub programów przedkładanych w zastosowaniu ust. 1 lit. b) przez badanie ich postępu prac oraz tendencji w zanieczyszczeniach powietrza, uwzględniając warunki meteorologiczne i pochodzenie prekursorów ozonu (biogeniczne lub antropogenicznego);

d) uwzględnia podczas przygotowania trzyletnich sprawozdań w sprawie jakości powietrza zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 96/62/WE informacje dostarczone na podstawie ust. 1 i 2;

e) organizuje odpowiednią wymianę informacji i doświadczeń przekazywanych zgodnie z ust. 2 lit. c) ppkt iii), dotyczących projektowania i realizowania krótkoterminowych planów działań.

4. Wykonując zadania określone w ust. 3, Komisja w stosownych wypadkach zwraca się o ekspertyzę do Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska.

5. Terminem, do upływu którego Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o metodach stosowanych w odniesieniu do wstępnej oceny jakości powietrza na mocy art. 11 ust. 1 lit. d) dyrektywy 96/62/WE, jest dzień nie późniejszy niż 9 września 2003 r.

Artykuł  11

Przegląd i sprawozdania

1. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oparte na doświadczeniu ze stosowania niniejszej dyrektywy do dnia 31 grudnia 2004 r. W szczególności w sprawozdaniu tym informuje o:

a) wynikach najnowszych badań naukowych, w świetle wytycznych Światowej Organizacji Zdrowia, dotyczących skutków narażenia na działanie ozonu na środowisko naturalne oraz zdrowie ludzi, uwzględniając w szczególności wrażliwe grupy ludności; opracowanie bardziej szczegółowych modeli powinno jest brane pod uwagę;

b) rozwoju technologicznym, w tym o postępie osiągniętym w zakresie metod pomiarów i w inny sposób oceniających stężenia oraz zmiany stężeń ozonu w Europie;

c) porównaniu modelowych prognoz z rzeczywistymi pomiarami;

d) ustaleniu oraz poziomach w odniesieniu do celów długoterminowych, wartości docelowych, progów informacyjnych i ostrzegawczych;

e) wynikach międzynarodowego programu współpracy na podstawie Konwencji ONZ/EKG w sprawie transgranicznego zanieczyszczania powietrza na dalekie odległości.

2. Sprawozdanie przedstawiane jest jako integralna część strategii przeznaczonej w celu dokonania przeglądu oraz zaproponowania Wspólnocie celów jakościowych dotyczących powietrza oraz opracowania strategii wykonawczych w celu zapewnienia osiągania tych celów. W tym kontekście sprawozdanie uwzględnia:

a) szeroki zakres w odniesieniu do dokonywania dalszych redukcji emisji zanieczyszczających ze wszystkich właściwych źródeł, biorąc pod uwagę techniczną wykonalność oraz efektywność pod względem kosztów;

b) zależności między zanieczyszczeniami i możliwościami w odniesieniu do połączonych strategii, mających na celu osiągniecie wspólnotowych celów w zakresie jakości powietrza oraz celów z nimi związanych;

c) możliwość prowadzenia dalszych działań na poziomie wspólnotowym w celu zmniejszenia emisji prekursorów;

d) postęp w osiąganiu wartości docelowych określonych z załączniku I, w tym plany i programy opracowane i zrealizowane zgodnie z art. 3 i 4, doświadczenie w realizowaniu krótkoterminowych planów działań na mocy art. 7 oraz warunki, jak ustanowiono w załączniku IV, na podstawie których przeprowadzone zostało pomiary jakości powietrza;

e) możliwość osiągnięcia celów długoterminowych, wymienionych w załączniku I sekcja III, w określonym okresie;

f) aktualne i przyszłe wymagania w zakresie informowania społeczeństwa i wymiany informacji między Państwami Członkowskimi a Komisją;

g) zależność między niniejszą dyrektywą a spodziewanymi zmianami wynikającymi ze środków, które mają zostać podjęte przez Wspólnotę i Państwa Członkowskie w celu wypełnienia zobowiązań dotyczących zmian klimatu;

h) transport zanieczyszczeń przez granice krajowe, biorąc pod uwagę środki podejmowane w krajach kandydujących do przystąpienia.

3. Sprawozdanie zawiera również przegląd przepisów niniejszej dyrektywy w świetle wyników jej badań oraz towarzyszą mu, gdzie właściwe, propozycje mające na celu zmianę niniejszej dyrektywy, zwracające szczególną uwagę na wpływ oddziaływania ozonu na środowisko naturalne i zdrowie ludzkie, w szczególności w odniesieniu do wrażliwych grup ludności.

Artykuł  12

Wytyczne

1. Komisja opracowuje wytyczne w odniesieniu do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 9 września 2002 r. Czyniąc to, zwróci się ona o ekspertyzę dostępną w Państwach Członkowskich, Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska i innych odpowiednich organach ekspertów, a także uwzględni obowiązujące wymagania prawa wspólnotowego i EMEP.

2. Wytyczne przyjmuje się zgodnie z procedurą ustaloną w art. 13 ust. 2. Wytyczne takie nie mogą wywierać skutku w postaci zmieniania wartości docelowych, celów długoterminowych, progów ostrzegawczych i informacyjnych ani bezpośrednio, ani pośrednio.

Artykuł  13

Procedura komitetu

1. Komisja wspomaga komitet powołany art. 12 ust. 2 dyrektywy 96/62/WE.

2. W przypadku gdy przywołuje się ten ustęp, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł  14

Kary

Państwa Członkowskie ustalają kary mające zastosowanie w przypadkach naruszenia krajowych przepisów przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy. Kary są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł  15

Transpozycja

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 9 września 2003 r. i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Państwa Członkowskie określają, w jaki sposób takie odniesienie ma zostać sporządzone.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł  16

Uchylenie

Dyrektywa 92/72/EWG traci moc z dniem 9 września 2003 r.

Artykuł  17

Wejście w życie

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł  18

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 12 lutego 2002 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego	W imieniu Rady
P. COX	J. PIQUÉ I CAMPS
Przewodniczący	Przewodniczący

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 56 E z 29.2.2000, str. 40 oraz Dz.U. C 29 E z 30.1.2001, str. 291.

⁽²⁾ Dz.U. C 51 z 23.2.2000, str. 11.

⁽³⁾ Dz.U. C 317 z 6.11.2000, str. 35.

⁽⁴⁾ Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2000 r. (Dz.U. C 377 z 29.12.2000, str. 154), wspólne stanowisko Rady z dnia 8 marca 2001 r. (Dz.U. C 126 z 26.4.2001, str. 1) oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2001 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym). Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 stycznia 2002 r. oraz decyzja Rady z dnia 19 grudnia 2001 r.

⁽⁵⁾ Dz.U. C 138 z 17.5.1993, str. 1.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 275 z 10.10.1998, str. 1.

⁽⁷⁾ Dz.U. L 296 z 21.11.1996, str. 55.

⁽⁸⁾ Dz.U. L 309 z 27.11.2001, str. 22.

⁽⁹⁾ Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.

⁽¹⁰⁾ Dz.U. L 297 z 13.10.1992, str. 1.

⁽¹¹⁾ Dz.U. L 377 z 31.12.1991, str. 48.

ZAŁĄCZNIKI

..................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK  I

DEFINICJE, WARTOŚCI DOCELOWE I CELE DŁUGOTERMINOWE W ODNIESIENIU DO OZONU

grafika

ZAŁĄCZNIK  II

PROGI INFORMACYJNE I OSTRZEGAWCZE

grafika

ZAŁĄCZNIK  III

Informacje przedkładane Komisji przez Państwa Członkowskie oraz kryteria dotyczące agregowania danych i obliczania parametrów statystycznych

grafika

ZAŁĄCZNIK  IV

KRYTERIA KLASYFIKOWANIA I ROZMIESZCZANIA PUNKTÓW POBORU PRÓBEK W ODNIESIENIU DO OCENY STĘŻEŃ OZONU

grafika

ZAŁĄCZNIK  V

KRYTERIA OKREŚLANIA MINIMALNEJ LICZBY PUNKTÓW POBIERANIA PRÓBEK DLA STAŁYCH POMIARÓW STĘŻENIA OZONU

grafika

ZAŁĄCZNIK  VI

POMIARY PREKURSORÓW OZONU

grafika

ZAŁĄCZNIK  VII

CELE DOTYCZĄCE JAKOŚCI DANYCH I OPRACOWANIE WYNIKÓW OCENY JAKOŚCI POWIETRZA

grafika

ZAŁĄCZNIK  VIII ²

METODA REFERENCYJNA ANALIZY OZONU I KALIBRACJA INSTRUMENTÓW POMIAROWYCH

I. Metoda referencyjna analizy stężeń ozonu i kalibracji instrumentów pomiarowych

– Metoda analizy: metoda fotometryczna UV (ISO FDIS 13964),

– Metoda kalibracji: referencyjny fotometr UV (ISO FDIS 13964, VDI 2468, B1.6).

Metoda ta jest obecnie znormalizowana przez Europejski Komitet Normalizacyjny. Po opublikowaniu przez Komitet odpowiednich norm, metody i techniki tam opisane będą stanowić metodę referencyjną oraz metodę kalibracji niniejszej dyrektywy.

Państwo Członkowskie może również wykorzystać każdą inną metodę, w odniesieniu do której może wykazać, iż daje równoważne wyniki do wyżej wymienionej metody.

II. (skreślony).

* Z dniem 11 czerwca 2010 r. niniejsza dyrektywa traci moc z wyjątkiem art. 10 ust. 1, 2, i 3, który jest stosowany do końca drugiego roku kalendarzowego od momentu wejścia w życie środków wykonawczych, o których mowa w art. 28 ust. 2 dyrektywy nr 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (Dz.U.UE.L.08.152.1), zgodnie z art. 31 ust. 2 lit. b) przywołanej dyrektywy zmieniającej.

1 Art. 9 ust. 5 skreślony przez art. 31 ust. 1 lit. d) dyrektywy nr 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (Dz.U.UE.L.08.152.1) z dniem 11 czerwca 2008 r.

2 Załącznik VIII zmienionyprzez art. 31 ust. 1 lit. d) dyrektywy nr 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (Dz.U.UE.L.08.152.1) z dniem 11 czerwca 2008 r.

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.2002.67.14
• Rodzaj: Dyrektywa
• Tytuł: Dyrektywa 2002/3/WE odnosząca się do ozonu w otaczającym powietrzu
• Data aktu: 12/02/2002
• Data ogłoszenia: 09/03/2002
• Data wejścia w życie: 01/05/2004, 09/03/2002