Decyzja 96/335/WE ustanawiająca wykaz i powszechne nazewnictwo składników stosowanych w produktach kosmetycznych

DECYZJA KOMISJI

z dnia 8 maja 1996 r.

ustanawiająca wykaz i powszechne nazewnictwo składników stosowanych w produktach kosmetycznych

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(96/335/WE)

(Dz.U.UE L z dnia 1 czerwca 1996 r.)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając dyrektywę Rady 76/768/EWG z dnia 27 lipca 1976 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do produktów kosmetycznych⁽¹⁾, zmienioną dyrektywą Komisji 95/34/WE⁽²⁾, w szczególności jej art. 5a i art. 7 ust. 2,

po konsultacji z Komitetem Naukowym ds. Kosmetologii,

a także mając na uwadze, co następuje:

wykaz składników stosowanych w produktach kosmetycznych musi zawierać sekcję dotyczącą surowców zapachowych i aromatycznych oraz sekcję dotyczącą innych substancji;

wykaz ten musi zawierać informacje dotyczących tożsamości każdego składnika, w szczególności nazw związków chemicznych, INCI (eks CFTA), Farmakopei Europejskiej, INN i IUPAC, numerów EINECS/ELINCS, CAS i Colour Indeks, nazwę powszechną określoną w art. 7 ust. 2 dyrektywy 76/768/EWG, a także funkcje składnika oraz, gdzie stosowne, wszelkie ograniczenia i warunki stosowania oraz ostrzeżenia jakie muszą być wydrukowane na etykiecie;

oprócz zapewnienia niezbędnych informacji o składnikach stosowanych w produktach kosmetycznych, wykaz należy rozpatrywać w kontekście obowiązku przewidzianego w art. 6 ust. 1 dyrektywy 76/768/EWG, zgodnie z którym wymagane jest podanie na produkcie i/lub na opakowaniu funkcji produktu i wykazu składników od dnia 1 stycznia 1997 r. w przypadku produktów kosmetycznych wprowadzanych do obrotu;

proponowany wykaz musi być wystarczająco kompletny aby umożliwić podanie na etykiecie składników produktów kosmetycznych;

jednakże wykaz jest indykatywny i nie stanowi wykazu substancji dopuszczonych do stosowania w produktach kosmetycznych;

wykaz musi być okresowo uaktualniany;

powszechne nazewnictwo składników umożliwi identyfikację substancji przez stosowanie jednej nazwy we wszystkich Państwach Członkowskich, w wyniku czego konsumenci będą z łatwością rozpoznawali substancje, z którymi kontakt im odradzano (na przykład z powodu alergii), niezależnie od miejsca zakupu produktów kosmetycznych we Wspólnocie;

nazwy INCI (Międzynarodowe Nazewnictwo Składników Kosmetycznych) najlepiej spełniają te wymogi, ponadto są stosunkowo proste i, ponadto, już stosowane na poziomie międzynarodowym;

środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Dostosowania do Postępu Technicznego dyrektyw w sprawie Usunięcia Barier Technicznych w Handlu w Sektorze Produktów Kosmetycznych,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł  1

Wykaz składników stosowanych w produktach kosmetycznych przewidziany w art. 5a dyrektywy 76/768/EWG i powtórzony w załączniku zostaje przyjęty.

Artykuł  2

Nazwy INCI (Międzynarodowe Nazewnictwo Składników Kosmetycznych) zawarte w wykazie stanowią powszechne nazewnictwo do celów art. 7 ust. 2 dyrektywy 76/768/EWG.

Sporządzono w Brukseli, dnia 8 maja 1996 r.

	W imieniu Komisji
	Emma BONINO
	Członek Komisji

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 262 z 27.9.1976, str. 169.

⁽²⁾ Dz.U. L 167 z 18.7.1995, str. 19.

ZAŁĄCZNIK ¹

WYKAZ SKŁADNIKÓW KOSMETYCZNYCH

WPROWADZENIE OGÓLNE

1. Dyrektywa Rady 93/35/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. zmieniająca po raz szósty dyrektywę 76/768/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących sie do produktów kosmetycznych⁽¹⁾ (zwana dalej "dyrektywą w sprawie produktów kosmetycznych") przewiduje, że Komisja, zgodnie z procedurą obejmującą Komitet ds. Dostosowania do Postępu Technicznego określony w art. 10 dyrektywy 76/768/EWG, opracowuje wykaz składników stosowanych w produktach kosmetycznych, w szczególności na podstawie informacji dostarczonych przez zainteresowaną branżę.

Wykaz ten jest indykatywny i nie stanowi wykazu substancji dopuszczonych do stosowania w produktach kosmetycznych.

Wykaz musi być podzielony na dwie sekcje dotyczące:

– surowców zapachowych i aromatycznych,

– innych substancji.

Wykaz musi zawierać informacje dotyczące tożsamości składnika, w szczególności: nazwy INCI (eks CFTA), Farmakopei Europejskiej, INN, IUPAC i nazwy związku chemicznego, numery EINECS/ELINCS, CAS i Colour Indeks, nazwę powszechną określoną w art. 7 ust. 2 zmienionej dyrektywy 76/768/EWG, a także funkcje składnika i wszelkie obowiązkowe ograniczenia, warunki stosowania i ostrzeżenia.

Poza znaczeniem, jakie ma zamieszczenie informacji o składnikach stosowanych w produktach kosmetycznych, których bezpieczeństwo musi być zagwarantowane, wykaz musi być rozpatrywany w kontekście obowiązku przewidzianego w nowym art. 6 ust. 1 (art. 1 ust. 7 dyrektywy 93/35/EWG), który czyni obligatoryjnym podawanie na produkcie i/lub na opakowaniu od dnia 1 stycznia 1997 r. funkcji produktu i wykazu składników w przypadku produktów kosmetycznych wprowadzanych do obrotu.

Dyrektywa 93/35/EWG przewiduje też, że Państwa Członkowskie mogą wymagać określenia składników w języku łatwo zrozumiałym dla konsumenta oraz, że w tym celu Komisja musi przyjąć powszechne nazewnictwo składników zgodnie z procedurą CATP (art. 1 ust. 10 dyrektywy 93/35/EWG zmieniającym art. 7 ust. 2 dyrektywy 76/768/EWG).

To powszechne nazewnictwo umożliwi określenie tożsamości substancji przez stosowanie jednej nazwy we wszystkich Państwach Członkowskich, w wyniku czego konsumenci będą w stanie z łatwością rozpoznać substancje, z którymi kontakt im odradzano (na przykład z powodu alergii), niezależnie od miejsca zakupu produktu kosmetycznego w Unii Europejskiej.

W zastosowaniu decyzji Komisji z... wszystkie nazwy INCI stanowią powszechne nazewnictwo.

2. Wykaz zaproponowany przez Komisję obejmuje dwie sekcje przewidziane w dyrektywie 93/35/EWG, to jest:

– wykaz składników kosmetycznych innych niż surowce zapachowe i aromatyczne (sekcja 1),

oraz

– wykaz surowców zapachowych i aromatycznych (sekcja 2).

Zaproponowany wykaz jest najlepszy, jaki można było opracować w bardzo krótkich terminach nałożonych dyrektywą 93/35/EWG. Celem było uzyskanie jego wystarczającej kompletności w celu umożliwienia etykietowania produktów kosmetycznych, a także jego jak największej poprawności i szczegółowości.

Jednakże art. 1 ust. 4 pkt. 3 dyrektywy 93/35/EWG określa, że wykaz musi być okresowo uaktualniany.

SEKCJA  1

SKŁADNIKI KOSMETYCZNE INNE NIŻ SUROWCE ZAPACHOWE I AROMATYCZNE

Wprowadzenie

Niniejszy wykaz został przygotowany w głównej mierze na podstawie informacji dostarczonych przez europejską branżę kosmetyczną reprezentowaną przez Europejskie Stowarzyszenie Przemysłu Kosmetycznego, Toaletowego i Perfumeryjnego (COLIPA).

Wykaz obejmuje wszystkie elementy przewidziane w art. 5a dyrektywy w sprawie produktów kosmetycznych dotyczące tożsamości, typowych funkcji (typowych funkcji) oraz ograniczeń w odniesieniu do składników kosmetycznych. Składniki wymienione są w porządku alfabetycznym według nazw INCI, które łącznie stanowią powszechne nazewnictwo dla celów etykietowania w całej UE.

Wykaz obejmuje następujące pola:

1. Nazwa INCI

Odnosi się do powszechnego nazewnictwa stosowanego w oznakowaniu składników na opakowaniach produktów kosmetycznych. Zastosowane w nazewnictwie konwencje zostały załączone.

Skrót "INCI" oznacza Międzynarodowe Nazewnictwo Składników Kosmetycznych. Odnosi się do nowej terminologii opracowanej przez COLIPA w związku z potrzebą wprowadzenia prawdziwie międzynarodowego systemu. Należy zauważyć, że art. 5a dyrektywy w sprawie produktów kosmetycznych odnosi się do nazwy CTFA, która została zastąpiona przez INCI jako prawidłowe oznaczenie nazewnictwa. Nazwa INCI może dotyczyć kilku jednostek chemicznych.

W przypadku barwników kosmetycznych składniki muszą być oznaczane przy użyciu numeru colour index (CI) lub nazwy wymienionej w załączniku IV, zgodnie ze wskazaniami zawartymi w art. 6 ust. 1 lit. g) dyrektywy w sprawie produktów kosmetycznych. Z tego powodu numer CI jest traktowany jako nazwa INCI dla tych składników.

2. Nazwa INN

Skrót odnosi się do nazwy International Non-Proprietery Name, zalecanej przez Światową Organizację Zdrowia. Tam, gdzie było to stosowne, nazwę tę umieszczono w wykazie.

3. Nazwa Ph. Eur.

Skrót odnosi się do nazwy w Farmakopei Europejskiej. Tam, gdzie było to stosowne, nazwy Ph. Eur. umieszczono w wykazie.

4. Numer CAS

Skrót odnosi się do numeru kodu opracowanego przez Chemical Abstracts Service. Numer CAS jest stosowanym na całym świecie kodem umożliwiającym identyfikację substancji chemicznych. Umieszczono go w wykazie, jeśli był dostępny.

5. Numer EINECS/ELINCS

Odnosi się do kodu numerycznego podanego w Europejskim Wykazie Istniejących Substancji o Znaczeniu Komercyjnym (EINECS) dla istniejących substancji chemicznych lub w Europejskim Katalogu Notyfikowanych Substancji Chemicznych (ELINCS) dla nowych substancji chemicznych. Tam, gdzie było to stosowne, umieszczono go w wykazie.

6. Nazwa związku chemicznego/IUPAC

Pole to zawiera nazwę związku chemicznego i nazwę IUPAC (Międzynarodowej Unii Chemii Czystej i Stosowanej). Obejmuje nazwy EINECS, w nazewnictwie których wykorzystano nazwy IUPAC, lub nazwy CAS, które umożliwiają jasną i prawidłową identyfikację składnika. Obydwie pozycje połączono w celu uniknięcia powtórzeń.

7. Ograniczenie

Pole to dotyczy składników objętych załącznikami do dyrektywy w sprawie produktów kosmetycznych, w formacie skróconym (na przykład "III/I, 16" oznacza załącznik III, część I, nr 16). Wykaz obejmuje wszelkie odniesienia do załączników aż do dyrektywy Komisji 2000/11/WE dostosowującej załączniki dyrektywy w sprawie produktów kosmetycznych do postępu technicznego, włącznie. Jednakże skreślono substancje zakazane z dyrektyw 2002/34/WE, 2004/93/WE, 2005/42/WE i 2005/80/WE.

W związku z dostosowywaniem załączników do tej dyrektywy do postępu technicznego konieczna będzie systematyczna aktualizacja tego pola.

8. Funkcja

Pole to dotyczy typowej funkcji (typowych funkcji) składnika stosowanego w produktach kosmetycznych; jeden składnik może mieć kilka funkcji.

Wymienione w wykazie funkcje zostały zdefiniowane w następujący sposób:

ŚCIERAJĄCA

Usuwa materiał z różnych powierzchni ciała albo wspomaga mechaniczne czyszczenie zębów lub zwiększa połysk.

WCHŁANIAJĄCA

Wchłania substancje rozpuszczalne w wodzie i/lub oleju, które są rozpuszczone lub dobrze zdyspergowane.

PRZECIWZBRYLAJĄCA

Pozwala na swobodny przepływ cząsteczek stałych, w ten sposób zapobiegając zlepianiu się produktów kosmetycznych w proszku w bryłę lub zbitą masę.

ANTYKOROZYJNA

Zapobiega korozji opakowania.

PRZECIWŁUPIEŻOWA

Pomaga w zwalczaniu łupieżu.

PRZECIWPIENIĄCA

Tłumi pianę podczas produkcji lub zmniejsza tendencję wyrobów gotowych do tworzenia piany.

PRZECIWDROBNOUSTROJOWA

Pomaga zapobiegać rozwojowi drobnoustrojów na skórze.

PRZECIWUTLENIAJĄCA

Powstrzymuje reakcje wywoływane przez tlen, przeciwdziałając utlenianiu i jełczeniu.

PRZECIWPOTOWA

Zmniejsza pocenie się.

ZAPOBIEGAJĄCA POWSTAWANIU PŁYTKI NAZĘBNEJ

Wspomaga ochronę przed powstawaniem płytki nazębnej.

PRZECIWŁOJOTOKOWA

Pomaga w ograniczaniu wydzielania łoju.

ANTYSTATYCZNA

Ogranicza elektryczność statyczną poprzez zobojętnienie ładunków elektrycznych na powierzchni.

ŚCIĄGAJĄCA

Ściąga skórę.

WIĄŻĄCA

Zapewnienia spójność kosmetyków.

ROZJAŚNIAJĄCA

Rozjaśnia odcień włosów lub skóry.

BUFORUJĄCA

Stabilizuje pH produktów kosmetycznych.

ZWIĘKSZAJĄCA OBJĘTOŚĆ

Zmniejsza gęstość produktów kosmetycznych.

CHELATUJĄCA

Reaguje i tworzy kompleksy z jonami metali, które mogłyby mieć negatywny wpływ na stabilność i/lub wygląd kosmetyków.

OCZYSZCZAJĄCA

Ułatwia utrzymanie powierzchni ciała w czystości.

BARWNIK KOSMETYCZNY

Zabarwia produkt kosmetyczny i/lub nadaje kolor skórze i/lub jej przydatkom. Wszystkie wymienione barwniki są substancjami umieszczonymi w pozytywnym wykazie barwników (załącznik IV do dyrektywy w sprawie produktów kosmetycznych).

SKAŻAJĄCA

Czyni produkty kosmetyczne niesmacznymi. Składniki spełniające tę funkcję są najczęściej dodawane do produktów kosmetycznych zawierających alkohol etylowy.

DEZODORUJĄCA

Zmniejsza lub maskuje nieprzyjemne zapachy ciała.

DEPILUJĄCA

Usuwa niepożądane owłosienie ciała.

UŁATWIAJĄCA ROZCZESYWANIE

Zmniejsza lub eliminuje plątanie się włosów z powodu zmian lub uszkodzeń powierzchni włosa, ułatwiając w ten sposób czesanie.

ZMIĘKCZAJĄCA

Zmiękcza i wygładza skórę.

EMULGUJĄCA

Wspomaga tworzenie jednorodnych mieszanin niemieszających się cieczy, zmieniając napięcie międzyfazowe.

STABILIZUJĄCA EMULSJĘ

Wspomaga proces emulgowania oraz poprawia stabilność i wydłuża okres trwałości emulsji.

BŁONOTWÓRCZA

Po zastosowaniu tworzy ciągłą warstwę na skórze, włosach lub paznokciach.

PIENIĄCA

Zmieniając napięcie powierzchniowe cieczy zamyka małe pęcherzyki powietrza lub innego gazu w małej ilości cieczy.

ZWIĘKSZAJĄCA PIENIENIE

Poprawia jakość piany wytwarzanej przez system, zwiększając jedną z następujących właściwości: objętość, teksturę i/lub stabilność.

ŻELUJĄCA

Nadaje preparatom w płynie konsystencję żelu (półpłynnego preparatu o pewnej elastyczności).

ODŻYWIAJĄCA WŁOSY

Powoduje, że włosy łatwo się rozczesuje, są one elastyczne, miękkie i błyszczące i/lub powiększa ich objętość, czyni lżejszymi, poprawia ich połysk itp.

KOLORYZUJĄCA WŁOSY

Barwi włosy.

UTRWALAJĄCA FRYZURĘ

Umożliwia fizyczne kształtowanie fryzury.

FALUJĄCA LUB PROSTUJĄCA WŁOSY

Zmienia strukturę chemiczną włosów, umożliwiając stylizowanie ich w wymagany sposób.

UTRZYMUJĄCA WILGOĆ

Utrzymuje i zachowuje wilgoć.

SOLUBILIZUJĄCA

Poprawia rozpuszczalność substancji, która rozpuszczają się w wodzie jedynie w niewielkim stopniu.

KERATOLITYCZNA

Pomaga w usunięciu martwych komórek warstwy rogowej.

MASKUJĄCA

Zmniejsza lub tłumi podstawowy zapach lub smak produktu.

NAWILŻAJĄCA

Zwiększa zawartość wody w skórze i nadaje jej miękkość i gładkość.

ODŻYWIAJĄCA PAZNOKCIE

Poprawia charakterystykę kosmetyczną paznokcia.

ŚRODEK ZMĘTNIAJĄCY

Zmniejsza przezroczystość i przeświecalność produktów kosmetycznych.

PIELĘGNACJI JAMY USTNEJ

Działa kosmetycznie na jamę ustną, np. oczyszczając ją, dezodorując i chroniąc.

ŚRODEK UTLENIAJĄCY

Zmienia charakter chemiczny innej substancji przez dodanie tlenu lub usunięcie wodoru.

PERŁUJĄCA

Nadaje kosmetykom perłowy wygląd.

PLASTYFIKATOR

Zmiękcza lub uelastycznia inną substancję, którą w przeciwnym razie trudno byłoby odkształcić, rozprowadzić lub obrobić.

KONSERWUJĄCA

Głównie hamuje rozwój mikroorganizmów w kosmetykach. Wszystkie wymienione środki konserwujące to substancje znajdujące się w pozytywnym wykazie środków konserwujących (załącznik VI dyrektywy w sprawie produktów kosmetycznych).

PROPELENT

Wytwarza ciśnienie w pojemniku z aerozolem, umożliwiając wydobycie zawartości po otwarciu zaworu. Niektóre ciekłe propelenty mogą działać jak rozpuszczalniki.

REDUKUJĄCA

Zmienia chemiczny charakter innej substancji poprzez dodanie wodoru lub usunięcie tlenu.

NATŁUSZCZAJĄCA

Uzupełnia lipidy włosów lub górnych warstw skóry.

ODŚWIEŻAJĄCA

Nadaje skórze przyjemną świeżość.

ODŻYWIAJĄCA SKÓRĘ

Utrzymuje skórę w dobrej kondycji.

CHRONIĄCA SKÓRĘ

Ogranicza wpływ szkodliwych czynników zewnętrznych na skórę.

WYGŁADZAJĄCA

Pomaga w uzyskaniu równej powierzchni skóry zmniejszając jej szorstkość lub nierówność.

ROZPUSZCZALNIK

Rozpuszcza inne substancje.

KOJĄCA

Pomaga ograniczyć dyskomfort skóry ciała lub głowy.

STABILIZUJĄCA

Poprawia stabilność składników lub formuły i wydłuża dopuszczalny okres magazynowania.

ŚRODEK POWIERZCHNIOWO CZYNNY

Obniża napięcie powierzchniowe produktów kosmetycznych i ułatwia ich równomierne rozprowadzanie.

OPALAJĄCA

Nadaje skórze ciemniejszy odcień podczas wystawienia jej na działanie promieniowania nadfioletowego lub bez niego.

TONIZUJĄCA

Stwarza uczucie komfortu skóry i włosów.

ŚRODEK POCHŁANIAJĄCY PROMIENIE UV

Chroni produkt kosmetyczny przed działaniem promieni UV.

FILTR UV

Filtruje część promieniowania UV, chroniąc skórę lub włosy przed szkodliwym działaniem tych promieni. Wszystkie wymienione filtry UV są substancjami umieszczonymi w pozytywnym wykazie filtrów UV (załącznik VII dyrektywy w sprawie produktów kosmetycznych).

REGULUJĄCA LEPKOŚĆ

Podwyższa lub obniża lepkość kosmetyków.

.................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

.................................................

grafika

KONWENCJE NAZEWNICTWA

Przy tworzeniu nazw INCI stosuje się następujące zasady:

1. W celu ułatwienia stosowania i przejrzystości, nazwy INCI zostały ustalone w taki sposób, by wymagały minimalnej ilości znaków i dużych liter.

2. W każdym przypadku, gdy przyjęto nowe nazewnictwo, dołożono wszelkich starań by zastosować nazwę najkrótszą, zgodną z niniejszymi zasadami.

3. W każdym przypadku, w miarę możliwości zastosowano najprostsze nazwy związków chemicznych.

4. Przyjęte skróty chemiczne używane są w stosownych przypadkach. Wykaz skrótów stosowanych w wykazie zamieszczono w części "Skróty".

5. Tradycyjne rdzenie zachowano jako formy łączące, jeśli były zgodne z innymi systemami (patrz zasada 17).

6. Skróty stosowane są dla uproszczenia nazewnictwa rodzin składników złożonych w stosownych przypadkach (patrz lista skrótów w części "Skróty").

7. Związki, które są pokrewne lub podobne do materiałów wyszczególnionych w uznanych źródłach w miarę możliwości nazywane są analogicznie do nazw zawartych w wykazie.

8. Jednopodstawione pochodne zwykle nie zawierają przedrostka "mono". Niniejsze określenie stosowane jest jedynie w celu zapobieżenia dwuznaczności. Brak odpowiedniego przedrostka oznacza "mono", np. stearynian gliceryny.

9. Określenie "gliceryd" zostało użyte dla opisania monoglicerydu. Mieszaniny mono-, di-, i triglicerydów są określane jako "glicerydy". Triglicerydom przypisano szczególne nazewnictwo, np. tristearyna.

10. Podstawienie wielokrotne zazwyczaj jest określone przy pomocy właściwego przedrostka, takiego jak "di-" "tri-" lub "tetra-", np. distearynian gliceryny.

11. Nazwy składników innych niż barwniki, które zawierają końcowe liczby są zasadniczo pisane z łącznikiem. Nazwy pochodnych substancji zawierających łącznik, zachowują pierwotny łącznik np. lauryno-3, lauryno-3 fosforan.

12. Stany hydratacji (uwodnienia) zazwyczaj nie są wyrażane.

13. Prostołańcuchowe grupy alkilowe są opisywane za pomocą ich pospolitych nazw rdzenia (patrz zasada 17).

14. Substancje zawierające mieszaniny frakcji o jednakowej długości łańcucha węglowego są określane przy pomocy właściwej terminologii, zwyczajowo wykorzystującej nazwę rdzenia tłuszczowego np. alkohol cetearylowy (C16 i C18). Substancje zawierające mieszaniny frakcji o jednakowej i niejednakowej długości łańcucha węglowego są określane przy pomocy alternatywnego nazewnictwa, np. alkohole C12-15 (C12, C13, C14 i C15).

15. Grupy alkilowe o łańcuchach rozgałęzionych są zwykle opisywane przy pomocy przedrostka "izo-", poprzedzającego zwyczajową nazwę rdzenia dla porównywalnej grupy prostolańcuchowej (na przykład alkohol izostearylowy, alkohol izocetylowy) - patrz także zasada 17. Zasadniczym wyjątkiem od tej zasady jest nazewnictwo alkoholi Guerbeta. Związki te są określane zgodnie ze standardowymi zasadami chemicznymi (np. etyloheksanol, octydodekanol, decyltetradekanol). Podobnie nazywane są pochodne związków (np. mirystynian etyloheksanolu, etyloheksanolan cetylu, dietyloheksyloamina, trietyloheksanoin, kwas butyloktanowy).

16. Poniższa tabela została załączona w celu objaśnienia nazewnictwa pochodnych kwasów kapronowego, kaprylowego i kaprynowego.

Długość łańcucha	Nazwa rdzenia	Kwas	Ester	Acyl	Alkil	Amfo
C6	Capro - kapro	Caproic - kapronowy	Caproate - kapronian	Caprooyl - kaprooil	Caproyl - kaproil	Caproo - kaproo
C8	Capryl - kapryl	Caprylic - kaprylowy	Caprylate - kaprylan	Capryloyl - kapryloil	Caprylyl - kaprylil	Caprylo - kaprylo
C10	Capr - kapr	Capric - kaprynowy	Caprate - kaprynian	Caproyl - kaproil	Capryl - kapryl	Capro - kapro

17. Poniższa tabela zawiera nazewnictwo stosowane w odniesieniu do prostołańcuchowych kwasów i alkoholi. Kwasy o rozgałęzionych łańcuchach i alkohole wykorzystują nazwy wymienione w niniejszej tabeli poprzedzone przedrostkiem "izo-" (np. kwas izostearynowy). Alkohole Guerbeta są jednakże określone przy pomocy nazw szczególnych (np. oktylododekanol). (Patrz także zasada 15).

	Kwas	Alkohol
Nasycone:
C6	Caproic - kapronowy	Hexyl - heksylowy
C7	Heptanoic - heptanowy	Heptyl - heptylowy
C8	Caprylic - kaprylowy	Caprylyl - kaprylylowy
C9	Pelargonic - pelargonowy	Nonyl - nonylowy
C10	Capric - kaprynowy	Decyl - decylowy
C11	Undecanoic -undekanowy	Undecyl - undecylowy
C12	Lauric - laurylowy	Lauryl - laurylowy
C13	Tridecanoic - tridekanowy	Tridecyl - tridecylowy
C14	Myristic - mirystynowy	Myristil - mirystylowy
C15	Pentadecanoic - pentadekanowy	Pentadecyl - pentadecylowy
C16	Palmitic - palmitynowy	Cetyl - cetvlowy
C17	Margaric - margarynowy	Heptadecyl - heptadecylowy
C18	Stearic - stearynowy	Stearyl - stearylowy
C20	Arachidic - arachidowy	Arachidyl - arachidylowy
C22	Behenic - behenowy	Behenyl - behenylowy
Nienasycone:
C11	Undecylenic - undecylowy	Undecylenyl - undecylenowy
C16	Palmitoleic - palmitoleinowy	Palmitoleyl - palmitoleilowy
C18	Oleic - oleinowy	Oleyl - oleilowy
C18	Linoleic - linolowy	Liinoleyl - linoleilowy
C18	Linolenic - linolenowy	Linolenyl - linolenylowy
C20	Arachidonic - arachidonowy	Arachidonyl - arachidonylowy
C22	Cectoleic - cetoleinowy	Cetoleyl cetoleilowy
C22	Erucic - erukowy	Erucyl - erusylowy

18. Nazewnictwo składników będących mieszaninami podobnych substancji (np. kwasy tłuszczowe, alkohole tłuszczowe) jest ustalone na podstawie chemicznej tożsamości zastosowanego surowca. Mieszaniny, które odzwierciedlają pierwotne rozmieszczenie składników w ich naturalnym surowcu (na przykład kokos) są nazywane przy użyciu rdzenia źródła (na przykład alkohol kokosowy). Jeżeli pierwotne naturalne rozmieszczenie zostało w sposób znaczący zredukowane lub wzbogacone, nazwę mieszaniny ustala się na podstawie przeważającego składnika.

19. Nazwy pochodnych lanoliny zwykle zawierają rdzeń "lan", np. laneth-60.

20. W związku z rozpowszechnionym użyciem tych oznaczeń alkanoloamidy są określane przy pomocy nazwy alkiloamidu, od którego pochodzą i właściwego skrótu, np. kokoamid MEA.

21. Określenie "dimetyl" jest pomijane i jest przyjęte we wszystkich nazwach tlenków dimetyloamin (np. tlenek stearaminy). Tlenki amin trzeciorzędowych z różnymi grupami podstawnikowymi są nazwane całościowo (np. tlenek dihydroksyetylostearaminy).

22. Czwartorzędowe sole amonowe zwykle mają przyrostek "-ium" w rdzeniu kationu. Określenie "monium" oznacza monometylopodstawiony czwartorzędowy azot; "dimonium" oznacza dimetylopodstawiony azot czwartorzędowy; "trimonium" oznacza trimetylopodstawiony azot czwartorzędowy

23. Określenia quaternium/polyquaternium są stosowane do opisu kompleksowych soli czwartorzędowych, które nie mają powszechnie stosowanej nazwy lub które nie mogą być nazwane analogicznie do ustalonych nazw (na przykład quaternium-82, polyquaternium-20).

24. Określenie "ampho" zastosowano jako termin łączący w nazewnictwie amfoterycznych środków powierzchniowo czynnych typu imidazolinowego. W nazewnictwie tych związków rdzeń ten jest połączony z właściwymi nazwami rdzenia dla ugrupowań podstawnikowych (np. kokoamfooctan sodowy).

25. Powszechne określenia dotyczące rdzenia tłuszczowego są używane do oznaczenia części alkilowej związków imidazolinowych (np. laurylohydroksyetyloimidazolina), nawet jeżeli jeden atom węgla rodnika tłuszczowego staje się członem pierścienia heterocyklicznego podczas wytwarzania substancji.

26. Substancje biologiczne są określane przy pomocy szczególnych terminów (np. kwas hialuronowy, uwodorniony olej ze śledzia Manhaden) w przypadkach, gdy substancja została wydzielona, oczyszczona i scharakteryzowana chemicznie. Alternatywne nazewnictwo dla substancji biologicznych jest stosowane do określania substancji zgodnie ze stopniem ich przetworzenia. Substancje te mogą być określane przy pomocy nazw INCI utworzonych w oparciu o: a) nazwę łacińską rodzaju, lub b) przede wszystkim w oparciu o oznaczenie z Farmakopei, po czym, w stosownych przypadkach, następuje określenie części, oraz, w stosownych przypadkach, określenie typu preparatu (np. ekstrakt, olej, proszek, itp.). W przypadku składników pochodzących od ssaków, zasadniczo c) nazwy INCI są tworzone, jeśli to stosowne, w oparciu o angielską nazwę wykorzystanej części (np. tkanka łączna, śledziona, żołądek, itp.) i jeśli to stosowne, rodzaj preparatu (np. ekstrakt, olej).

Przykładami nazw INCI preparatów biologicznych są a) Brevoortia Oil; b) Faex Extract; c) Connective Tissue Extract.

27. Barwniki kosmetyczne mają nazwy INCI stosownie do nazewnictwa użytego w załączniku IV do dyrektywy 76/768/EWG.

28. Składniki farb do włosów są nazywane stosownie do budowy chemicznej. W przypadku, kiedy nazwy chemiczne są bardzo złożone, używana jest kombinacja barwa/liczba poprzedzona literami "HC".

29. Skażone alkohole są określane nazwą INCI "Alcohol denat". Alkohol denaturyzowany jest to alkohol etylowy, skażony jednym lub więcej środkami skażającymi zgodnnie z ustawodawstwem krajowym każdego z Państw Członkowskich Wspólnoty.

30. Substancje otrzymane z roślin są określane jako substancje botaniczne. Zasadniczo substancje te nie zostały poddane chemicznym modyfikacjom i obejmują składniki pochodzące z roślin takie jak ekstrakty, soki, wody, destylaty, proszki, oleje substancje nie zmydlające się, itp. Mają one nazwy INCI oparte na międzynarodowej systematyce gatunku i rodzaju opracowanej przez Linneusza, po czym, jeśli to stosowne, następuje określenie części rośliny (np. liść, owoc, kora, itp.) i rodzaj preparatu (np. ekstrakt, olej, proszek itp.). Nazwy chemicznych pochodnych substancji botanicznych odpowiadają zasadom nazewnictwa związków chemicznych (np. kokoglicerydy, uwodorniony olej rycynowy, uwodorniony kwas palmowy, kwas oliwny, alkohol palmowy, DEA soiamidu, sulfonowany olej oliwny, itp.).

W celu ustanowienia nazewnictwa substancji pochodzących od roślin w oparciu o systematykę Linneusza wykorzystano następujące źródła: a) podstawowym źródłem była pozycja Penso, G., Index Plantarum Medicinalium Totius Mundi Eorumque Synonymorum, O.E.M.F. Milano (1983 - ISBN Nº 88-7076-027-8. b) W przypadku gdy rodzaj i gatunki nie były określone w pozycji przytoczonej w pkt a), wykorzystano dodatkowe źródła obejmujące kolejno: 1) Steinmetz, E.F., Codex vegetabilis, Amsterdam (1957); 2) Hoppe, H.A., Drogenkunde, wydanie 8, Walter de Gruyter, Berlin, tom 1 (1957 - ISBN Nº 3-11-00-8)¸ tom 2 (1977 - ISBN 3-11-006660-2); 3) Mabberley, D.J., The Plant Book - A portable dictionary of higher plants, Cambridge 1992 - ISBN Nº 0-521-34060-8; 4) Hoppe H.A., Levring T., Tnaka Y., Marine Algae in Pharmaceutical Science, Walter de Gruyter, Berlin, New York, 1979.

31. Kombinacje nazwa/numer są stosowane jako nazwy INCI dla składników kosmetycznych tylko tam, gdzie złożoność i/lub podobieństwo składników uniemożliwia ustalenie uzasadnionego nazewnictwa w inny sposób. We wszystkich przypadkach, w których zastosowano dowolne liczby, liczby te są poprzedzone nazwami sugerującymi strukturę lub skład substancji. Każda kombinacja nazwa/liczba jest odpowiednikiem specyficznego składnika, który jest wymieniony w wykazie. Zostały użyte następujące serie kombinacji nazwa/liczba:

a) benzofenon

Określenie to jest używane w odniesieniu do wszystkich pochodnych benzofenonu (np. benzofenon-2).

b) barwa barwnika do włosów

Patrz zasada 28.

c) quaternium/polyquaternium

Patrz zasada 23.

d) fluoroweglowodór/chlorofluorowęglowodór

Określenia te są używane do opisu halowęglowodorowych propelentów aerozolowych (np. fluorowęglowodór 152a, chlorofluorowęglowodór 142b).

e) polisilikon

Powszechnie stosowane nazwy lub przyjęte zasady ustalone dla związków silikonowych (np. polisilikon-1).

f) poliakrylan-

Patrz zasada 49.

g) poliester-

Patrz zasada 49.

h) polieter-

Patrz zasada 49.

i) poliuretan-

Patrz zasada 49.

32. Surowe materiały dostępne w handlu często stanowią mieszaninę kilku składników. Mieszaniny nie występują jako takie i muszą być określane poprzez wymienienie poszczególnych składników (np. kathon CG: woda, chlorometyloizotiazolinon, metyloizotiazolinon, chlorek magnezu, azotan magnezu).

33. Nazwy INCI w odniesieniu do ekstraktów określają "substancję ekstrahowaną" i nie zawierają odniesienia do rozpuszczalnikaów ekstrahujących i/lub rozcieńczalników, które mogą być obecne w tych substancjach.

34. Rozpuszczalniki i/lub rozcieńczalniki zawarte w surowcach dostępnych w handlu, takie jak środki powierzchniowo czynne, polimery i żywice naturalne zwykle nie są identyfikowane jako część nazwy INCI.

35. Glikol polietylenowy (polioksy-1, 2-etanodiyl) jest skracany do akronimu "PEG".

Homopolimery glikolu polietylenowego są określane jako PEG-X, gdzie X oznacza średnią liczbę jednostek monomerów tlenku etylenu np. PEG-10.

Alkohole etoksylowane są nazywane poprzez połączenie konwencjonalnej nazwy rdzenia alkoholowego z końcówką "-eth", po której następuje średnia liczba moli tlenku etylenu, np. laureth-10

Estry homopolimerów glikolu polietylenowego są określane jako pochodne PEG, np. stearynian PEG-10.

Inne oksyetylenowane substancje określa się podobnie np. PEG-6 kokoamid.

Ponieważ nazwy utworzone w oparciu o przybliżoną masę cząsteczkową polimeru tlenku etylenu są również powszechnie stosowane, aby umożliwić łatwe przechodzenie między dwoma systemami, przedstawiono poniższą tabelę:

Przybliżona masa czączkowa	Średnia liczba moli
100	2
200	4
300	6
400	8
450	9
500	10
600	12
1.000	20
1.540	32
1.800	36
2.000	40
3.000	60
4.000	75
6.000	150
8.000	180

36. Glikol polipropylenowy (polioksy-1, 2-propanodiyl) jest skracany do akronimu "PPG".

Homopolimery glikolu polietylenowego są określane jako PPG-X, gdzie X oznacza średnią liczbę jednostek monomerów tlenku propylenu np. PPG-10.

Estry i etery homopolimerów glikolu polipropulenowego są określane jako pochodne PPG, np. stearynian PPG-10, eter laurylowy PPG-10.

Inne oksypropylenowane substancje określa się podobnie.

37. Polimery PEG i PPG lub ich pochodne, w których jedna z końcowych pierwszorzędowych grup alkoholowych (-CH₂OH) została utleniona do kwasowej grupy karboksylowej (-COOH) nazywa się poprzez dodanie określenia "kwas karboksylowy" lub "karboksylan" do macierzystej nazwy pierwotnego polimeru, np. kwas karboksylowy PEG-10, kwas karboksylowy coceth-7, karboksylan amoniowy laureth-8.

38. Określenie "pareth" stosuje się w odniesieniu do etoksylowanych alkoholi parafinowych zawierających frakcje zarówno o jednakowej, jak też o różnej długości łańcucha węglowego.

39. Określenie "akrylany" jest używane do opisu liniowych, niesieciowanych kopolimerów, które zawierają połączenia kwasu akrylowego, kwasu metakrylowego i ich estrów: metylowego, etylowego, propylowego i butylowego. Podobnie, określenie "krotonian(y)" jest używane do opisu kopolimerów, które zawierają połączenia kwasu krotonowego i jego estrów: metylowego, etylowego, propylowego i butylowego.

40. Określenie "karbomer" jest używane do opisu sieciowanych homopolimerów kwasu akrylowego o wysokiej masie cząsteczkowej. Środek (środki) sieciujący jest (są) identyfikowane w definicji składnika (Patrz także zasada 41).

41. Określenie "polimer usieciowany" jest używane do opisu polimerów innych niż karbomer, które są usieciowane (Patrz także zasada 40).

42. Określenie "poliksamer" oznacza symetryczny blok kopolimeru utworzony poprzez oksyetylenowanie glikolu polipropylenowego. Substancje o różnym stopniu polimeryzacji są dodatkowo określane poprzez numer kodu pochodzący od masy cząsteczkowej polimeru.

43. Określenie "meroksapol" oznacza symetryczny blok kopolimeru utworzony poprzez oksypropylenowanie glikolu polietylenowego. Substancje o różnym stopniu polimeryzacji są dodatkowo określane poprzez numer kodu pochodzący od masy cząsteczkowej polimeru.

44. Określenie "poloksoamina" oznacza symetryczny blok kopolimeru utworzony poprzez następujące po sobie propylenowanie oraz etylenowanie etylenodiaminy. Substancje o różnym stopniu polimeryzacji są dodatkowo określane poprzez numer kodu pochodzący od masy cząsteczkowej polimeru.

45. Kopolimery glikolu etylenowego i glikolu propylenowego, które nie tworzą symetrycznego kopolimeru blokowego określa się jako PEG/PPG-X/Y pochodne, gdzie X i Y oznaczają odpowiednio średnią liczbę jednostek monomerów tlenku etylenu i tlenku propylenu.

46. Określenie "alkoksyno-n" oznacza oksyetlenowany alkilofenol przy czym n oznacza średnią liczbę jednostek tlenku etylenu.

gdy nazwa jest Wówczas alkilem jest:

octoksynol tetrametylobutyl

nonoksynol nonyl

dodoksynol dodecyl

pentadoksynol pentadecyl

47. Materiały biotechnologiczne są substancjami uzyskanymi poprzez działanie na substrat mikroorganizmów, takich jak bakterie bądź drożdże, wytwarzających materiały poprzez fermentację, metabolizm, hydrolizę, lizę lub w drodze innych procesów. W procesie mogą zostać zastosowanie substancje odżywcze lub inne materiały, takie jak enzymy. Uzyskiwany produkt jest określany jako "hodowla" lub "ferment". Ferment może następnie być poddawany kolejnym procesom ekstrakcji, filtracji, i/lub innym procedurom do uzyskania końcowego produktu.

Konwencje stosowane wobec nazewnictwa INCI w odniesieniu do materiałów biologicznych są jak następuje:

a) W przypadku gdy produkt końcowy uzyskany z określonego "fermentu" lub "hodowli" posiada powszechnie stosowaną lub zwyczajową nazwę, można stosować tę nazwę, np. jogurt, guma gellan lub guma ksantanowa.

b) W przypadku gdy produkt nie posiada powszechnie stosowanej lub zwyczajowej nazwy, jest on nazywany przy pomocy rodzaju mikroorganizmu, poprzedzającego znak ukośny, nazwę substratu (w stosownym przypadku) i słowo "ferment". Substraty są określane poprzez powszechne stosowane, zwyczajowe, lub inne techniczne nazwy, np. Lactococcus/Carrot Ferment. W zależności od przypadku, gdy stosowanie samej nazwy rodzaju jest niejednoznaczne można stosować nazwę rodzaju i gatunku mikroorganizmu, np. Candida bombicola Ferment.

c) Jeżeli wybrane składniki fermentu zostały wyizolowane i oczyszczone w znacznym stopniu oraz przedstawiono analityczne potwierdzenie, można stosować jedną lub więcej nazw składników np. glikosfingolipidy, beta-glukan lub dekstran.

48. Określenie "ceramid" jako część nazwy INCI będzie przypisywane klasom i strukturom naturalnych lipidów uzyskiwanych ze skóry, zgodnie z opisem przedstawionym w Wertz P.W., Miethke M.C., Long S. A., Strauss J.M. i Downing D.T. "The composition of ceramides from human stratum corneum and from comedones", The Journal of Investigative Dermatology, 84, 410-412 (1985).

Syntetyczna N-acylowana pochodna oparta na sfingoidzie, która jest identyczna z dowolną składową naturalnych ceramidów, opisanych przez Wertz'a, otrzymuje nazwę INCI wykorzystującą określenie "ceramid" poprzedzające numer (np. ceramid 3) lub numer i cyfrę rzymską (np. ceramid 6II). Określenie ceramid jako część nazwy INCI przypisuje się jedynie N-acylowanym pochodnym sfingoidów, zawierającym jako główny składnik erytroizomer przynajmniej jednego z licznych naturalnych ceramidów opisanych przez Wertz'a. Głównym składnikiem jest składnik obecny w największym stężeniu w stosunku do innych materiałów syntetycznych o podobnej budowie i powiązanej kompozycji obecnych w mieszaninie.

Syntetyczne N-acylowane pochodne sfingoidów nie posiadające konfiguracji erytro, lub nie stanowiące naturalnych ceramidów opisanych przez Wertz'a, nie są określane nazwą wykorzystującą określenie "ceramid". W takich przypadkach, jako nazwę INCI stosuje się nazwę chemiczną lub inne określenie przypisane przez Międzynarodowy Komitet Nazewnictwa (INC) dla każdego kolejnego przypadku. INC może zaakceptować pismene oświadczenie osoby wnoszącej prośbę uznania nazwy INCI, że N-acylowana pochodna sfingoidu jest erytroizomerem i w związku z tym spełnia powyższe kryteria dla kompozycji.'

49. Określenie "aminoakrylany" odnosi się do prostych aminoakrylanów, w których podstawione grupy alkilowe przyłączone do atomu azotu wahają się w przedziale C1-4, a akrylany są zgodne z definicją przedstawioną w zasadzie 33.

50. Syntetyczne peptydy składające się z 2 do 10 reszt aminokwasowych określa się przy pomocy odpowiedniego przedrostka, di-, tri-, tatra-, itp., poprzedzającego określenie "peptyd" i liczbę całkowitą, np. dipeptyd-2.

Syntetyczne peptydy składające się z 11 do 100 reszt aminokwasowych określa się jako "oligopeptyd" poprzedzający liczbę całkowitą.

Syntetyczne peptydy składające się z ponad 100 reszt aminokwasowych określa się jako "polipeptyd" poprzedzający liczbę całkowitą.

Reszty aminokwasowe wchodzące w skład peptydów wymieniono w kolejności alfabetycznej w definicjach w części 1.

Reszty aminokwasów mogą obejmować jak następuje:

alanina glutamina fenyloalanina

arginina glycina prolina

asparagina histydyna seryna

kwas asparaginowy izoleucyna treonina

cysteina leucina tryptofan

cystyna lyzina tyrozyna

kwas glutaminowy metionina walina

51. Nazewnictwio polimerów - materiały polimerowe określa się zgodnie z powszechnie stosowanymi nazwami w przypadku, gdy są one powszechnie znane, bądź na podstawie ich budowy, jeśli jest określona. Jeżeli nie istnieje wspólna nazwa, a struktura nie jest dostatecznie określona, polimery określa się zgodnie ze źródłem ich pochodzenia, jak opisano poniżej.

Homopolimery (składające się z jednego monomeru budulcowego) nazywa się umieszczając określenie "poli" poprzedzające nazwę budulcowego monomeru, np. poliizobuten.

Kopolimery i polimery usieciowane (skłądające się z dwóch lub więcej monomerów budulcowych) nazywa się poprzez wymienienie monomerów rozdzielonych znakiem ukośnym (/) a następnie odpowiednio określeniem "kopolimer" lub "polimer usieciowany", np. kopolimer akrylan/akrylamid, polimer usieciowany akrylany/VA.

Kopolimery składające się z czterech lub więcej monomerów mogą otrzymać nazwy INCI zgodnie z ich klasą poprzedzające liczbę całkowitą, np. poliester-1, przy czym monomery zostaną wymienione w definicji materiału. Takie nazewnictwo zostało ustalone przez INC w celu skrócenia długich nazw INCI.

Jak dotąd jedynymi klasami polimerów, dla których ma być stworzone nazewnictwo tego typu są poliestry, poiakrylany i poliuretany. Jeżeli zajdzie taka potrzeba, w przyszłości można dodać więcej klas.

SKRÓTY

Następujące skróty stosowane są pojedynczo lub jako formy łączące w nazewnictwie składników kosmetycznych w wykazie:

AMP aminometylopropanol

AMPD aminometylopropanodiol

BHA butylowany hydroksyanizol

BHT butylowany hydroksytoluen

CHDM cykloheksanodimetanol

CI indeks barw

DEA dietanolamina

DEDM dietylodimetylo

DIBA dihydroksyizobutyloamina

DIPA diizopropanolamine

DMAPA dimetylo aminopropyloamina

DMDM dimetylodimetylo

DMHF dimetylo hydantoiny żywica formaldehydowa

DNA deoksyrybonukleinowy kwas

DVB diwinylobenzen

EDTA kwas etylenodiaminotetraoctowy

EDTHP etylenodiaminotetrahydroksypropylen

GLY glicyna

HC barwnik do włosów

HCl chlorowodorek

HEDTA kwas hydroksyetyloetylendiaminotrioctowy

MA bezwodnik maleinowy

MDM monometylodimetylo

MEA monoetanoloamina

MEK metyloetyloketon

MIBK metyloizobutyloketon

MIPA monoizopropanoloamina

NTA kwas nitrylotrioctowy

PABA kwas p-aminobenzoesowy

PCA kwas pirolidonokarboksylowy

PEG glikol polietylenowy

PEI polietylenoimina

PG glikol propylenowy

PPG glikol polipropypenowy

PTFE politetrafluoroetylen

PVM/MA eter metylopoliwinylowy/bezwodnik maleinowy

PVP poliwinylopirolidon

RNA kwas rybonukleinowy

SE samoemulgujący

SIP sulfoizoftalan

SMDI nasycony difenylodiizotionian metylenu

TDI diizocyjanian toluenu

TEA trietanoloamina

TIPA triizopropanoloamina

VA octan winylu

1 Załącznik zmieniony przez art.1 decyzji nr 2006/257/WE z dnia 9 lutego 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.97.1) zmieniającej nin.decyzję z dniem 9 lutego 2006 r.

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.1996.132.1
• Rodzaj: Decyzja
• Tytuł: Decyzja 96/335/WE ustanawiająca wykaz i powszechne nazewnictwo składników stosowanych w produktach kosmetycznych
• Data aktu: 08/05/1996
• Data ogłoszenia: 01/06/1996
• Data wejścia w życie: 01/05/2004, 08/05/1996