[Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach karnych - Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW - Artykuł 2 ust. 4 - Przesłanka podwójnej karalności czynu - Artykuł 4 pkt 1 - Podstawa fakultatywnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania - Kontrola sprawowana przez wykonujący nakaz organ sądowy - Czyny, które tylko częściowo wypełniają znamiona przestępstwa w świetle prawa wykonującego nakaz państwa członkowskiego - Artykuł 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Zasada proporcjonalności czynów zabronionych i kar]Język postępowania: francuski
(2022/C 359/05)
(Dz.U.UE C z dnia 19 września 2022 r.)
Sąd odsyłający
Cour de cassation
Strony w postępowaniu głównym
KL
przy udziale: Procureur général près la cour d'appel d'Angers
Sentencja
1) Artykuł 2 ust. 4 oraz art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, w brzmieniu ustalonym decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że przewidziana w tych przepisach przesłanka podwójnej karalności czynu jest spełniona w sytuacji, w której europejski nakaz aresztowania został wydany w celu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w związku z czynami stanowiącymi w wydającym nakaz państwie członkowskim przestępstwo wymagające, by czyny te naruszały dobro chronione prawem w tym państwie członkowskim, jeżeli owe czyny stanowią przestępstwo również w prawie wykonującego nakaz państwa członkowskiego, w którym naruszenie tego dobra chronionego prawem nie stanowi znamienia przestępstwa.
2) Artykuł 2 ust. 4 oraz art. 4 pkt 1 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW, w brzmieniu ustalonym decyzją ramową 2009/299, w związku z art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że wykonujący nakaz organ sądowy nie może odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary pozbawienia wolności, jeżeli owa kara została orzeczona w wydającym nakaz państwie członkowskim za popełnienie przez osobę ściganą jednego przestępstwa, na które składa się kilka czynów, z których tylko część stanowi przestępstwo w wykonującym nakaz państwie członkowskim.
