[Środowisko naturalne - Dyrektywa 2003/87/WE - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Przejściowy przydział bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych - Instalacje wytwarzające produkt, który nie jest objęty wskaźnikiem emisyjności dla produktów - Brak bezpośredniej substytucyjności produktów - Odrzucenie danych odnoszących się do przydziału bezprawnych uprawnień dotyczących tych instalacji - Obowiązek uzasadnienia - Oczywiste błędy w ocenie - Równość traktowania - Obowiązek staranności - Obowiązki i zobowiązania międzynarodowe Unii - Zarzut niezgodności z prawem]Język postępowania: angielski
(2023/C 338/22)
(Dz.U.UE C z dnia 25 września 2023 r.)
Strony
Strona skarżąca: Luossavaara-Kiirunavaara AB (Lulea, Szwecja) (przedstawiciele: A. Bryngelsson, F. Sjovall i A. Johansson, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Wils i B. De Meester, pełnomocnicy)
Interwenient popierający stronę skarżącą: Królestwo Szwecji (przedstawiciele: O. Simonsson, C. Meyer-Seitz, A. Runeskjold, M. Salborn Hodgson, H. Shev, H. Eklinder i R. Shahsavan Eriksson, pełnomocnicy)
Przedmiot
W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 3 decyzji Komisji (UE) 2021/355 z dnia 25 lutego 2021 r. dotyczącej krajowych środków wykonawczych w odniesieniu do przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgodnie z art. 11 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. 2021, L 68, s. 221).
Sentencja
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Luossavaara-Kiirunavaara AB pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.
3) Królestwo Szwecji pokrywa własne koszty.
