Język postępowania: włoski(2021/C 431/27)
(Dz.U.UE C z dnia 25 października 2021 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Fondazione Cassa di Risparmio di Pesaro, Montani Antaldi Srl, Fondazione Cassa di Risparmio di Fano, Fondazione Cassa di Risparmio di Jesi, Fondazione Cassa di Risparmio della Provincia di Macerata (przedstawiciele: adwokaci A. Sandulli, S. Battini, B. Cimino)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszących odwołanie
- uchylenie wyroku z dnia 30 czerwca 2021 r. ogłoszonego przez trzecią izbę Sądu Unii Europejskiej w sprawie Fondazione Cassa di Risparmio di Pesaro i in. / Komisja (T-635/19);
- w konsekwencji, zgodnie z żądaniem w pierwszej instancji, ustalenie i stwierdzenie powstania odpowiedzialności pozaumownej Komisji Europejskiej z tego powodu, że uniemożliwiła ona, w drodze niezgodnych z prawem instrukcji przekazanych krajowym władzom włoskim, dokapitalizowanie Banca delle Marche przez Fondo Interbancario italiano per Tutela dei Depositi (międzybankowy fundusz ochrony depozytów);
- w związku z powyższym, zasądzenie od Komisji Europejskiej odszkodowania za szkody wyrządzone skarżącym, oszacowane zgodnie z kryteriami przedstawionymi w skardze lub w kwocie, jaka zostanie uznana za słuszną;
- ewentualnie, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania w celu zbadania pozostałych zarzutów podniesionych w pierwszej instancji;
- obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania w obu instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
1. Zarzut pierwszy odwołania: oczywiste przeinaczenie i wprowadzające w błąd przedstawienie okoliczności faktycznych i środków dowodowych zgromadzonych w pierwszej instancji, brak zbadania decydującej okoliczności faktycznej oraz nielogicznego i błędnego charakteru uzasadnienia.
Zdaniem Sądu materiał dowodowy dostarczony w toku postępowania nie jest wystarczający do wykazania, że na decyzję władz włoskich decydujący wpływ miała Komisja, i że, przeciwnie, nie podjęły one decyzji w sposób niezależny, na podstawie własnej oceny dotyczącej terminów, sposobów i przesłanek restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banca delle Marche. Podsumowując, zdaniem Sądu na restrukturyzację i uporządkowaną likwidację Banca delle Marche ze strony władz włoskich zasadniczo miał wpływ jego stan u progu upadłości. Z tego względu, chociaż Komisja utrudniała/uniemożliwiała działania naprawcze, nie może zostać uznana za odpowiedzialną za decyzję w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banca delle Marche. Takie przedstawienie stanowi oczywiste przeinaczenie dowodów. Wszystkie okoliczności faktyczne, dowody, stwierdzone przesłanki i poufne dokumenty uzyskane w toku postępowania wydają się jednoznaczne: władze włoskie na każdym etapie przypominały skuteczne i niemożliwe do przezwyciężenia uwarunkowania wynikające z dokładnych instrukcji otrzymanych od Komisji Europejskiej. Z dokumentów w aktach sprawy w pierwszej instancji wynika bowiem z pewnością: i) że władze włoskie poszukiwały wszelkich możliwych alternatywnych rozwiązań w celu przeprowadzenia postępowania naprawczego wobec Banca delle Marche, co zostało uniemożliwione przez sprzeciw Komisji Europejskiej; ii) że te alternatywne rozwiązania w wysokim stopniu ograniczyły szkodliwy wpływ na akcjonariuszy i obligatariuszy.
2. Drugi motyw odwołania: naruszenie lub błędne zastosowanie art. 340 akapit drugi TFUE, a w szczególności wymogów dotyczących stwierdzenia związku przyczynowego określonych w prawie Unii; naruszenie zasady skuteczności i bliskości dowodów.
W ramach stwierdzenia związku przyczynowego Sąd wyraźnie pomylił przyczynę "decydującą" i przyczynę "wyłączną" szkody. Zachowanie Komisji nie mogłoby też być "wyłączną" przyczyną restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji Banca delle Marche. Jak jednak obszernie wykazały i udokumentowały strony skarżące w pierwszej instancji, takie zachowanie Komisji było z pewnością przyczyną "decydującą". W konsekwencji, poprzez wykluczenie istnienia związku przyczynowego tylko z tego względu, że zarzucane zachowanie instytucji europejskiej nie stanowiło "wyłącznej" przyczyny szkody podnoszonej przez strony skarżące, Sąd dopuścił się oczywistego błędu co do prawa w wykładni pojęcia "wystarczająco bezpośredniego związku przyczynowego". Z powyższego wynika naruszenie lub błędne zastosowanie art. 340 akapit drugi TFUE, a w szczególności wymogów dotyczących stwierdzenia związku przyczynowego określonych w prawie Unii, a także naruszenie zasady skuteczności i bliskości dowodów.
