Język postępowania: francuski(2021/C 412/15)
(Dz.U.UE C z dnia 11 października 2021 r.)
Strony
Strona skarżąca: Rhiannon Thomas (Londyn, Zjednoczone Królestwo), Michaël Julien (Weybridge, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat J. Fouchet)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Skarżący wnoszą do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności umowy handlowej podpisanej w dniu 30 grudnia 2020 r. przez Radę Unii Europejskiej i rząd Zjednoczonego Królestwa oraz decyzji nr 2021/689 o jej podpisaniu podjętej przez Radę Unii Europejskiej w dniu 29 kwietnia 2021 r. w zakresie, w jakim zatwierdzają one art. Comprov16 i w zakresie, w jakim nie zachowują one swobody przepływu obywateli brytyjskich mających bliskie więzi rodzinne i majątkowe na terytorium Unii Europejskiej zgodnie z art. VSTV 1;
- obciążenie Unii Europejskiej całością kosztów postępowania, w tym wynagrodzeniem adwokata w wysokości 5 000 EUR.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżący podnoszą dwa zarzuty.
1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady państwa prawa przez Umowę o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony (zwaną dalej "Umową"). W tym względzie skarżący podnoszą, że art. COMPROV.16 tej Umowy wyłącza możliwość zaskarżenia przed sądem, a w szczególności przed sądem Unii, prawie wszystkich postanowień.
2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia praw podstawowych osób, które zachowały bliskie więzi rodzinne i majątkowe w Unii Europejskiej. Zarzut ten dzieli się na trzy części:
- Pierwsza część zarzutu dotyczy naruszenia prawa skarżących do pewności prawa, ponieważ stabilna sytuacja, z której korzystali oni w sposób pokojowy i nieskrępowany przez dziesięciolecia, została zastąpiona sytuacją niestabilną.
- Druga część zarzutu dotyczy naruszenia zasady równości, ponieważ Umowa zrównuje bardzo różne sytuacje, co prowadzi do dyskryminacji ze względu na przynależność państwową.
- Trzecia część zarzutu dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności, ponieważ Umowa nie uwzględnia konsekwencji obowiązku posiadania wizy długoterminowej dla sytuacji skarżących, w szczególności w odniesieniu do ich życia prywatnego i rodzinnego.
