Język postępowania: francuski(2022/C 244/18)
(Dz.U.UE C z dnia 27 czerwca 2022 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Baquero Cruz, J. Estrada de Sola i B. Araujo Arce, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: HB
Wnioski
- Uchylenie wyroku Sądu z dnia 21 grudnia 2021 r. (T-796/19) w zakresie, w jakim oddala on jako niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2019)7318 final z dnia 15 października 2019 r. (pkt 1 sentencji) oraz obciąża Komisję kosztami postępowania, w tym kosztami związanymi z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych (pkt 3 sentencji);
- Przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania co do istoty;
- Obciążenie HB kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swego odwołania Komisja podnosi trzy zarzuty.
Zarzut pierwszy dotyczy błędnej kwalifikacji prawnej: Sąd pomija i pozbawia skuteczności przepisy decyzji wydanej przez Komisję w ramach wykonywania jej prerogatyw władzy publicznej w ramach stosunków umownych, kwalifikując te środki jako umowne i poddając je zbadaniu sądowi właściwemu dla sporów dotyczących umowy. Ta błędna kwalifikacja prawna ma wpływ na pkt 62-87 zaskarżonego wyroku.
Zarzut drugi dotyczy błędnejkwalifikacji prawnejart. 1 decyzji (pkt 62-73 wyroku) oraz przeinaczenia okoliczności faktycznych. Kwalifikując art. 1 decyzji, który stwierdza odpowiedzialność HB za nieprawidłowość w postępowaniu w sprawie udzielenia zamówienia, Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne i błędnie zakwalifikował art. 1 jako mający charakter umowny.
Zarzut trzeci dotyczy błędnej kwalifikacji prawnej w świetle art. 2 i 3 decyzji (pkt 74-83 wyroku). Kwalifikując obniżenie ceny umowy do zera EUR i odzyskując już zapłacone kwoty, Komisja nie działała w ramach stosunków umownych, lecz wykonywała swoje prerogatywy władzy publicznej. Sąd popełnił błąd, zrównując przepisy tych artykułów z konsekwencjami stwierdzenia nieważności umowy na skutek podstępu lub z powodu wady oświadczenia woli.
