Język postępowania: czeski(2022/C 191/38)
(Dz.U.UE C z dnia 10 maja 2022 r.)
Strony
Strona skarżąca: ON (przedstawiciel: D. Mimrova, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2021/2288 z dnia 21 grudnia 2021 r. zmieniającego załącznik do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 w odniesieniu do okresu uznawania zaświadczeń o szczepieniu wydawanych w formacie unijnego cyfrowego zaświadczenia Covid wskazującego na zakończenie serii szczepień pierwotnych 1 z powodu naruszenia zasad równego traktowania i niedyskryminacji oraz naruszenia zasady proporcjonalności;
- stwierdzenie nieważności rozporządzenia 2021/2288 ze względu na brak podstawy prawnej przewidzianej w art. 168 TFUE w odniesieniu do ochrony zdrowia publicznego w reakcji Unii na transgraniczne zagrożenie dla zdrowia związane z pandemią Covid-19;
- obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.
1. Zarzut pierwszy dotyczy tego, że Komisja naruszyła ogólne zasady prawa wspólnotowego i poprzez przyjęcie rozporządzenia 2021/2288 naruszyła:
- zasady równego traktowania i niedyskryminacji, ograniczając ważność cyfrowego zaświadczenia do 270 dni od dnia zakończenia serii szczepień pierwotnych w celu ułatwienia swobodnego przemieszczania się posiadaczom ważnych zaświadczeń cyfrowych (czyli osobom, którym podano dawkę przypominającą i które mają mieć większą odporność na wariant wirusa Omikron), jednocześnie wyłączając z zakresu stosowania zaskarżonego aktu nieokreślony krąg osób zdefiniowany za pomocą ich wieku, zawodu, stylu życia czy innych kryteriów (bez względu na to, czy są one zaszczepione czy też nie są w ogóle zaszczepione), w związku z czym dopuściła się dyskryminacji wobec dużej grupy osób, które zakończyły serię szczepień pierwotnych i zachorowały na Covid, choć według wiedzy naukowej takie osoby z tzw. hybrydową odpornością stanowią porównywalne lub mniejsze ryzyko dla społeczeństwa z punktu widzenia przenoszenia zakażenia oraz obciążenia systemu zdrowotnego niż osoby, w przypadku których ważność cyfrowego zaświadczenia pozostaje nieograniczona bądź które są w inny sposób wyłączone z zakresu stosowania zaskarżonego aktu i które są "de iure" bezinfekcyjne;
- zasadę proporcjonalności, gdyż nie przedstawiła uzasadnienia, które opierałoby się na jakościowych, a w miarę możliwości ilościowych danych, tj. nie oceniła należycie dostępnych danych naukowych o grupach osób, które mogą powodować ryzyko zakażenia chorobą Covid dla innych osób, a ponadto nie uzasadniła należycie, dlaczego to właśnie przyjęty środek, który ogranicza ważność unijnych cyfrowych zaświadczeń Covid do maksymalnie 270 dni od dnia otrzymania ostatniej dawki z serii szczepień pierwotnych, pozwala najlepiej osiągnąć cel Unii w ramach reakcji na pandemię Covid-19 i mutację wirusa SARS-CoV-2, ponieważ za pomocą tego środka wspiera wzrost wskaźnika wyszczepienia ludności tzw. dawką przypominającą, przy czym nie rozważyła (nie uzasadniła należycie) innych wchodzących w grę alternatyw.
2. Zarzut drugi dotyczy tego, że przy wydawaniu rozporządzenia 2021/2288 Komisja przekroczyła przyznane jej uprawnienia, które zostały na nią oddelegowane w art. 5 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2021/953 2 , gdyż zamiast "statycznej" zmiany pól danych w reakcji na rozwój wirusa SARS-CoV-2 i istniejącą sytuację epidemiologiczną ograniczyła ważność cyfrowego zaświadczenia i w tym kontekście de facto wyznaczyła granice reakcji Unii na pandemię COVID-19 jako transgranicznego zagrożenia dla zdrowia, przy czym nie oparła zaskarżonego aktu na odpowiedniej podstawie prawnej przewidzianej w art. 168 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczącym ochrony zdrowia publicznego.
