(Sprawa C-469/24, Tuleka 1 )(C/2024/6074)
Język postępowania: polski
(Dz.U.UE C z dnia 21 października 2024 r.)
Sąd odsyłający
Sąd Rejonowy w Rzeszowie
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: B.F.(1), B.F.(2)
Strona pozwana: Z. sp. z o.o.
Pytania prejudycjalne
1) Czy przepisy art. 14 ust. 3 lit. b) w związku z art. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniającej rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylającej dyrektywę Rady 90/314/EWG 2 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się stosowaniu przepisu prawa krajowego takiego jak art. 50 ust. 3 punkt 2 ustawy z 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych w zakresie, w jakim przepis ten nakłada na organizatora turystyki obowiązek wykazania przesłanki winy za niezgodność po stronie osoby trzeciej niezwiązanej z wykonywaniem usług turystycznych objętych umową o udział w imprezie turystycznej, gdy niezgodności nie da się przewidzieć ani uniknąć?
2) Czy przepis art. 14 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się wykładni przepisów prawa krajowego, zgodnie z którą odpowiednie obniżenie ceny za każdy okres niezgodności może prowadzić do zwrotu całości ceny uiszczonej przez podróżnych z uwagi na występującą rażącą niezgodność, pomimo faktu skorzystania przez podróżnych z części usług świadczonych przez organizatora?
3) Czy przepis art. 14 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 należy interpretować w ten sposób, że roszczenie o obniżenie ceny za każdy okres niezgodności oraz roszczenie o rekompensatę za wszelkie szkody wynikłe z niezgodności mają charakter wyłącznie przywracający równowagę kontraktową stron, czy roszczenia te mają także charakter sankcyjny, odstraszający organizatora przed dopuszczeniem do niezgodności?
4) Czy przepis art. 3 pkt 12 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 należy interpretować w ten sposób, że akty władzy publicznej, w tym decyzja dotycząca rozbiórki hotelu wydana przez przedstawiciela rządu, nie wchodzą w zakres pojęcia nieuniknione i nadzwyczajne okoliczności?
