Język postępowania: angielski(2022/C 303/38)
(Dz.U.UE C z dnia 8 sierpnia 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Cargolux Airlines International SA (przedstawicielka: E. Aliende Rodríguez, abogada)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
- uchylenie zaskarżonego wyroku;
- Tytułem głównym, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 i 4 decyzji Komisji C(2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE, art. 53 Porozumienia EOG oraz art. 8 Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie transportu lotniczego (sprawa AT.39258 - Lotniczy przewóz towarów) (zwanej dalej "decyzją") w całości w zakresie, w jakim dotyczą one wnoszącego odwołanie;
- tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 i 4 decyzji w części, w jakiej dotyczą one wnoszącego odwołanie i zachowania związanego z zapłatą prowizji od opłat lub dopłaty z tytułu bezpieczeństwa lub stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 2 i 3 w zakresie, w jakim dotyczą one wnoszącego odwołanie i tras przychodzących, i w każdym wypadku, obniżenie w konsekwencji kwoty grzywny nałożonej na wnoszącego odwołanie w art. 3 ust. 1 lit. f) decyzji;
- uchylenie grzywny nałożonej na wnoszącego odwołanie w art. 3 lit. f) decyzji lub, tytułem żądania ewentualnego - znaczące jej obniżenie;
- tytułem ewentualnym, gdyby jednak Trybunał uznał, że nie może wydać ostatecznego orzeczenia, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;
- obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez wnoszącego odwołanie przed Sądem i Trybunałem; oraz
- zarządzenie wszelkich środków właściwych w świetle okoliczności sprawy.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszący je podnosi następujące cztery zarzuty.
W ramach zarzutu pierwszego wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo poprzez potwierdzenie kompetencji Komisji do stwierdzenia i ukarania naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia EOG w odniesieniu do usług lotniczego przewozu towarów z państw trzecich do państw należących do EOG (połączenia przychodzące). Wnoszący odwołanie utrzymuje w szczególności, że Komisja naruszyła prawo poprzez zastosowanie błędnego kryterium prawnego w celu potwierdzenia swojej właściwości na podstawie prawa międzynarodowego a nie prawa Unii, a w każdym razie, zastosowała kryterium kwalifikowanych skutków w niewłaściwy sposób na podstawie prawa międzynarodowego publicznego.
W ramach zarzutu drugiego wnoszący odwołanie utrzymuje, że Sąd naruszył prawo poprzez potwierdzenie stwierdzenia przez Komisję, iż zachowanie, w którym wnoszący odwołanie uczestniczył, stanowiło naruszenie ze względu na cel. W szczególności Sąd naruszył prawo poprzez potwierdzenie, że stwierdzenie przez Komisję, iż zachowanie związane z odmową zapłaty prowizji od dopłat stanowiło naruszenie ze względu na cel.
W ramach zarzutu trzeciego wnoszący odwołanie utrzymuje, że Sąd naruszył prawo poprzez przedstawienie i zastosowanie w błędny sposób kryteriów prawnych dotyczących wykazania jednolitego i ciągłego naruszenia i poprzez niesłuszne utrzymanie w mocy decyzji nakładającej karę na wnoszącego odwołanie za takie jednolite i ciągłe naruszenie. W szczególności Sąd naruszył prawo poprzez orzeczenie, że Komisja właściwie wykazała dodatkowy i ciągły charakter zachowań stanowiących jednolite i ciągłe naruszenie.
W ramach zarzutu czwartego wnoszący odwołanie utrzymuje, że, ewentualnie, Sąd naruszył prawo poprzez uznanie, iż wnoszący odwołanie jest odpowiedzialny za jednolite i ciągłe naruszenie we wszystkich jego aspektach, podczas gdy w rzeczywistości jego uczestnictwo w naruszeniu było ograniczone, w szczególności poprzez naruszenie przez Sąd zasady równego traktowania w odniesieniu do dokonanej oceny uczestnictwa wnoszącego odwołanie w odmowie zapłaty prowizji od dopłat i poprzez błędne stwierdzenie ciągłego uczestnictwa wnoszącego odwołanie w dopłatach z tytułu bezpieczeństwa w okresach, odnośnie do których nie przedstawiono żadnego dowodu świadczącego o takim uczestnictwie.
