(C/2024/6927)Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 25 listopada 2024 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: D. Recchia, B.-R. Killmann, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Włoska
Żądania strony skarżącej
Komisja wnosi do Trybunału o:
- stwierdzenie, że wprowadziwszy warunek zamieszkiwania do dekretu ustawodawczego nr 230 z dnia 29 grudnia 2021 r. w sprawie ustanowienia jednolitego i powszechnego dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4, 7 i 67 rozporządzenia nr 883/2004 1 i art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011 2 ;
- obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W dniu 26 września 2024 r. Komisja zwróciła się do Trybunału, wnosząc do niego o stwierdzenie, że wprowadziwszy warunek zamieszkiwania do dekretu ustawodawczego nr 230 z dnia 29 grudnia 2021 r. w sprawie ustanowienia jednolitego i powszechnego dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu (zwanego dalej "jednolitym dodatkiem"), Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 45 TFUE, art. 4, 7 i 67 rozporządzenia nr 883/2004 i art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011.
Jednolity dodatek stanowi świadczenie rodzinne w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. j) rozporządzenia [nr] 883/2004 w związku z art. 1 lit. z) tego rozporządzenia. Jednolity dodatek stanowi również przywilej socjalny w rozumieniu art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011. Jako że jednolity dodatek jest objęty zakresem stosowania wspomnianych rozporządzeń, powinien on podlegać eksportowi wewnątrz Unii w rozumieniu art. 7 i 67 rozporządzenia nr 883/2004 i powinien być przyznawany w sposób niedyskryminacyjny w rozumieniu art. 4 rozporządzenia nr 883/2004 i 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011, gdyż w przepisach tych skonkretyzowano zasadę równego traktowania, o której mowa w art. 45 TFUE odnoszącą się do swobodnego przepływu pracowników w dziedzinie warunków zatrudnienia.
Wypłata jednolitego dodatku we Włoszech jest jednak uzależniona od spełnienia warunku zamieszkiwania we Włoszech. Ów warunek zamieszkiwania uniemożliwia eksportowanie możliwości skorzystania z jednolitego dodatku przez osoby mające dochód we Włoszech, lecz które nie zamieszkują we Włoszech lub które nie zamieszkują we Włoszech od przynajmniej dwóch lat (lub, ewentualnie, które nie zawarły umowy o pracę na okres przynajmniej sześciu miesięcy) lub osoby zamieszkujące we Włoszech w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. c) i d) dekretu ustawodawczego nr 230/2021, lecz których dzieci nie zamieszkują we Włoszech. Taki warunek zamieszkiwania stanowi także przejaw dyskryminacji pośredniej ze względu na przynależność państwową, w szczególności w odniesieniu do przywilejów socjalnych i jest on dopuszczalny tylko pod warunkiem, że jest uzasadniony realizacją uzasadnionego celu oraz jeżeli jest odpowiedni do osiągnięcia realizowanego celu i proporcjonalny w jego świetle, których to okoliczności władze włoskie, na których spoczywa ciężar ich udowodnienia, jeszcze nie wykazały.
