(C/2024/4851)Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 12 sierpnia 2024 r.)
Strony
Strona wnosząca odwołanie: Ideella föreningen Svenska Bankföreningen med firma Svenska Bankföreningen, Näringsverksamhet (przedstawiciele: P. Hansson, M. Eriksson, M. Persson, advokater)
Druga strona postępowania: Länsförsäkringar Bank AB, Komisja Europejska, Królestwo Szwecji
Żądania strony wnoszącej odwołanie
Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
- uchylenie wyroku Sądu;
- wydanie ostatecznego wyroku w niniejszym postępowaniu lub, w razie potrzeby, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w przedmiocie zarzutów, które nie zostały jeszcze zbadane; oraz
- obciążenie Komisji kosztami postępowania w obu instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy - naruszenie prawa w ramach stosowania art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie określania celu
Sąd naruszył art. 107 ust. 1 TFUE, oceniając i ustalając, że celem podatku od ryzyka jest opodatkowanie "instytucji kredytowych stwarzających ryzyko systemowe", ponieważ nie jest on zgodny z celem przedstawionym przez Szwecję w procesie legislacyjnym, który miał polegać na opodatkowaniu dużych instytucji kredytowych.
Zarzut drugi - naruszenie prawa w ramach stosowania art. 107 TFUE i art. 108 TFUE w zakresie w jakim stwierdzono braku poważnych trudności
W ramach zarzutu drugiego strona wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył art. 107 ust. 1, art. 108 ust. 2 i 3 TFUE oraz art. 4 ust. 2 i 4 rozporządzenia 2015/1589 1 , stwierdzając, że Komisja nie napotkała na poważne trudności w ramach oceny (i) celu, (ii) każdego z elementów składających się na system odniesienia oraz (iii) istnienia jakiegokolwiek odstępstwa od systemu odniesienia. Po pierwsze, jeśli chodzi o cel, Sąd naruszył prawo, stwierdzając, pomimo niejasnego i nieprzejrzystego sformułowania celu, że Komisja nie napotkała na poważne trudności w ramach oceny tego celu.
Po drugie, nawet gdyby Trybunał uznał, że Sąd prawidłowo ustalił cel i że nie wystąpiły poważne trudności w tym względzie, Sąd naruszył prawo, badając elementy składające się na system odniesienia: (i) podstawę opodatkowania, ponieważ długi nie stanowią miary "ryzyka systemowego", co jasno wynikało z informacji dostępnych Komisji, (ii) podmioty podlegające opodatkowaniu rozpatrywanym podatkiem, ponieważ z informacji dostępnych Komisji na etapie przyjmowania decyzji wynikał brak spójności między podmiotami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od ryzyka a celem tego podatku oraz (ii) próg podatkowy, ponieważ informacje dostępne Komisji na etapie przyjmowania decyzji wskazywały, że wybór progu nie był dobrze dostosowany do tego aby uchwycić instytucje o znaczeniu systemowym.
Po trzecie, w nawiązaniu do tego, co zostało powiedziane wcześniej, Sąd naruszył prawo, oceniając i stwierdzając, że Komisja nie miała powodów by żywić wątpliwości co do tego, czy instytucje kredytowe powyżej i poniżej progu podatkowego znajdowały się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej.
Zarzut trzeci - naruszenie obowiązku uzasadnienia
Sąd naruszył spoczywający na nim obowiązek uzasadnienia, stwierdzając, że skarżące w pierwszej instancji nie wykazały, że upadłość instytucji kredytowych niepodlegających opodatkowaniu stanowiłaby ryzyko systemowe, podczas gdy skarżące w pierwszej instancji de facto przedstawiły taki argument, który nie został oceniony przez Sąd. Ponadto Sąd błędnie zinterpretował argumentację przedstawioną przez skarżące w pierwszej instancji, i wreszcie, skutkiem tego Sąd błędnie określił cel podatku, dokonał nieprawidłowej oceny szeregu argumentów przedstawionych przez skarżące.
Zarzut czwarty - przeinaczenie okoliczności faktycznych i dowodów
Wreszcie, Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne i dowody, określając cel podatku, ponieważ ustalony cel nie wynikał z projektu ustawy.
