(Sprawa C-500/20) 1 [Odesłanie prejudycjalne - Umowy międzynarodowe - Transport kolejowy - Konwencja o międzynarodowym przewozie kolejami (COTlF) - Przepisy ujednolicone o umowie użytkowania infrastruktury w międzynarodowej komunikacji kolejowej (CUI) - Artykuł 4 - Prawo wiążące - Artykuł 8 - Odpowiedzialność zarządzającego - Artykuł 19 - Inne roszczenia - Właściwość Trybunału - Uszkodzenie lokomotyw przewoźnika w wyniku wykolejenia - Najem lokomotyw zastępczych - Obowiązek zwrotu kosztów najmu przez zarządzającego infrastrukturą - Umowa przewidująca rozszerzenie odpowiedzialności stron w drodze odesłania do prawa krajowego]
Język postępowania: niemiecki
(2022/C 340/11)
(Dz.U.UE C z dnia 5 września 2022 r.)
Sąd odsyłający
Oberster Gerichtshof
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca zażalenie: ÖBB-Infrastruktur Aktiengesellschaft
Druga strona postępowania zażaleniowego: Lokomotion Gesellschaft für Schienentraktion mbH
Sentencja
1) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, do którego zwrócono się na podstawie art. 267 TFUE, jest właściwy do dokonania wykładni art. 4, art. 8 § 1 lit. b) i art. 19 § 1 załącznika E do Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami z dnia 9 maja 1980 r., zmienionej protokołem wileńskim z dnia 3 czerwca 1999 r., zatytułowanego "Przepisy ujednolicone o umowie użytkowania infrastruktury w międzynarodowej komunikacji kolejowej (CUI)".
2) Artykuł 8 § 1 lit. b) załącznika E do Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami z dnia 9 maja 1980 r., zmienionej protokołem wileńskim z dnia 3 czerwca 1999 r., należy interpretować w ten sposób, że zakres odpowiedzialności zarządzającego infrastrukturą za szkody materialne nie obejmuje kosztów poniesionych przez przedsiębiorstwo kolejowe w związku z wzięciem w najem lokomotyw zastępczych na okres naprawy uszkodzonych lokomotyw.
3) Artykuł 4 i art. 19 § 1 załącznika E do Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami z dnia 9 maja 1980 r., zmienionej protokołem wileńskim z dnia 3 czerwca 1999 r., należy interpretować w ten sposób, że strony umowy mogą rozszerzyć swą odpowiedzialność poprzez ogólne odesłanie do prawa krajowego, na mocy którego zakres odpowiedzialności zarządzającego infrastrukturą jest szerszy, a odpowiedzialność ta zostaje uzależniona od istnienia winy.
