Język postępowania: niemiecki(2022/C 64/08)
(Dz.U.UE C z dnia 7 lutego 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: D. Hanf, D. Gaja, E. Markakis, V. Ruzek, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: The KaiKai Company Jaeger Wichmann GbR
Żądania wnoszącego odwołanie
- uchylenie w całości wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 14 kwietnia 2021 r. w sprawie T-579/19, The KaiKai Company Jaeger Wichmann/EUIPO (sprzęt gimnastyczny i sportowy)'
- oddalenie w całości skargi wniesionej przez skarżącą w pierwszej instancji na zaskarżoną decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej w sprawie R 573/2019-3;
- obciążenie skarżącej w pierwszej instancji kosztami poniesionymi przez wnoszącego odwołanie w niniejszym postępowaniu oraz w postępowaniu przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie EUIPO powołuje się na naruszenie art. 41 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 6/2002 1 jako podstawę odwołania, w którym występuje kwestia istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii w rozumieniu art. 58a ust. 3 statutu Trybunału Sprawiedliwości.
Zaskarżony wyrok narusza art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, ponieważ wbrew jasnemu i jednoznacznemu brzmieniu tego przepisu stwierdzono w nim, że nie reguluje on (lacuna legis) przypadku, w którym pierwszeństwo w odniesieniu do zarejestrowanego wzoru wspólnotowego opiera się na wcześniejszym "patencie". W ten sposób Sąd nie uwzględnił wyrażonej w tym przepisie wyraźnej i jednoznacznej decyzji prawodawcy Unii o wyłączeniu patentów jako podstawy roszczeń z tytułu pierwszeństwa w odniesieniu do zarejestrowanych wzorów wspólnotowych i ograniczeniu takich roszczeń wyłącznie do wcześniejszych wzorów lub wzorów użytkowych.
Zaskarżony wyrok narusza również art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, ponieważ zastępuje jego wyraźny i wyczerpujący przepis bezpośrednim odwołaniem do art. 4 konwencji paryskiej 2 . Uznanie w ten sposób z konieczności bezpośredniego skutku postanowienia art. 4 konwencji paryskiej jest sprzeczne z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, zgodnie z którym ani konwencja paryska, ani porozumienie TRIPS 3 nie mogą ustanawiać praw, na które jednostki mogą się powoływać przed sądami Unii na podstawie prawa Unii.
Wreszcie zaskarżony wyrok narusza art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 poprzez zastąpienie jego wyraźnego i wyczerpującego przepisu błędną wykładnią art. 4 konwencji paryskiej. Konwencja paryska nie zawiera podstawy prawnej, która mogłaby uzasadnić ustalenia Sądu, że zastrzeżenie pierwszeństwa w odniesieniu do zarejestrowanego wzoru wspólnotowego w dwunastomiesięcznym terminie pierwszeństwa może być oparte na patencie.
Podstawowe zasady dotyczące relacji między prawem międzynarodowym a prawem Unii, które zostały pominięte w zaskarżonym wyroku, służą między innymi ochronie równowagi instytucjonalnej i autonomii porządku prawnego Unii oraz zajmują ważną pozycję konstytutywną dla porządku prawnego Unii. Zaskarżony wyrok ma wpływ nie tylko na kwestię zastrzeżenia pierwszeństwa przy rejestracji praw własności intelektualnej, ale stanowi także precedens dla wszystkich obszarów regulacji objętych zakresem porozumienia TRIPS.
Przyjęcie odwołania do rozpoznania
Postanowieniem Trybunału (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) z dnia 10 grudnia 2021 r. odwołanie zostało przyjęte do rozpoznania w pełnym zakresie.
1 Rozporządzenie Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1; sprostowanie Dz.U. 2015, L 7, s. 5).
2 Konwencja paryskiej o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883 r., ostatnio zrewidowana w Sztokholmie dnia 14 lipca 1967 r. oraz zmieniona dnia 28 września 1979 r. (United Nations Treaty Series, vol. 828, nr 11851, s. 305, zwana dalej "konwencją paryską").
3 Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej zawarte w załączniku 1C do Porozumienia WTO (Dz.U. 1994, L 336, s. 214, zwane dalej "porozumieniem TRIPS").
