(C/2024/2956)Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 6 maja 2024 r.)
Strony
Strona skarżąca: Lattanzio KIBS SpA (Mediolan, Włochy), CY, CV i CW (przedstawiciele: B. O'Connor i M. Homme, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
Skarżące wnoszą do Trybunału o:
- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 13 grudnia 2023 r. dotyczącej postępowania o wykluczeniu pierwszej skarżącej z udziału w postępowaniach o udzielenie zamówień publicznych i dotacji uregulowanych rozporządzeniem (EU, Euratom) 2018/1046 (zwanym dalej "rozporządzeniem finansowym") 1 oraz rozporządzeniem (EU) 2018/1877 2 lub z selekcji w celu wdrażania uregulowanych w nich funduszy (ref. Ares (2023)8545235);
- obciążenie Komisji Europejskiej (oraz ewentualnych interwenientów) kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.
1. Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych i prawa uznając wyrok sądu karnego w Mediolanie z dnia 13 lipca 2021 r. (zwany dalej "wyrokiem z Mediolanu") za prawomocny wyrok stwierdzający dopuszczenie się czynu zabronionego, skazujący drugą i trzecią skarżącą za korupcję.
- Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, będący podstawą błędnego ustalenia, że wyrok z Mediolanu jest prawomocnym wyrokiem stwierdzającym dopuszczenie się czynu zabronionego.
- Strona skarżąca twierdzi również, że Komisja popełniła kluczowy oczywisty błąd w ocenie dotyczący włoskiego prawa.
2. Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja naruszyła art. 136 ust. 1 lit. d) ppkt ii) rozporządzenia finansowego uznając w wyniku oczywistego błędu w ocenie, że wyrok z Mediolanu stanowił ważną podstawę wykluczenia pierwszej skarżącej z udziału w procedurach wyboru uregulowanych w rozporządzeniach 2018/1046 i 2018/1877.
- Wskazany art. 136 ust. 1 lit. d) ppkt ii) stanowi, że wykluczenie wymaga prawomocnego wyroku stwierdzającego dopuszczenie się czynu zabronionego w postaci korupcji przez dana osobę lub dany podmiot.
- Nie można uznać, że wyrok z Mediolanu jest prawomocnym wyrokiem stwierdzającym dopuszczenie się czynu zabronionego, skazującym drugą i trzecią skarżącą za korupcję, w związku z czym Komisja nie mogła zgodnie z prawem wykluczyć pierwszej skarżącej na podstawie art. 136 ust. 1 lit. d) pkt ii) rozporządzenia finansowego.
3. Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja nie wypełniła ciążących na niej obowiązków uwzględnienia treści i charakteru prawa krajowego.
- Komisja twierdziła w zaskarżonej decyzji, że zwrot "prawomocny wyrok stwierdzający dopuszczenie się czynu zabronionego" ma autonomiczne znaczenie w prawie Unii, ale zdaniem skarżących nie przedstawiła jego definicji ani podstawy prawnej tego twierdzenia.
- Komisja nie uwzględniła ponadto rangi wyroku z Mediolanu we włoskim prawie.
4. Zarzut czwarty, zgodnie z którym Komisja naruszyła art. 136 ust. 4 rozporządzenia finansowego wykluczając pierwszą skarżąca w oparciu o ustalenie, zawierające oczywisty błąd w ocenie, że druga i trzecia skarżąca miały względem niej uprawnienie decyzyjne lub kontrolne.
- Okoliczności poddane ocenie Komisji na podstawie art. 136 ust. 4 rozporządzenia finansowego były zdaniem skarżących niewystarczające w celu wykazania, że przesłanki z tego przepisu zostały spełnione oraz zostały wypaczone przez błędną interpretację Komisji wyroku z Mediolanu.
5. Zarzut piąty, zgodnie z którym Komisja nie przedstawiła uzasadnienia co do ustaleń przyjętych w zaskarżonej decyzji.
- Skarżące twierdzą w tym względzie, że Komisja naruszyła art. 296 TFUE i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
- Komisja nie podała ponadto uzasadnienia w odniesieniu do dwóch ustaleń, które miały kluczowe znaczenie dla ostatecznej decyzji.
6. Zarzut szósty, zgodnie z którym Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności, ustanowioną w art. 136 ust. 3 rozporządzenia finansowego oraz - jako ogólna zasada prawa Unii - w art. 5 ust. 4 TUE, przyjmując art. 2 i 3 zaskarżonej decyzji.
- Decyzja o opublikowaniu decyzji o wykluczeniu na stronie internetowej DG NEAR oraz o zarejestrowaniu nazw i danych osobowych dotyczących drugiej i trzeciej skarżącej w bazie danych systemu wczesnego wykrywania i wykluczania była, zdaniem skarżących, wyraźnie nieproporcjonalna.
- Komisja nie uwzględniła ponadto czynników, o których mowa w art. 136 ust. 3 rozporządzenia finansowego.
7. Zarzut siódmy, zgodnie z którym Komisja naruszyła art. 136 ust. 6 rozporządzenia finansowego nie uwzględniając środków zaradczych podjętych przez pierwszą skarżącą.
- Komisja pominęła wnioski skarżących złożone w toku kontradyktoryjnego postępowania w celu uzyskania wyjaśnień co do dostępnych im środków zaradczych.
- Komisja nie uwzględniła szeregu dowodów przedstawionych przez skarżące, które mogłyby być uznane za środki zaradcze.
8. Zarzut ósmy, zgodnie z którym Komisja naruszyła przysługujące czwartej skarżącej prawa do bycia wysłuchanym, zagwarantowane w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
- Komisja naruszyła art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej nie informując czwartej skarżącej, że prowadziła względem niej ocenę i nie zapewniając jej prawa do obrony.
