Język postępowania: niemiecki(2022/C 95/19)
(Dz.U.UE C z dnia 28 lutego 2022 r.)
Sąd odsyłający
Verwaltungsgericht Cottbus
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Stadt Frankfurt (Oder), FWA Frankfurter Wasser- und Abwassergesellschaft mbH
Strona przeciwna: Landesamt für Bergbau, Geologie und Rohstoffe
Pytania prejudycjalne
1. a. Czy art. 7 ust. 3 dyrektywy 2000/60/WE 1 należy interpretować w ten sposób, że wszyscy członkowie społeczności, której bezpośrednio dotyczy przedsięwzięcie, mają prawo do zaskarżania przed sądem naruszeń obowiązku,
i) zapobiegania pogarszania jakości części wód służących do produkcji wody do spożycia,
ii) zredukowania poziomu uzdatniania wymaganego przy produkcji wody do spożycia,
w oparciu o ochronę osób trzecich dotyczącą zakazu pogarszania stanu wód gruntowych (zob. wyroki Trybunału Sprawiedliwości: z dnia 28 maja 2020 r., Land Nordrhein-Westfalen, C-535/18 2 , pkt 132 i nast.; z dnia 3 października 2019 r., Wasserleitungsverband Nördliches Burgenland i in., C-197/18 3 , pkt 40 i 42)?
b. W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie w pkt a):
Czy prawo do zaskarżania przed sądem naruszeń zakazów i wymogów określonych w art. 7 ust. 3 dyrektywy 2000/60 mają w każdym razie prawo ci skarżący, którym powierzono produkcję wody do spożycia i uzdatnianie?
2. Czy art. 7 ust. 3 dyrektywy 2000/60 przewiduje również w odniesieniu do części wód poza strefami ochronnymi, o których mowa w zdaniu drugim tego przepisu, oprócz wymogu długoterminowego planowania w planach gospodarowania i programach działań, podobnie jak art. 4 tej dyrektywy, obowiązek odmowy udzielenia zezwolenia na konkretne przedsięwzięcia z powodu naruszenia zakazu pogarszania stanu wód (zob. wyrok Land Nordrhein-Westfalen, C-535/18, pkt 75)?
3. Przyjmując, że art. 7 ust. 3 dyrektywy 2000/60 - w przeciwieństwie do załącznika V do art. 4 tej dyrektywy - nie ustanawia żadnych własnych wielkości referencyjnych dla kontroli zakazu pogarszania stanu wód:
a. W jakich okolicznościach należy przyjąć, że występuje pogorszenie części wód i związane z tym zwiększenie poziomu uzdatniania wymaganego przy produkcji wody do spożycia?
b. Czy właściwy punkt odniesienia dla zwiększenia poziomu uzdatniania i tym samym dla zakazu pogarszania określonego w art. 7 ust. 3 dyrektywy 2000/60 mogłyby stanowić wartości dopuszczalne określone w załączniku I do dyrektywy Rady 98/83/WE 4 , na co wskazuje art. 7 ust. 2 ostatnie zdanie dyrektywy 2000/60?
c. W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie w pkt b):
Czy naruszenie zakazu pogarszania określonego w art. 7 ust. 3 dyrektywy 2000/60 może mieć miejsce wtedy, gdy jedynie znaczącą wartością nie jest wartość dopuszczalna określona w części A lub B załącznika I, lecz tak zwany parametr wskaźnikowy zgodnie z częścią C załącznika I?
4. Kiedy należy przyjąć naruszenie zakazu pogarszania stanu wody do spożycia określonego w art. 7 ust. 3 dyrektywy 2000/60 (zob. w odniesieniu do kryterium kontroli zakazu naruszenia określonego w art. 4 tej dyrektywy wyrok Land Nordrhein-Westfalen, C-535/18, pkt 119, oraz uprzednio wyrok z dnia 1 lipca 2015 r., Bund für Umwelt und Naturschutz Deutschland, C-461/13 5 , pkt 52)?
a. czy dla przyjęcia naruszenia wystarczy każde pogorszenie
lub
b. czy musi istnieć prawdopodobieństwo, że parametr wskaźnikowy dla siarczanów na poziomie 250 mg/l nie zostanie osiągnięty
lub
c. czy muszą grozić środki zaradcze w rozumieniu art. 8 ust. 6 dyrektywy 98/83 zwiększające koszty uzdatniania przy produkcji wody do spożycia?
5. Czy art. 7 ust. 3 dyrektywy 2000/60 ustanawia, oprócz materialnego kryterium kontroli, również wymogi w odniesieniu do urzędowej procedury udzielania zezwolenia, a więc czy orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości dotyczące art. 4 owej dyrektywy może mieć zastosowanie do zakresu kontroli określonego w art. 7 ust. 3 tej dyrektywy (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Land Nordrhein-Westfalen, C-535/18, drugie pytanie prejudycjalne)?
6. Czy inwestor musi przeprowadzić badanie w drodze ekspertyzy ewentualnego naruszenia art. 7 ust. 3 dyrektywy 2000/60 już wtedy, gdy przedsięwzięcie może naruszyć wymogi rzeczonego przepisu?
7. Czy należy również przyjąć w tym przypadku, że badanie musi być dostępne w momencie wydania decyzji wodnoprawnej, a w konsekwencji badanie przeprowadzone w toku postępowania sądowego nie może sanować niezgodności z prawem decyzji wodnoprawnej (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Land Nordrhein-Westfalen, C-535/18, pkt 76 oraz 80 i nast.)?
8. Czy można odstąpić od wymogów i zakazów z art. 7 ust. 3 dyrektywy 2000/60 na podstawie wyważenia, w ramach udzielania zezwolenia, na korzyść celu realizowanego przez przedsięwzięcie na przykład wtedy, gdy koszty uzdatniania są niewielkie lub cel przedsięwzięcia ma szczególną wagę?
9. Czy art. 4 ust. 7 ma zastosowanie do art. 7 ust. 3 dyrektywy 2000/60?
10. Jakie obowiązki wykraczające poza art. 4 dyrektywy 2000/60 można odczytać z art. 7 ust. 2 tej dyrektywy z takim skutkiem, że należy je uwzględnić w procedurze udzielenia zezwolenia na przedsięwzięcie?
