[Sprawa C-397/22 1 , Generalstaatsanwaltschaft Berlin (Skazanie pod nieobecność oskarżonego)] [Odesłanie prejudycjalne - Współpraca policyjna i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW - Europejski nakaz aresztowania - Artykuł 4a ust. 1 - Procedura przekazywania osób między państwami członkowskimi - Przesłanki wykonania - Podstawy fakultatywnej odmowy wykonania - Wyjątki - Wykonanie obligatoryjne - Kara orzeczona pod nieobecność oskarżonego - Pojęcie "rozprawy, w wyniku której wydano orzeczenie" - Zainteresowany, który nie stawił się osobiście ani w pierwszej instancji, ani w postępowaniu odwoławczym - Uregulowanie krajowe przewidujące bezwzględny zakaz przekazania zainteresowanego w przypadku orzeczenia wydanego pod jego nieobecność - Obowiązek wykładni zgodnej](C/2024/1380)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 19 lutego 2024 r.)
Sąd odsyłający
Kammergericht Berlin
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Generalstaatsanwaltschaft Berlin
Zainteresowana strona: LM
Sentencja
1) Artykuł 4a ust. 1 lit. a) ppkt (i) decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji gdy wezwanie do stawiennictwa zostaje doręczone zainteresowanemu poprzez przekazanie go dorosłemu domownikowi, to do wydającego nakaz organu sądowego należy przedstawienie dowodu, że zainteresowany rzeczywiście otrzymał to wezwanie do stawiennictwa.
2) Artykuł 4a ust. 1 decyzji ramowej 2002/584, zmienionej decyzją ramową 2009/299, należy interpretować w ten sposób, że zawarte w tym przepisie pojęcie "rozprawy, w wyniku której wydano orzeczenie" obejmuje postępowanie odwoławcze, w wyniku którego zapadł wyrok utrzymujący w mocy orzeczenie wydane w pierwszej instancji i ostatecznie rozstrzygający sprawę. Okoliczność, że w tym postępowaniu odwoławczym nie badano sprawy co do istoty, nie ma w tym względzie znaczenia.
3) Artykuł 4a ust. 1 decyzji ramowej 2002/584, zmienionej decyzją ramową 2009/299, należy interpretować w ten sposób, że uregulowanie krajowe transponujące ten przepis, które wyklucza w sposób generalny możliwość wykonania przez wykonujący nakaz organ sądowy europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary, jeżeli zainteresowany nie stawił się osobiście na rozprawie, w wyniku której wydano dane orzeczenie, jest sprzeczne z tym przepisem. Sąd krajowy jest zobowiązany, przy uwzględnieniu całości swego prawa krajowego i przy zastosowaniu uznanych w porządku krajowym metod wykładni, interpretować to uregulowanie krajowe, tak dalece jak to możliwe, w świetle brzmienia i celu tej decyzji ramowej.
