(Sprawa C-389/22 1 , Croce Rossa Italiana i in.)[Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 267 WE - Zakres obowiązku odesłania prejudycjalnego spoczywającego na sądach krajowych orzekających w ostatniej instancji - Wyjątki od tego obowiązku - Kryteria - Sytuacje, w których prawidłowa wykładnia prawa Unii jest tak oczywista, że nie pozostawia ona miejsca na jakiekolwiek racjonalne wątpliwości - Warunek, aby sąd krajowy orzekający w ostatniej instancji był przekonany, iż taka sama oczywistość zachodziłaby również w opinii orzekających w ostatniej instancji innych sądów państw członkowskich i Trybunału - Dyrektywa 1999/70/WE - Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC - Klauzule 2 i 3 - Pojęcie "pracownika zatrudnionego na czas określony" - Członek korpusu wojskowego Włoskiego Czerwonego Krzyża - Klauzula 5 - Środki mające na celu zapobieganie nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy zawieranych na czas określony oraz w stosownym przypadku karanie takich nadużyć - Przekształcenie statutu "pracowników zatrudnionych na czas określony" w "niestały personel zatrudniony na czas nieokreślony" - Klauzula 4 - Zasada niedyskryminacji]
Język postępowania: włoski
(C/2024/1823)
(Dz.U.UE C z dnia 11 marca 2024 r.)
Sąd odsyłający
Consiglio di Stato
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca odwołanie: GC i in.
Druga strona postępowania: Croce Rossa Italiana, Ministero della Difesa, Ministero della Salute, Ministero dell'Economia e delle Finanze, Presidenza del Consiglio dei ministri
Sentencja
1) Artykuł 267 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy, którego orzeczenia nie podlegają zaskarżeniu według prawa wewnętrznego, może powstrzymać się od skierowania do Trybunału pytania dotyczącego wykładni prawa Unii i rozstrzygnąć je na własną odpowiedzialność, gdy prawidłowa wykładnia prawa Unii jest na tyle oczywista, że nie pozostawia miejsca na jakiekolwiek racjonalne wątpliwości. Istnienie takiej ewentualności należy oceniać z uwzględnieniem cech charakterystycznych prawa Unii, szczególnych trudności, jakie sprawia jego wykładnia, oraz ryzyka rozbieżności w orzecznictwie wewnątrz Unii Europejskiej. Ów sąd krajowy nie jest zobowiązany do wykazania w szczegółowy sposób, że inne sądy ostatniej instancji państw członkowskich i Trybunał dokonują takiej samej wykładni, lecz musi na podstawie oceny uwzględniającej te elementy dojść do przekonania, że ta sama oczywistość wiąże również te inne sądy krajowe i Trybunał.
2) Klauzulę 5 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC),
należy interpretować w ten sposób, że:
- znajduje ona zastosowanie do stosunku takiego jak nawiązany między personelem korpusu wojskowego Croce Rossa Italiana (włoskiego Czerwonego Krzyża) powołanym do pełnienia służby tymczasowej a tym ostatnim, o ile stosunek ten można zakwalifikować jako "kolejne umowy o pracę lub stosunki pracy na czas określony" w rozumieniu porozumienia ramowego, oraz
- w przypadku gdyby przepis ten miał zastosowanie do takiego stosunku, stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które zezwala na przedłużanie i odnawianie przez kilka lat i nieprzerwanie powołań do służby takiego personelu, w zakresie, w jakim uregulowanie to nie zawiera żadnego ze środków mających na celu zapobieganie nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę na czas określony, o których mowa w klauzuli 5 pkt 1 lit. a)-c), i w danym wypadku karanie takich nadużyć, ani równoważnych środków prawnych.
3) Zasadę niedyskryminacji, wprowadzoną w życie i skonkretyzowaną w klauzuli 4 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70,
należy interpretować w ten sposób, że:
nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które w następstwie reorganizacji podmiotu takiego jak włoski Czerwony Krzyż umożliwia osobom takim jak członkowie personelu jego korpusu wojskowego odbycie nieprzerwanej służby na kontynuowanie służby w tej jednostce, lecz nie przewiduje takiej możliwości dla osób takich jak członkowie personelu tego samego korpusu wojskowego, którzy mają odbyć tymczasową służbę, której działalność w służbie tej jednostki zakończyła się w przewidzianym w tym celu dniu.
