(Sprawy połączone C-410/21 i C-661/21 1 , DRV Intertrans i in.)[Odesłanie prejudycjalne - Pracownicy migrujący - Zabezpieczenie społeczne - Właściwe ustawodawstwo - Rozporządzenie (WE) nr 987/2009 - Artykuł 5 - Zaświadczenie A 1 - Tymczasowe wycofanie - Skutek wiążący - Uzyskanie zaświadczenia lub powołanie się na zaświadczenie w sposób noszący znamiona oszustwa - Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 - Artykuł 13 ust. 1 lit. b) ppkt (i) - Osoby normalnie wykonujące pracę najemną w dwóch lub więcej państwach członkowskich - Stosowanie ustawodawstwa państwa członkowskiego siedziby - Pojęcie "siedziby" - Przedsiębiorstwo, które uzyskało licencję wspólnotową na przewóz drogowy na podstawie rozporządzeń (WE) nr 1071/2009 i (WE) nr 1072/2009 - Wpływ - Uzyskanie licencji lub powołanie się na licencję w sposób noszący znamiona oszustwa]
Język postępowania: niderlandzki
(2023/C 155/15)
(Dz.U.UE C z dnia 2 maja 2023 r.)
Sąd odsyłający
Hof van Cassatie
Oskarżeni w postępowaniach głównych w sprawach karnych
FU, DRV Intertrans BV (C-410/21) oraz Verbraeken J. en Zonen BV, PN (C-661/21)
Sentencja
1) Artykuł 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 465/2012 z dnia 22 maja 2012 r.,
należy interpretować w ten sposób, że:
zaświadczenie A 1 wydane przez instytucję właściwą jednego z państw członkowskich wiąże instytucje i sądy państwa członkowskiego, w którym praca jest wykonywana, również wówczas, gdy w następstwie skierowanego do instytucji wydającej przez instytucję właściwą tego ostatniego państwa członkowskiego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy i o wycofanie zaświadczenia instytucja wydająca tymczasowo zawiesiła skutki wiążące tego zaświadczenia do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia przez nią w przedmiocie tego wniosku. Jednakże w takich okolicznościach sąd państwa członkowskiego, w którym praca jest wykonywana, przed którym to sądem toczy się postępowanie karne wszczęte przeciwko osobom podejrzanym o uzyskanie zaświadczenia A 1 lub korzystanie z niego w sposób noszący znamiona oszustwa, może stwierdzić istnienie oszustwa i w konsekwencji odmówić uwzględnienia tego zaświadczenia na potrzeby takiego postępowania karnego, o ile, po pierwsze, upłynął rozsądny termin, w którym instytucja wydająca zaniechała ponownego zbadania zasadności wydania tego zaświadczenia i zajęcia stanowiska w sprawie konkretnych dowodów przedstawionych przez instytucję właściwą przyjmującego państwa członkowskiego, które pozwalają sądzić, że omawiane zaświadczenie uzyskano lub korzystano z niego w sposób noszący znamiona oszustwa, w stosownym wypadku poprzez uznanie rozpatrywanego zaświadczenia za nieważne lub jego wycofanie, oraz po drugie, gwarancje związane z prawem do rzetelnego procesu sądowego, które należy przyznać tym osobom, są przestrzegane.
2) Artykuł 13 ust. 1 lit. b) ppkt (ii) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zmienionego rozporządzeniem nr 465/2012, rozpatrywany w świetle art. 3 ust. 1 lit. a) i art. 11 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE, a także art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych
należy interpretować w ten sposób, że:
posiadanie przez spółkę licencji wspólnotowej na przewóz drogowy wydanej przez właściwe organy państwa członkowskiego nie stanowi niewzruszalnego dowodu na to, że siedziba tej spółki znajduje się w tym państwie członkowskim, na potrzeby ustalenia, zgodnie z art. 13 ust. 1 lit. b) ppkt (i) rozporządzenia nr 883/2004, mającego zastosowanie ustawodawstwa krajowego z zakresu zabezpieczenia społecznego.
