Język postępowania: włoski(2022/C 266/18)
(Dz.U.UE C z dnia 11 lipca 2022 r.)
Sąd odsyłający
Tribunale ordinario di Ravenna
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: G.D., A.R., C.M.
Strona pozwana: Ministero dell'Istruzione, Istituto nazionale della previdenza sociale (INPS)
Pytania prejudycjalne
1) Czy w wyroku Motter Trybunał wymaga odstąpienia od stosowania przepisów krajowych dotyczących zaliczania dotychczasowych okresów pracy przy ustalaniu stażu pracy przy okazji zatrudnienia na stałe (tzw. "rekonstrukcji kariery zawodowej") nauczycieli, w przypadku gdy przepisy te nie są "in concreto" korzystniejsze dla nauczyciela, który był wcześniej zatrudniony na podstawie umów na czas określony, w porównaniu z rekonstrukcją kariery zawodowej na podstawie art. 485 decreto legislativo (dekretu ustawodawczego) nr 297/1994 i związanych z nim przepisów? Czy też w wyroku Motter Trybunał stwierdził w sposób ogólny i abstrakcyjny, a zatem w drodze stwierdzenia mającego zastosowanie do każdego konkretnego przypadku, że rekonstrukcja kariery zawodowej dokonana zgodnie z przepisami krajowymi jest zgodna z klauzulą 4, w związku z czym sąd krajowy nie będzie musiał odstąpić od stosowania art. 485 decreto legislativo (dekretu ustawodawczego) nr 297/1994 i związanych z nim przepisów, ponieważ zostały one uznane za zgodne w tej kwestii z prawem [Unii Europejskiej]?
2) Posiłkowo do poprzedniego pytania (to znaczy jedynie w przypadku, gdyby uznano, że prawo Unii wymaga odstąpienia w sposób wybiórczy od stosowania art. 485, który należałoby zatem uznać za przepis "korzystniejszy") – czy klauzulę 4 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r. i stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. 1999, L 175, s. 43), należy interpretować w ten sposób, że wspomniana klauzula wymaga, aby w przepisach krajowych traktowano na równi – do celów zaliczenia stażu pracy na czas określony nauczyciela, który stał się pracownikiem mianowanym – pracę tymczasową wykonywaną przez nauczyciela zatrudnionego na czas określony, bez żadnego minimalnego progu dotyczącego znaczenia liczby dni przepracowanych w każdym roku szkolnym? Czy też przeciwnie, przepisy krajowe wykluczające znaczenie pracy nauczycieli zatrudnionych na czas określony, cechującej się tymczasowym charakterem (krótkie i sporadyczne okresy zastępstw), w przypadku gdy nie była ona wykonywana w każdym roku szkolnym przez co najmniej 180 dni lub od dnia 1 lutego do końca rady klasyfikacyjnej [art. 11 ust. 14 ustawy nr 124/1999, zgodnie z którym "(u)stęp 1 art. 489 tekstu jednolitego należy rozumieć w ten sposób, że uważa się, iż praca nauczyciela zatrudnionego na czas określony świadczona, począwszy od roku szkolnego 1974/1975, była wykonywana przez pełny rok szkolny, jeśli trwała co najmniej 180 dni lub jeśli praca ta była wykonywana nieprzerwanie od dnia 1 lutego do zakończenia czynności rady klasyfikacyjnej"], są zgodne z klauzulą 4?
3) Również posiłkowo do pytania pierwszego (to znaczy jedynie w przypadku, gdyby uznano, że prawo Unii wymaga odstąpienia w sposób wybiórczy od stosowania art. 485, który należałoby zatem uznać za przepis "korzystniejszy") – czy wspomniana klauzula 4 wymaga uznania, że praca na czas określony wykonywana w wymiarze czasu pracy mniejszym niż wymiar przewidziany dla pracy na czas nieokreślony ma takie samo znaczenie pod względem stażu pracy z chwilą, gdy nauczyciel stał się pracownikiem mianowanym? Jeśli nie, sąd odsyłający zwraca się do Trybunału Sprawiedliwości o wypowiedzenie się w przedmiocie minimalnej długości czasu pracy (np. niepełny wymiar czasu pracy na czas nieokreślony), po przekroczeniu której rzeczona klauzula 4 wymagałaby takiego uznania w prawie krajowym.
Z innego, analogicznego punktu widzenia sąd odsyłający zwraca się zatem do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem, czy prawo krajowe – które wyklucza, aby praca wykonywana w ułamkowym wymiarze etatu poniżej progu tygodniowego wymiaru czasu pracy w przypadku niepełnego wymiaru czasu pracy, przysługującego porównywalnemu nauczycielowi, miała znaczenie do celów uznania stażu pracy wykonywanej przed mianowaniem przez nauczyciela,
który stał się pracownikiem mianowanym – jest zgodne ze wspomnianą klauzulą 4?
Posiłkowo do powyższego ostatniego pytania cząstkowego sąd odsyłający zwraca się zatem do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem, czy prawo krajowe – które przewiduje uwzględnienie "pro rata temporis" do celów uznania stażu pracy wykonywanej przed mianowaniem przez nauczyciela, który stał się pracownikiem mianowanym, w odniesieniu do pracy wykonywanej w ułamkowym wymiarze etatu poniżej progu tygodniowego wymiaru czasu pracy w przypadku niepełnego wymiaru czasu pracy, przysługującego porównywalnemu nauczycielowi – jest zgodne z rzeczoną klauzulą 4?
