(C/2024/3074)Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 13 maja 2024 r.)
Strony
Strona skarżąca: Global Legal Action Network (Galway, Irlandia), Climate Action Network Europe (CAN-Europe) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: H. Leith, Barrister-at-Law)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (zwanej dalej "zaskarżoną decyzją"), przesłanej pismem z dnia 14 grudnia 2023 r., w której Komisja oddaliła wniosek o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej z dnia 23 sierpnia 2023 r. złożony przez stronę skarżącą na podstawie art. 10 rozporządzenia w sprawie stosowania konwencji z Aarhus 1 ;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.
1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji błędnie odrzucono jako niedopuszczalną sekcję IV wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej. Wszelkie argumenty, zgodnie z którymi zarzuty podniesione w sekcji IV wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej nie mogły stanowić uzasadnienia wniosku strony skarżącej o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej były również błędne. Błędy te wynikały z zastosowania niewłaściwego kryterium prawnego lub popełnienia oczywistych błędów w ocenie.
2. Zarzut drugi dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji błędnie oddalano jako bezzasadne zarzuty strony skarżącej podniesione na poparcie wniosku o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej od decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2023/1319 z dnia 28 czerwca 2023 r. 2 .. Zarzut ten opiera się na czterech zarzutach cząstkowych, które dowodzą, że zastosowano niewłaściwe kryteria prawne lub że podstawą przyjęcia zaskarżonej decyzji były oczywiste błędy w ocenie.
- Pierwszy zarzut cząstkowy, dotyczący tego że w zaskarżonej decyzji błędnie stwierdzono, że nie ma zastosowania obowiązek prawny oceny dróg redukcji emisji gazów cieplarnianych na świecie, która jest konieczna do utrzymania globalnego ocieplenia na poziomie 1,5° C (co pociąga za sobą obowiązek oceny wykonalności w tym celu dróg redukcji emisji, również w odniesieniu do możliwości polegania na technologiach usuwania dwutlenku węgla zakładanych przez niektóre drogi redukcji emisji). W zaskarżonej decyzji błędnie zasugerowano również, że uwzględniono zakres, w jakim możliwe jest poleganie na technologiach usuwania dwutlenku węgla.
- Drugi zarzut cząstkowy, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji błędnie stwierdzono, iż Unia Europejska nie ma prawnego obowiązku ustalenia własnych celów w zakresie emisji na 2030 r. w sposób spójny z rozsądną miarą jej sprawiedliwego udziału w globalnej redukcji emisji, która jest konieczna do utrzymania globalnego ocieplenia na poziomie 1,5° C.
- Trzeci zarzut cząstkowy, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji błędnie odrzucono wniosek o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej, zgodnie z którym Unia ma obowiązek osiągnięcia, w ramach rozsądnej miary jej sprawiedliwego udziału, pełnego zakresu redukcji emisji, który może osiągnąć na szczeblu krajowym. W zaskarżonej decyzji nie zakwestionowano istnienia tego obowiązku ani nie usiłowano wykazać, że roczne limity emisji zostały ustalone zgodnie z takim obowiązkiem.
- Czwarty zarzut cząstkowy, dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji błędnie odrzucono wniosek o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej, zgodnie z którym w ocenie uzasadniającej roczne limity emisji nie uwzględniono praw podstawowych ani wpływu zmian klimatu lub przyczyniania się do zmian klimatu, które wynikałyby z unijnych celów redukcji emisji, na prawa podstawowe. Zaskarżona decyzja odnosiła się jedynie do uwzględnienia w tej ocenie niektórych, ale nie wszystkich praw podstawowych. Ocena ta nie obejmuje w ogóle zakresu, w jakim zmiany klimatu (w tym zmiany klimatu, do której przyczyniłyby się unijne cele redukcji emisji) wpłynęłaby na te prawa podstawowe.
