Komisja Europejska zatwierdziła niniejszą zmianę nieznaczną w rozumieniu art. 6 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 664/2014 1 .Wniosek o zatwierdzenie tej zmiany nieznacznej jest podany do wiadomości publicznej w bazie danych Komisji eAmbrosia
JEDNOLITY DOKUMENT
"AZAFRÁN DE LA MANCHA"
Nr UE: PDO-ES-0112-AM02 - 22.4.2022
ChNP (x) ChOG ()
1. Nazwa
"Azafrán de la Mancha" 2. Państwo członkowskie lub państwo trzecie
Hiszpania
3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego
3.1. Typ produktu
Klasa 1.8 Inne produkty wymienione w załączniku I do Traktatu (przyprawy itp.)
3.2. Opis produktu, do którego odnosi się nazwa podana w pkt 1
Szafran (Crocus sativus L.) jest rośliną cebulkową należącą do rodziny kosaćcowatych. Okrągła, mięsista bulwocebula posiada średnicę od 2 do 3 cm. Jest pokryta kasztanowo-szarą siateczkowatą "łuską". Między październikiem a listopadem każda cebula wytwarza od jednego do trzech kwiatów. Posiadają one formę cylindryczną, po czym rozwijają się w fioletowo-purpurowy stożek. Jest to kwiat szafranu, który posiada długie, wąskie płatki, które ostatecznie otwierają się, aby ujawnić jego wnętrze.
Wewnątrz znajduje się zalążnia, z której wyrastają trzy żółte pręciki i biały słupek, który rozdziela się na trzy znamiona - nitki szafranu.
"Azafrán de la Mancha" jest łatwo rozpoznawalny, ponieważ jego czerwone znamiona wystają wyraźnie z kwiatu, a słupek jest krótszy niż w przypadku kwiatów innych odmian.
Stosunek długości znamion do słupka musi być większy niż jeden, z tolerancją 1 %.
Długość znamion nie może być mniejsza niż 22 mm, z tolerancją 1 %.
Zawartość pozostałości kwiatowych (słupków, które oddzieliły się od znamion, pręcików, pyłku i kawałków płatków lub zalążni) nie może przekraczać 0,5 % całkowitej masy. Dopuszcza się maksymalnie 0,1 % substancji obcych. Substancje obce to wszelkie pozostałości roślinne, które nie pochodzą z kwiatu szafranu: minerały (piasek, gleba i/lub pył), części martwych owadów lub całe martwe owady itp.
Produkt nie może zawierać pleśni ani żywych owadów.
Właściwości organoleptyczne
Aromat: charakterystyczny dla procesu suszenia, intensywny i przenikliwy, zmieszany ze słabym zapachem dojrzałej kukurydzy lub suszonej trawy z nutami kwiatowymi.
Wrażenie węchowo-smakowe (w naparze): długotrwały i łagodny smak, początkowo gorzki, z wyraźnym posmakiem przypominającym dojrzałe zboże i suszone rośliny.
Właściwości chemiczne
Parametr analityczny: wilgotność i substancje lotne
Szafran luzem: 7-9 %
Szafran pakowany: < 11 % (m/m)
Parametr analityczny: popiół całkowity
Szafran luzem: -
Szafran pakowany: < 8 % (m/m)
Parametr analityczny: Popiół nierozpuszczalny w kwasie
Szafran luzem: -
Szafran pakowany: < 1 % (m/m)
Parametr analityczny: ekstrakt eterowy
Szafran luzem: -
Szafran pakowany: 3,5-14,5 % (m/m)
Parametr analityczny: ekstrakt rozpuszczalny w zimnej wodzie
Szafran luzem: -
Szafran pakowany: < 65 % (m/m)
Parametr analityczny: siła barwiąca1
Szafran luzem: > 200
Szafran pakowany: > 200
Parametr analityczny: siła nadawania smaku2
Szafran luzem: > 20
Szafran pakowany: > 20
Parametr analityczny: gorycz (pikrokrocyna)3
Szafran luzem: > 70
Szafran pakowany: > 70
Parametr analityczny: zawartość safranalu4
Szafran luzem: > 65 %
Szafran pakowany: > 65 %
1 Wyrażona jako bezpośredni pomiar chłonności przy 440 nm w suchej masie.
2 Wyrażona jako bezpośredni pomiar chłonności przy 330 nm w suchej masie.
3 Wyrażona jako bezpośredni pomiar chłonności przy 257 nm w suchej masie.
4 Wyrażona jako procent całkowitej zawartości substancji lotnych.
3.3. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego) i surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych) -
3.4. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym -
3.5. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp. produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa
-
3.6. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania produktu, do którego odnosi się zarejestrowana nazwa
Na etykiecie musi znajdować się następująca ilustracja w określonych kolorach. Numer XXYYYYYYYY to kod alfanumeryczny, w którym XX są dwiema literami alfabetu identyfikującymi rok produkcji szafranu, a YYYYYYYY - numerem identyfikującym opakowanie.
grafika
Pojemniki przeznaczone do wprowadzania szafranu do obrotu muszą być zaopatrzone w banderolę, etykietę lub numerowaną etykietę dodatkową wydaną przez organ kontrolny, tak by uniemożliwić ich ponowne wykorzystanie.
4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego
Obszar objęty oznaczeniem rozciąga się od centralnego regionu Kastylia-La Mancha na południowy wschód.
Główny trzon obszaru objętego chronioną nazwą pochodzenia obejmuje powiaty La Manchy w prowincjach Toledo, Ciudad Real, Cuenca i Albacete.
5. Związek z obszarem geograficznym
Szafran pojawił się w Hiszpanii po raz pierwszy podczas rządów muzułmańskich. W VIII i IX wieku był on wykorzystywany wyłącznie przez andaluzyjskie wyższe klasy średnie. Arabskie potrawy były aromatyzowane wieloma ziołami, więc uprawiano je w każdym ogrodzie. Najczęstszymi gatunkami były: kmin rzymski, kminek, czarnuszka siewna, biedrzeniec anyż, koper włoski, kolendra, gorczyca, mięta, mięta pieprzowa i pietruszka. Najważniejszą przyprawą dla gospodarki arabskiej był jednak szafran, niezbędny barwnik i przyprawa większości dań.
Dzieło z późniejszego okresu, zatytułowane "Cultivo del azafrán en la Solana" autorstwa J. A. Lópeza de la Osa (1897 r.), dostarcza pisemnych dowodów na uprawę szafranu w La Manchy. Książka zawiera informacje o uprawie szafranu sprzed 100 lat przed swoim powstaniem i cytuje inwentarz sądowy z 1720 r., w którym wymienia się również szafran. W pierwszej połowie XIX w. La Mancha produkowała w Hiszpanii najwyższej jakości szafran, osiągając najwyższe plony z hektara suchych gruntów. W Hiszpanii od średniowiecza tradycja uprawy szafranu jest bardzo dobrze udokumentowana w Pedro Muñoz, Campo de Criptana i Manzanares (Ciudad Real), Lillo, Madridejos, Villacañas, Villanueva de Alcardete i Cabezamesada (Toledo) oraz Montilla del Palancar (Cuenca).
Najwyraźniejsze dowody na istnienie silnego związku historycznego między regionem La Mancha a szafranem można jednak znaleźć w wielu tradycjach kulturowych tego regionu.
Podobnie jak w przypadku wszystkich działań, które są mocno zakorzenione w konkretnym społeczeństwie, uprawa szafranu doprowadziła do powstania bogatego słownictwa z nim związanego. "El léxico del azafrán en el habla man- chega" autorstwa M. Núñeza i J. C. Condego (Al-Basit: Revista de Estudios Albacetenses, 28, Albacete 1991) zawiera szeroki zakres wyrażeń związanych z szafranem zebranych podczas badań przeprowadzonych w prowincji Albacete. Tradycja uprawy szafranu w La Manchy znajduje odzwierciedlenie w typowym dla regionu folklorze, tradycyjnym regionalnym tańcu poświęconym temu produktowi, a także w piosenkach i powiedzeniach. Stanowi ona również tło dla operetki zatytułowanej "La rosa del azafrán" (libretto autorstwa F. Romera i G. Fernándeza Shawa; z muzyką Jacinto Guerrera, premiera miała miejsce w Madrycie w 1930 r.).
Należy również zauważyć, że istnieją instrukcje opisujące techniki uprawy i produkcji, takie jak wyżej wymienione prace J.A. Lópeza de la Osa i "El azafranero práctico" autorstwa L. Jiméneza Martína (Albacete: Imprenta Eduardo Miranda, 1900).
O znaczeniu tej uprawy w tradycyjnej kulturze świadczą również "Fiesta de la Rosa del Azafrán", która odbywa się w Consuegra (Toledo), konkursy zbierania szafranu organizowane w ramach uroczystości ku czci patrona La Solana (Ciudad Real) oraz "Festival de la Rosa del Azafrán" w Santa Ana (Albacete).
Ponadto wyraźną wskazówką co do tradycyjnego charakteru i znaczenia gospodarczego tej uprawy jest zwyczaj, nadal praktykowany w niektórych wioskach La Manchy, polegający na obdarowaniu nowożenców szafranem, który jest symbolem dobrobytu.
Odesłanie do publikacji specyfikacji produktu
http://pagina.jccm.es/agricul/paginas/comercial-industrial/consejos_new/pliegos/AM01_PC_Azafran_de_La_Mancha.pdf
