Język postępowania: niemiecki(2022/C 148/26)
(Dz.U.UE C z dnia 4 kwietnia 2022 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Hermes i M. Noll-Ehlers, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec
Żądania strony skarżącej
1. Stwierdzenie, że Republika Federalna Niemiec
- naruszyła art. 4 ust. 4 dyrektywy 92/43/EWG 1 przez to, że nie wyznaczyła jako specjalnych obszarów ochrony 88 z 4 606 obszarów, dla których upłynął sześcioletni termin określony w tym przepisie;
- naruszyła art. 4 ust. 4 dyrektywy 92/43 przez to, że dla 88 z przedmiotowych 4 606 obszarów nie ustaliła celów ochrony, a poza tym przy ustalaniu celów ochrony stosuje ogólnie i strukturalnie praktykę, która nie spełnia prawnych wymogów tego przepisu;
- naruszyła art. 6 ust. 1 dyrektywy 92/43 przez to, że dla 737 z przedmiotowych 4 606 obszarów nie określiła żadnych środków ochrony, a poza tym przy określaniu środków ochrony stosuje ogólnie i strukturalnie praktykę, która nie spełnia prawnych wymogów tego przepisu;
2. obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze Komisja Europejska zarzuca Republice Federalnej Niemiec, że nie podjęła ona działań wymaganych przez dyrektywę 92/43/EWG w odniesieniu do wyznaczenia i zarządzania swoją siecią Natura 2000.
Po pierwsze, to państwo członkowskie uchybiło zobowiązaniu ciążącemu na nim na mocy art. 4 ust. 4 dyrektywy, ponieważ w chwili rozstrzygającej dla uchybienia zobowiązaniom traktatowym nie wyznaczyła jako specjalnych obszarów ochrony 88 z 4 606 obszarów, dla których upłynął sześcioletni termin określony w tym przepisie.
Po drugie, Republika Federalna Niemiec uchybiła ciążącemu na niej na mocy art. 4 ust. 4 dyrektywy zobowiązaniu do ustalenia wystarczająco konkretnych celów ochrony, ponieważ nie ustaliła żadnego celu ochrony dla 88 z 4 606 rozpatrywanych obszarów, a poza tym przy ustalaniu celów ochrony stosuje ogólnie i strukturalnie praktykę, która nie spełnia prawnych wymogów tego przepisu. Zgodnie z art. 4 ust. 4 wspomnianej dyrektywy cele ochrony powinny być określone ilościowo i być mierzalne, wyraźnie rozróżniać cel "odtworzenia" i cel "zachowania" istotnych elementów ochrony danego obszaru i być ustalone w wiążących aktach prawnych. Niemiecka praktyka dotycząca celów ochrony nie spełnia tych wymogów.
Po trzecie, to państwo członkowskie postępuje sprzecznie z ciążącym na nim na mocy art. 6 ust. 1 dyrektywy zobowiązaniem do określenia koniecznych środków ochrony. Republika Federalna Niemiec nie określiła środków ochrony w odniesieniu do 737 z 4 606 rozpatrywanych obszarów, a ponadto przy określaniu środków ochrony naruszyła, w sposób ogólny i strukturalny, wymóg art. 6 ust. 1 dyrektywy, zgodnie z którym środki ochrony powinny być oparte na wystarczająco konkretnych celach ochrony.
