[Sprawa C-398/22 1 , Generalstaatsanwaltschaft Berlin (Skazanie pod nieobecność oskarżonego)][Odesłanie prejudycjalne - Współpraca policyjna i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW - Europejski nakaz aresztowania - Artykuł 4a ust. 1 - Procedura przekazywania osób między państwami członkowskimi - Przesłanki wykonania - Podstawy fakultatywnej odmowy wykonania - Wyjątki - Wykonanie obligatoryjne - Kara orzeczona pod nieobecność oskarżonego - Pojęcie "rozprawy, w wyniku której wydano orzeczenie" - Zainteresowany, który nie stawił się osobiście ani w pierwszej instancji, ani w postępowaniu odwoławczym - Uregulowanie krajowe przewidujące bezwzględny zakaz przekazania zainteresowanego w przypadku orzeczenia wydanego pod jego nieobecność - Obowiązek wykładni zgodnej]
(C/2024/1381)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 19 lutego 2024 r.)
Sąd odsyłający
Kammergericht Berlin - Niemcy
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Generalstaatsanwaltschaft Berlin
Zainteresowana strona: RQ
Sentencja
1) Artykuł 4a ust. 1 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że postępowanie odwoławcze, które zakończyło się wydaniem wyroku zmieniającego orzeczenie wydane w pierwszej instancji i rozstrzygającego ostatecznie sprawę, wchodzi w zakres pojęcia "rozprawy, w wyniku której wydano orzeczenie" w rozumieniu tego przepisu.
2) Artykuł 4a ust. 1 decyzji ramowej 2002/584, zmienionej decyzją ramową 2009/299, należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie krajowe transponujące ten przepis, które wyklucza w sposób ogólny możliwość wykonania przez wykonujący nakaz organ sądowy europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary, jeżeli zainteresowany nie stawił się osobiście na rozprawie, w wyniku której wydano dane orzeczenie, jest sprzeczne z tym przepisem. Sąd krajowy jest zobowiązany, przy uwzględnieniu całości swego prawa krajowego i przy zastosowaniu uznanych w porządku krajowym metod wykładni, interpretować to uregulowanie krajowe, tak dalece jak to możliwe, w świetle brzmienia i celu tej decyzji ramowej.
