Język postępowania: angielski(2022/C 207/59)
(Dz.U.UE C z dnia 23 maja 2022 r.)
Strony
Strona skarżąca: Hyundai Heavy Industries Holdings Co. Ltd (Seul, Korea Południowa) (przedstawiciele: adwokaci S. Völcker, J. Ruiz Calzado, H. Armengod Suarez, J.B. Douchy, a także D. Little, Solicitor)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności, w całości, decyzji Komisji z dnia 13 stycznia 2022 r. w sprawie M.9343 - Hyundai Heavy Industries Holdings/Daewoo Shipbuilding & Marine Engineering (zwanej dalej "decyzją");
- obciążenie Komisji własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w związku z niniejszym postępowaniem.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.
1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszeń prawa związanych z próbą wykazania przez Komisję powstania pozycji dominującej na podstawie analizy merytorycznej niezwiązanej z kryterium prawnym, które miało zostać zastosowane w decyzji.
2. Zarzut drugi dotyczący naruszeń prawa, błędów w ocenie i braku wystarczającego uzasadnienia o odniesieniu do stwierdzenia Komisji, że zakwestionowana transakcja doprowadziłaby do powstania pozycji dominującej, co skutkowałoby znaczącym zakłóceniem rzeczywistej konkurencji na rynku wewnętrznym, jako że instytucja: po pierwsze, powołała się na udział w rynku jako na dowód prima facie powstania pozycji dominującej, pomimo utrzymywania się niskich marż, istnienia strukturalnej nadwyżki zdolności produkcyjnych oraz małej stabilności zamówień; po drugie, nie uwzględniła presji konkurencyjnej wywieranej przez konkurentów oraz błędnie oceniła jej znaczenie; po trzecie, nie uwzględniła oczywistej siły nabywczej klientów na rynku charakteryzującym się nadwyżką zdolności produkcyjnych oraz nieczęstymi i mającymi dużą wartość zamówieniami; po czwarte, nie wykazała, w jaki sposób zakwestionowana transakcja doprowadzi do powstania znaczącego zakłócenia rzeczywistej konkurencji na rynku wewnętrznym; i po piąte, błędnie oceniła spektrum skutków, jakie mogłyby zaistnieć, gdyby zakwestionowana transakcja nie miała miejsca.
3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do obrony oraz prawa do dobrej administracji poprzez brak wystosowania przez Komisję uzupełniającego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów w celu usunięcia niejasności w odniesieniu do kluczowych aspektów pisma w sprawie przedstawienia zarzutów oraz powołania się na niewymienione w tym piśmie dowody.
4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia obowiązku staranności polegającego na tym, że w czasie, gdy Komisja przyjmowała decyzję, dowody wskazane w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów były już nieaktualne, oraz na tym, że instytucja ta nie zbadała w sposób staranny i bezstronny najbardziej istotnych okoliczności faktycznych, przesądzając z góry o wyniku zakwestionowanej transakcji.
