Język postępowania: Angielski(Dz.U.UE C z dnia 19 lutego 2024 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Pesticide Action Network Europe (PAN Europe) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: P. Iorio, adwokat)
Strona pozwana: Komisji Europejskiej
Rada
Skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie dopuszczalności i zasadności niniejszej skargi;
- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Ares (2023) 6685163 z dnia 3 października 2023 r. w sprawie oddalenia wniosku strony skarżącej o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej dotyczącej rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/515 1 w zakresie, w jakim przedłuża ono zatwierdzenie substancji czynnej abamektyna na okres 15 lat (zwanej dalej "zaskarżoną decyzją");
- obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzut i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut.
Zarzut dotyczący naruszenia przez zaskarżoną decyzję zasady ostrożności, nieprzestrzegania aktualnej wiedzy naukowej i technicznej oraz ciążącego na Unii obowiązku zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska, określonych w art. 9, 11, 168 ust. 1 i 191 ust. 1 TFUE oraz w art. 35 i 37 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, skonkretyzowanego w odniesieniu do środków ochrony roślin w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 2 , w szczególności w jego art. 4.
Skarżąca podnosi, że naruszenie wynika z ustaleń dotyczących toksyczności odzwierciedlonych w braku odniesienia się do krytycznego obszaru budzącego obawy wyrażonego przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności w oparciu o niewłaściwe uzasadnienie dotyczące szklarni jako "zamkniętego miejsca", w szczególności:
- brak żądania, w ramach procedury zatwierdzenia, danych dotyczących losu i rozprzestrzeniania się substancji abamektyny i jej metabolitów w specyficznych warunkach środowiskowych w stałych szklarniach;
- brak żądania, w ramach procedury zatwierdzenia, danych dotyczących skuteczności;
- brak przeprowadzenia odpowiedniej oceny ryzyka przy braku danych dotyczących losu rozprzestrzeniania się i narażenia w odniesieniu do organizmów niebędących przedmiotem zwalczania;
- niespójności w zaskarżonej decyzji dotyczące stałych szklarni stanowiących zdaniem Komisji jednocześnie miejsce otwarte i miejsce bezemisyjne;
- niewdrożenie zasady ostrożności w odniesieniu do ryzyka związanego z aneugennością, a także zaakceptowanie znacznej liczby luk w danych.
