(Sprawa C-232/24, Kosmiro 1 )(C/2024/3447)
Język postępowania: fiński
(Dz.U.UE C z dnia 10 czerwca 2024 r.)
Sąd odsyłający
Korkein hallinto-oikeus
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: A Oy
Strona pozwana: Veronsaajien oikeudenvalvontayksikkö
Pytania prejudycjalne
1) Jeżeli spółka faktoringowa nabywa zafakturowane wierzytelności należne w przyszłości od klienta w taki sposób, że ryzyko niewykonania zobowiązania z tytułu tych wierzytelności jest przenoszone z klienta na tę spółkę (faktoring w formie sprzedaży wierzytelności):
a) czy określoną procentowo prowizję za finansowanie, zafakturowaną przez spółkę dla każdej wierzytelności objętej umową, należy uznać za korektę ceny nabycia w związku z nabyciem wierzytelności lub za inną pozycję nieobjętą zakresem dyrektywy VAT 2 , lub
b) czy art. 2 ust. 1 lit. c) i art. 9 dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że spółka świadczy na rzecz swojego klienta odpłatną usługę objętą zakresem dyrektywy VAT w zamian za prowizję za finansowanie, o której mowa w pkt 1 lit. a)?
2) Czy stałą opłatę za ustanowienie, pobieraną od klienta w ramach faktoringu w formie sprzedaży wierzytelności za ustanowienie i rozpoczęcie procedury faktoringu, należy uznać za wynagrodzenie za sprzedaż klientowi usługi objętej zakresem dyrektywy VAT?
3) Jeżeli wynagrodzenie, o którym mowa w pkt 1 lub 2, zafakturowane w ramach faktoringu w formie sprzedaży wierzytelności, należy uznać za wynagrodzenie za świadczenie usługi objętej zakresem dyrektywy VAT:
a) czy art. 135 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT dotyczący udzielania kredytu lub art. 135 ust. 1 lit. d) tej dyrektywy dotyczący transakcji odnoszących się do płatności lub wierzytelności należy interpretować w ten sposób, że prowizję za finansowanie lub opłatę za ustanowienie pobieraną od klienta należy uznać za wynagrodzenie z tytułu nieopo- datkowanej sprzedaży usługi, lub
b) czy art. 135 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że dotyczy on wynagrodzenia za windykację należności, które należy uznać za podlegające opodatkowaniu świadczenie usług, czy też wynagrodzenia za inne podlegające opodatkowaniu świadczenie usług?
4) Jeżeli spółka faktoringowa udziela swoim klientom finansowania poprzez udzielenie pożyczki w taki sposób, że zafakturowane należności klienta służą jako zabezpieczenie finansowania udzielonego przez spółkę (faktoring w formie finansowania faktur):
a) czy art. 135 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT dotyczący udzielania kredytu lub art. 135 ust. 1 lit. d) tej dyrektywy dotyczący transakcji odnoszących się do płatności lub wierzytelności należy interpretować w ten sposób, że prowizję za finansowanie, pobieraną od klienta za każdą wierzytelność objętą umową oraz stałą opłatę za ustanowienie i rozpoczęcie umowy faktoringu należy uznać, przynajmniej częściowo, za wynagrodzenie z tytułu sprzedaży usługi zwolnionej z podatku, lub
b) czy art. 135 ust. 1 lit. d) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że dotyczy on wynagrodzenia za windykację należności, które należy uznać za podlegające opodatkowaniu świadczenie usług, czy też wynagrodzenia za inne podlegające opodatkowaniu świadczenie usług?
5) Jeżeli prowizję za finansowanie lub opłatę za ustanowienie pobieraną w ramach faktoringu w formie sprzedaży wierzytelności lub faktoringu w formie finansowania faktur należy uznać w całości za wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu na podstawie pkt 3 lub 4, to czy opodatkowanie usługi na podstawie dyrektywy jest na tyle jasne i nieograniczone, że należy mu nadać skutek bezpośredni na wniosek podatnika, nawet jeżeli zwolnienie podatkowe w krajowej ustawie o VAT obejmuje zapewnienie innego finansowania oprócz udzielenia kredytu?
