(C/2024/5617)Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 30 września 2024 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Deutsche Bank AG i BHW Bausparkasse AG (przedstawiciele: H. Berger, M. Weber i D. Schoo, Rechtsanwälte)
Druga strona postępowania: Europejski Bank Centralny (EBC) i norisbank GmbH
Żądania wnoszących odwołanie
- uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim oddala on skargę jako bezzasadną i obciążenie kosztami związanymi z tą częścią skargi,
- stwierdzenie częściowej nieważności wspólnej decyzji Europejskiego Banku Centralnego ustanawiającej wymogi ostro- żnościowe z dnia 21 grudnia 2022 r. (ECB-SSM-2022-DEDEB-44) w zakresie wymogów nałożonych na wnoszące odwołanie na podstawie pkt 1.3 tej decyzji; oraz
- obciążenie EBC kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi do czasu zastąpienia wspólnej decyzji Europejskiego Banku Centralnego ustanawiającej wymogi ostrożnościowe z dnia 2 lutego 2022 r. (ECB-SSM-2022-DEDEB-6) w zakresie, w jakim Sąd uznał skargę za dopuszczalną.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swojego odwołania wnoszące odwołanie podnoszą dwa zarzuty.
Zarzut pierwszy dotyczący błędnego stwierdzenia przez Sąd, że EBC działał w ramach swoich zadań i uprawnień na podstawie art. 4 ust. 1 lit. f) oraz art. 16 ust. 2 lit. d) i j) rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 1 , nakładając na wnoszące odwołanie wymogi określone w pkt 1.3 decyzji (zwane dalej "wymogami IPC"). Wnoszące odwołanie uważają, że EBC nie jest właściwy do nałożenia na nie odliczenia CET 1 w celu zaradzenia domniemanemu ryzyku zawyżenia wyceny CET 1 związanemu z hipotezą nieodwołalnych zobowiązań płatniczych wnoszących odwołanie wobec jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz obowiązkowego systemu gwarancji depozytów.
Zarzut drugi dotyczący tego, że Sąd błędnie zinterpretował i zastosował art. 16 ust. 1 lit. c) i art. 16 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 1024/2013, przyjmując, że podnoszone ryzyko zawyżenia wartości CET 1 przez wnoszące odwołanie może uzasadniać nałożenie wymogów IPC w niniejszej sprawie oraz poprzez zastosowanie błędnej normy prawnej w odniesieniu do indywidualnej oceny zgodnie z art. 16 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1024/2013.
