Język postępowania: angielski(2023/C 314/11)
(Dz.U.UE C z dnia 4 września 2023 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: SN (przedstawiciel: P. Eleftheriadis, Barrister)
Druga strona postępowania: Parlament Europejski
Żądania wnoszącego odwołanie
- częściowe uchylenie wyroku wydanego w dniu 3 maja 2023 r. przez piątą izbę Sądu Unii Europejskiej w sprawie T-249/21 SN/Parlament Europejski w zakresie, w jakim stwierdzono w nim częściową ważność decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 21 grudnia 2020 r. w sprawie SN oraz noty obciążeniowej nr 7010000021, skierowanej do SN, na kwotę 196 199,84 EUR, z dnia 15 stycznia 2021 r.;
- stwierdzenie nieważności w całości decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego w sprawie SN z dnia 21 grudnia 2020 r.;
- stwierdzenie nieważności w całości skierowanej do SN noty obciążeniowej nr 7010000021 na kwotę 196 199,84 EUR z dnia 15 stycznia 2021 r.;
- obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami poniesionymi przez wnoszące odwołanie w ramach niniejszego postępowania, w tym kosztami postępowania przed Trybunałem i przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
1) Niezastosowanie testu "wiedzy" z art. 137 WZIP 1 : Sąd naruszył prawo Unii, ponieważ nie uznał, że zwrot wynagrodzenia asystentów parlamentarnych przez członka Parlamentu podlega testowi "wiedzy", o którym mowa w art. 137 WZIP i w art. 85 regulaminu pracowniczego, wymagającym, aby beneficjent wypłaty w przypadku zatrudnienia asystentów parlamentarnych miał faktyczną lub domniemaną wiedzę o tym, że wypłata ta jest nienależna.
2) Niestosowanie rzeczywistego znaczenia art. 33 PWDSP 2 : Sąd naruszył prawo Unii poprzez nieprawidłowe zastosowanie art. 33 i 68 PWDSP, które wymagają, aby wypłata wynagrodzenia asystentowi parlamentarnemu stanowiła wynagrodzenie, a nie koszt świadczonych usług, w związku z czym staje się ona "nienależna" w świetle prawa Unii tylko wtedy, gdy wypłata nie jest należna na podstawie umowy o pracę, zgodnie z ogólnymi warunkami zatrudnienia asystentów parlamentarnych.
3) Brak ochrony prawa posła do wolności i niezależności: Sąd naruszył prawo Unii, ponieważ nie chronił w wystarczającym stopniu prawa posłów do wolności i niezależności (art. 2 i 21 ust. 2 Statutu posła do Parlamentu Europejskiego), wprowadzając system ścisłej odpowiedzialności za niewinne błędy, który jest tak nieprzewidywalny i tak kosztowny, że staje się niezgodny z prawem posłów do wolności i niezależności.
