[Odesłanie prejudycjalne - Wspólne procedury udzielania i cofania ochrony międzynarodowej - Dyrektywa 2013/32/UE - Artykuł 33 ust. 2 lit. d) i art. 40 ust. 2 i 3 - Kolejny wniosek - Przesłanki odrzucenia takiego wniosku jako niedopuszczalnego - Pojęcie "nowego elementu lub ustalenia" - Wyrok Trybunału dotyczący kwestii wykładni prawa Unii - Artykuł 46 - Prawo do skutecznego środka zaskarżenia - Właściwość sądu krajowego do orzekania co do istoty takiego wniosku w wypadku niezgodności z prawem decyzji o odrzuceniu wniosku jako niedopuszczalnego - Gwarancje proceduralne - Artykuł 14 ust. 2](C/2024/2274)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 2 kwietnia 2024 r.)
Sąd odsyłający
Verwaltungsgericht Sigmaringen
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: A.A.
Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland
Sentencja
1) Artykuł 33 ust. 2 lit. d) i art. 40 ust. 2 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej
należy interpretować w ten sposób, że:
każdy wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w tym wyrok, który ogranicza się do wykładni przepisu prawa Unii obowiązującego już w chwili wydania decyzji dotyczącej wcześniejszego wniosku, stanowi nowy element w rozumieniu tych przepisów, niezależnie od daty jego wydania, jeżeli znacząco zwiększa on prawdopodobieństwo, że wnioskodawca kwalifikuje się jako beneficjent ochrony międzynarodowej.
2) Artykuł 46 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) dyrektywy 2013/32
należy interpretować w ten sposób, że:
pozwala on - nie wymagając jednak tego - aby państwa członkowskie przyznały swoim sądom uprawnienie, w sytuacji gdy stwierdzają one nieważność decyzji odrzucającej kolejny wniosek jako niedopuszczalny, do samodzielnego orzekania w przedmiocie tego wniosku, bez konieczności przekazania go organowi rozstrzygającemu, pod warunkiem że sądy te przestrzegają gwarancji przewidzianych w przepisach rozdziału II tej dyrektywy.
