(Sprawa C-25/21 1 , Repsol Comercial de Productos Petrolíferos) [Odesłanie prejudycjalne - Konkurencja - Wertykalne ograniczenia konkurencji - Artykuł 101 ust. 1 i 2 TFUE - Zasada skuteczności - Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 - Artykuł 2 - Dyrektywa 2014/104/UE - Artykuł 9 ust. 1 - Moc wiążąca ostatecznych decyzji krajowych organów ochrony konkurencji stwierdzających naruszenie przepisów prawa konkurencji - Zastosowanie czasowe i przedmiotowe - Powództwa o odszkodowanie i o stwierdzenie nieważności z tytułu naruszeń przepisów prawa konkurencji Unii]Język postępowania: hiszpański
(2023/C 205/02)
(Dz.U.UE C z dnia 12 czerwca 2023 r.)
Sąd odsyłający
Juzgado de lo Mercantil no 2 de Madrid
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: ZA, AZ, BX, CV, DU, ET
Strona pozwana: Repsol Comercial de Productos Petrolíferos SA
Sentencja
1) Artykuł 101 TFUE, wdrożony przez art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 i 102 TFUE] i rozpatrywany w związku z zasadą skuteczności, należy interpretować w ten sposób, że naruszenie prawa konkurencji stwierdzone w decyzji krajowego organu ochrony konkurencji, która była przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej do właściwych sądów krajowych, lecz stała się ostateczna po utrzymaniu jej w mocy przez te sądy, należy uznać - zarówno w ramach powództwa o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 101 ust. 2 TFUE, jak i powództwa o odszkodowanie z tytułu naruszenia art. 101 TFUE - za udowodnione przez stronę powodową do momentu przedstawienia dowodu przeciwnego, wskutek czego określony w owym art. 2 ciężar dowodu zostaje przeniesiony na stronę pozwaną, o ile charakter zarzucanego naruszenia będącego przedmiotem tych powództw oraz jego zakres przedmiotowy, podmiotowy, czasowy i terytorialny są zbieżne z charakterem i zakresem naruszenia, które stwierdzono w rzeczonej decyzji
2) Artykuł 101 TFUE należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy stronie powodowej uda się wykazać istnienie naruszenia tego artykułu, będącego przedmiotem jej powództwa o stwierdzenie nieważności wniesionego na podstawie art. 101 ust. 2 TFUE, jak również jej powództwa o odszkodowanie z tytułu owego naruszenia, sąd krajowy powinien wyciągnąć z tego wszelkie konsekwencje i stwierdzić w szczególności, na podstawie art. 101 ust. 2 TFUE, nieważność z mocy prawa wszystkich postanowień umownych niezgodnych z art. 101 ust. 1 TFUE, przy czym dane porozumienie jest nieważne w całości tylko wtedy, gdy nie wydaje się, by owe elementy można było oddzielić od samego porozumienia.
