Język postępowania: bułgarski(2022/C 138/13)
(Dz.U.UE C z dnia 28 marca 2022 r.)
Sąd odsyłający
Sofijski rajonen syd
Strony w postępowaniu głównym
Wnioskodawca: J.JA.
Druga strona postępowania: K.P.
Pytania prejudycjalne
1) Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE należy interpretować w ten sposób, że środki prawne niezbędne do skutecznej ochrony sądowej nie zostały zapewnione obywatelom ze względu na naruszenie niezależności sądu, gdy w danym państwie członkowskim Unii Europejskiej dopuszczalne jest delegowanie sędziów na nieograniczony okres za ich zgodą do sądu wyższej instancji na podstawie decyzji organu zarządzającego władzy sądowniczej, który jest niezależny od pozostałych organów państwowych, jeśli przewidziano warunki przyjęcia decyzji o zakończeniu delegowania, a także ochronę sądową przed tą ostatnią decyzją, lecz bez możliwości zakończenia jej obowiązywania, gdy postępowanie jest zawisłe - i według jakich kryteriów należy ocenić konkretnie, że dopuszczalne jest delegowanie bez terminu?
2) Czy odpowiedź na pytanie pierwsze byłaby odmienna, jeśli obiektywne warunki wydania decyzji o zakończeniu delegowania przewidziano w ustawie i podlegają one kontroli sądowej, lecz nie przewidziano takich warunków podlegających kontroli sądowej przy wydaniu decyzji dotyczących wyboru sędziego, który zostanie delegowany?
3) Na wypadek udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi, że w podobnych warunkach delegowanie sędziów jest dopuszczalne, jeśli przestrzega się obiektywnych reguł, czy przy ocenie kwestii, w jakim zakresie krajowy reżim prawny narusza wymóg istnienia wystarczających niezbędnych środków skutecznej ochrony prawnej, o którym mowa w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, należy wziąć pod uwagę nie tylko określone w ustawie kryteria, lecz również sposób ich stosowania przez właściwe krajowe organy administracji i organy sądowe?
4) Czy decyzję Komisji 2006/929/WE z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia mechanizmu współpracy i weryfikacji postępów Bułgarii w realizacji określonych założeń w zakresie reformy systemu sądownictwa oraz walki z korupcją i przestępczością zorganizowaną należy interpretować w ten sposób, że zmienia ona odpowiedź na poprzedzające trzy pytania, jeśli ustalono istnienie krajowej praktyki w zakresie delegowania, która była uregulowana w sposób podobny do aktualnie obowiązujących uregulowań, i było to powodem przedstawienia uwag w ramach mechanizmu współpracy oraz przeprowadzenia weryfikacji określonej w przytoczonej decyzji?
5) Jeśli zostanie ustalone, że przewidziane krajowe reguły dotyczące delegowania sędziów ewentualnie naruszają obowiązek zapewnienia środków niezbędnych do zapewnienia skutecznej ochrony sądowej, zgodnie z art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, czy to ostatnie postanowienie traktatu należy interpretować w ten sposób, że wyłącza ono stosowanie wiążących wskazówek skierowanych do krajowego sądu przez sąd wyższej instancji, w którego składzie zasiadał delegowany sędzia, i na jakich warunkach? W szczególności, czy wadą dotknięte są wskazówki, które nie dotyczą istoty sporu sądowego, lecz zawierają wskazania dotyczące tego, jakie czynności procesowe należy podjąć?
