P8_TC1-COD(2018)0198(Dz.U.UE C z dnia 23 grudnia 2020 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 175 akapit trzeci,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 1 ,
uwzględniając opinię Komitetu Regionów 2 ,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą 3 ,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Art. 175 akapit trzeci Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje podjęcie szczególnych działań poza funduszami, o których mowa w akapicie pierwszym tego artykułu, dla osiągnięcia celu spójności społecznej i gospodarczej, przewidzianego w TFUE. Harmonijny rozwój całego terytorium Unii oraz większa spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna wymagają wzmocnienia współpracy terytorialnej. W tym celu właściwe jest zastosowanie środków niezbędnych do poprawy warunków, w których realizowane są działania związane ze współpracą terytorialną.
(2) W art. 174 TFUE uznano wyzwania, z którymi borykają się regiony przygraniczne, i określono, że Unia powinna poświęcić tym regionom szczególną uwagę, opracowując i prowadząc działania służące wzmocnieniu jej spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej. Zwiększyła się liczba granic lądowych i morskich. W efekcie Unia i jej bezpośredni sąsiedzi zrzeszeni w Europejskim Stowarzyszeniu Wolnego Handlu ("EFTA") mają obecnie czterdzieści wewnętrznych granic lądowych.
(2a) Aby poprawić życie obywateli w regionach transgranicznych na granicach morskich lub w regionach transgranicznych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi, należy objąć wszystkie regiony przygraniczne zakresem obowiązywania niniejszego rozporządzenia i stosowania mechanizmu eliminowania barier prawnych i administracyjnych, przy jednoczesnym poszanowaniu prawa Unii. [Popr. 1]
(3) W swoim komunikacie "Zwiększanie wzrostu gospodarczego i spójności w regionach przygranicznych UE" 4 ("komunikat w sprawie regionów przygranicznych") Komisja wskazała, że w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat proces integracji europejskiej pomógł przekształcić wewnętrzne regiony przygraniczne z obszarów przeważnie peryferyjnych w obszary wzrostu gospodarczego i większych możliwości. Utworzenie jednolitego rynku w 1992 r. zwiększyło produktywność Unii oraz obniżyło koszty, co było możliwe dzięki zniesieniu formalności celnych, ujednoliceniu lub wprowadzeniu wzajemnego uznawania przepisów technicznych oraz obniżeniu cen w wyniku konkurencji; handel wewnątrzunijny wzrósł w ciągu 10 lat o 15 %; spotęgowano także wzrost gospodarczy i stworzono około 2,5 mln dodatkowych miejsc pracy.
(4) Komunikat w sprawie regionów przygranicznych dostarczył również dowodów na to, że w regionach przygranicznych nadal utrzymują się liczne bariery prawne, w szczególności te dotyczące opieki zdrowotnej, zatrudnienia, podatków, rozwoju biznesu, jak również bariery związane z różnicami pomiędzy krajowymi ramami prawnymi. Ani finansowanie w ramach europejskiej współpracy terytorialnej, ani wsparcie instytucjonalne współpracy europejskich ugrupowań współpracy terytorialnej (EUWT) same w sobie nie są wystarczające, aby wyeliminować te bariery, które poważnie utrudniają skuteczną współpracę.
(5) Od 1990 r. w ramach finansowania celu "Europejska współpraca terytorialna", znanego szerzej jako "Interreg" 5 , objęto wsparciem programy współpracy transgranicznej w regionach przygranicznych Unii, w tym przy granicach z państwami EFTA. Dzięki tym środkom sfinansowano tysiące projektów i inicjatyw, które przyczyniły się do pogłębienia integracji europejskiej. Główne osiągnięcia w ramach programów Interreg to: wzrost zaufania, lepsze połączenia, poprawa stanu środowiska, poprawa zdrowia i wzrost gospodarczy. Dzięki realizacji zarówno projektów bazujących na kontakcie międzyludzkim, jak i inwestycji infrastrukturalnych oraz wspieraniu inicjatyw współpracy instytucjonalnej w ramach programu Interreg udało się dokonać prawdziwych zmian w regionach przygranicznych i przyczynić się do ich przekształcenia. W ramach Interreg wspierano również współpracę na niektórych granicach morskich. W przypadku regionów przygranicznych położonych przy granicach morskich bariery prawne są dużo mniej dotkliwe, ponieważ nie ma fizycznej możliwości przekraczania takiej granicy codziennie lub kilka razy w tygodniu w celach zarobkowych, edukacyjnych i szkoleniowych, zakupowych lub aby korzystać z usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, lub w tych celach łącznie lub w ramach interwencji kryzysowych.
(6) Wsparcie finansowe współpracy transgranicznej w ramach Interreg uzupełniały od 2006 r. inicjatywy EUWT, które zostały powołane rozporządzeniem (UE) nr 1082/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady 6 . Zgodnie z art. 7 ust. 4 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1082/2006 EUWT nie mogą jednak wykonywać uprawnień regulacyjnych w celu eliminowania barier prawnych i administracyjnych w kontekście transgranicznym.
(7) W swoim komunikacie w sprawie regionów przygranicznych Komisja odniosła się, oprócz innych środków, do inicjatywy zapoczątkowanej w 2015 r. w ramach prezydencji luksemburskiej: szereg państw członkowskich rozważa zasadność ustanowienia nowego instrumentu służącego uproszczeniu realizacji projektów transgranicznych, który umożliwiłby stosowanie przepisów jednego państwa członkowskiego w sąsiednim państwie członkowskim na zasadzie dobrowolności oraz za zgodą właściwych organów. Instrument ten byłby stosowany w odniesieniu do pojedynczego projektu lub ograniczonego czasowo działania, których zakres terytorialny obejmuje region przygraniczny i które zostały zainicjowane przez organy lokalne lub regionalne.
(8) Mimo że w niektórych regionach Unii istnieje już szereg skutecznych mechanizmów współpracy transgranicznej na poziomie międzyrządowym, regionalnym i lokalnym, nie obejmują one wszystkich regionów przygranicznych w Unii. W celu uzupełnienia obowiązujących systemów konieczne jest zatem ustanowienie dobrowolnego mechanizmu eliminowania barier prawnych i administracyjnych we wszystkich regionach przygranicznych ("Mechanizm"), co jednak nie stoi na przeszkodzie tworzeniu alternatywnych porównywalnych mechanizmów odpowiednio do szczególnych potrzeb na szczeblu krajowym, regionalnym bądź lokalnym. [Popr. 2]
(9) Ze względu na pełne poszanowanie konstytucyjnych i instytucjonalnych porządków państw członkowskich stosowanie Mechanizmu powinno być jest dobrowolne w odniesieniu do tych regionów przygranicznych danego państwa członkowskiego, w których skuteczne mechanizmy już istnieją lub w których mogłyby one powstać we współpracy z sąsiadującym państwem członkowskim. Mechanizm powinien polegać na zastosowaniu dwojakiego rodzaju środków: podpisaniu i zawarciu europejskiego zobowiązania transgranicznego ("Zobowiązanie") lub podpisaniu europejskiego oświadczenia transgranicznego ("Oświadczenie"). Państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyboru stosowania instrumentu, który uznają za bardziej korzystny. [Popr. 3]
(9a) Właściwe organy państw członkowskich, krajów, podmiotów lub regionów, których to dotyczy, powinny przyjąć, zgodnie z ich konstytucyjnymi i prawnie określonymi kompetencjami, proponowane rozwiązanie prawne ad hoc przed zawarciem i podpisaniem Zobowiązania lub podpisaniem Oświadczenia zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. [Popr. 4]
(10) Zobowiązanie powinno być samowykonalne, co oznacza, że na mocy zawartego Zobowiązania niektóre przepisy prawa państwa członkowskiego stosuje się na terytorium sąsiadującego państwa członkowskiego. Należy również dopuścić, aby państwa członkowskie przyjęły zmiany w swoich prawodawstwach umożliwiające zawieranie takich Zobowiązań, co pozwoli uniknąć sytuacji, w których w braku pewności prawa lub przejrzystości organ nieposiadający uprawnień do stanowienia prawa deroguje przepisy krajowe formalnie przyjęte przez organ prawodawczy.
(11) Oświadczenie nadal wymagałoby prac legislacyjnych w państwie członkowskim. Organ zawierający Zobowiązanie powinien formalnie oświadczyć, że w określonym terminie uruchomi prace legislacyjne służące przeprowadzeniu niezbędnych zmian w obowiązującym prawodawstwie krajowym, umożliwiających, w drodze wyraźnej derogacji, stosowanie prawa sąsiadującego państwa członkowskiego, aby w ten sposób zostały wyeliminowane bariery dla realizacji wspólnych projektów transgranicznych. [Popr. 5]
(12) Z barierami prawnymi zmagają się głównie osoby stykające się z innymi na granicach lądowych, na przykład pracownicy transgraniczni, ponieważ przekraczają one granice codziennie lub każdego tygodnia. Aby skoncentrować wpływ niniejszego rozporządzenia na regionach najbliżej położonych przy granicach oraz o najwyższym stopniu integracji i kontaktów pomiędzy sąsiadującymi państwami członkowskimi, niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane w odniesieniu do regionu transgranicznego rozumianego jako terytorium objęte l sąsiadującymi ze sobą regionami położonymi przy granicach lądowych lub morskich co najmniej dwóch państw członkowskich w przypadku regionów poziomu NUTS 3 7 . Nie powinno to uniemożliwiać państwom członkowskim stosowania Mechanizmu również w odniesieniu do granic morskich i zewnętrznych innych niż te z krajami stowarzyszonymi w EFTA na zasadzie dobrowolności względem wszystkich zainteresowanych stron. [Popr. 6]
(13) Aby skoordynować realizację zadań różnych organów (które w niektórych państwach będą obejmować zarówno krajowe, jaki jak i regionalne organy prawodawcze) w danym państwie członkowskim oraz pomiędzy organami jednego lub większej liczby sąsiadujących państw członkowskich, każde państwo członkowskie, które postanowiło stosować Mechanizm, powinno być zobligowane do utworzenia krajowych, a w niektórych stosownych przypadkach, regionalnych transgranicznych punktów koordynujących oraz określenia ich zadań i kompetencji na potrzeby poszczególnych etapów stosowania Mechanizmu obejmujących uruchomienie, zawarcie/podpisanie, wdrożenie i monitorowanie Zobowiązań i Oświadczeń. [Popr. 7]
(14) Zgodnie z zapowiedziami zawartymi w komunikacie w sprawie regionów przygranicznych Komisja powinna ustanowić punkt koordynujący na poziomie unijnym. Ten punkt koordynujący powinien współpracować z różnymi krajowymi, a w odpowiednich przypadkach, z regionalnymi transgranicznymi punktami koordynującymi. Komisja powinna utworzyć i utrzymywać bazę danych dotyczącą Zobowiązań i Oświadczeń zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady 8 .
(15) W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić procedurę prowadzącą do zawarcia Zobowiązania lub podpisania Oświadczenia i szczegółowo opisać jej etapy; począwszy od sporządzenia i przedstawienia dokumentu inicjującego, przez analizę wstępną w państwie członkowskim, które ma stosować przepisy prawa sąsiadującego państwa członkowskiego, przygotowanie Zobowiązania lub Oświadczenia, skończywszy na jego zawarciu lub podpisaniu. Należy również szczegółowo określić elementy, które powinny znaleźć się w dokumencie inicjującym, projekcie i ostatecznej wersji Zobowiązania lub Oświadczenia, a także ustanowić odpowiednie terminy.
(16) Niniejsze rozporządzenie powinno w szczególności określać, kto może być inicjatorem wspólnego projektu. Ponieważ Mechanizm ma za zadanie usprawnić wdrażanie wspólnych projektów transgranicznych, w pierwszej grupie inicjatorów powinny się znaleźć podmioty inicjujące lub inicjujące oraz implementujące taki wspólny projekt. Termin "projekt" powinien być interpretowany szeroko, tak aby obejmował zarówno określone przedsięwzięcie infrastrukturalne, jak również szereg działań odnoszących się do pewnego terytorium lub oba te komponenty. Po drugie, organ samorządu lokalnego lub regionalnego mający swoją siedzibę w danym regionie transgranicznym lub wykonujący tam władzę publiczną powinien być uprawniony do podjęcia inicjatywy na rzecz stosowania regulacji prawnej stanowiącej barierę, pomimo nieposiadania kompetencji instytucjonalnej pozwalającej na zmianę lub derogację tej regulacji. Po trzecie, inicjatorami powinny być podmioty utworzone do celów współpracy transgranicznej, mające siedzibę w danym regionie transgranicznym lub przynajmniej częściowo obejmujące ten region, w tym europejskie ugrupowania współpracy terytorialnej lub podobne podmioty w sposób ustrukturyzowany działające na rzecz rozwoju transgranicznego. Wreszcie inicjatorami powinny być podmioty specjalizujące się we współpracy transgranicznej, które mogą wykazać się znajomością skutecznych rozwiązań, już zastosowanych w podobnych kwestiach problemowych w Unii. W celu stworzenia synergii pomiędzy podmiotami bezpośrednio dotkniętymi występowaniem danej bariery a podmiotami specjalizującymi się we współpracy transgranicznej w ogóle inicjatorami Mechanizmu mogą być wszystkie te grupy łącznie.
(17) Kluczowymi podmiotami w państwach członkowskich, które mają podpisywać Zobowiązania lub Oświadczenia są poszczególne krajowe lub regionalne transgraniczne punkty koordynujące, współpracujące ze wszystkimi właściwymi organami w państwach członkowskich i swoim partnerem oraz ich partnerami w sąsiadującym państwie członkowskim. Należy również jasno określić, że transgraniczny punkt koordynujący może podjąć decyzję co do uruchomienia procedury prowadzącej do zawarcia Zobowiązania lub o możliwości zastosowania rozwiązania pozwalającego na wyeliminowanie jednej lub większej liczby barier prawnych. Z drugiej strony rozporządzenie powinno również określać, że państwo członkowskie, którego przepisy prawa należy zastosować w innym państwie członkowskim, może odrzucić możliwość ich stosowania poza jego terytorium. Każda decyzja podjęta w tym zakresie wymaga należytego uzasadnienia i zakomunikowania wszystkim partnerom w odpowiednim czasie. [Popr. 8]
(18) W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące wdrażania, stosowania i monitorowania Zobowiązań i Oświadczeń, które mają być zawarte i podpisane.
(19) Wdrożenie samowykonalnego Zobowiązania powinno polegać na zastosowaniu przepisów krajowych innego państwa członkowskiego podczas realizacji wspólnych projektów. Skutkiem tego powinna być zmiana wiążących prawnie aktów administracyjnych przyjętych uprzednio zgodnie z obowiązującym dotychczas prawem krajowym lub, jeżeli tego dotąd nie uczyniono, przyjęcie nowych aktów administracyjnych na podstawie prawa innego państwa członkowskiego w terminie uzgodnionym przez wszystkich partnerów, aby umożliwić uruchomienie wspólnych projektów w odpowiednim czasie. Jeżeli każdy z kilku organów jest właściwy w odniesieniu do różnych aspektów jakiejś złożonej bariery prawnej, do Zobowiązania należy załączyć harmonogram dotyczący każdego z tych aspektów. Przy poszanowaniu zasady pomocniczości przyjmowanie i przekazywanie zmienionych lub nowych aktów administracyjnych powinno odbywać się zgodnie z krajowymi procedurami administracyjnymi. [Popr. 9]
(20) Wdrożenie Oświadczenia powinno polegać głównie na sporządzeniu i przedstawieniu wniosku ustawodawczego wprowadzającego zmiany w obowiązującym prawie krajowym lub jego derogację. Po przyjęciu zmiany te lub derogacje powinny zostać ogłoszone a następnie wdrożone, tak jak w przypadku Zobowiązań, poprzez zmianę lub przyjęcie wiążących prawnie aktów administracyjnych.
(21) Na podstawie prawnie wiążących aktów należy monitorować przestrzeganie obowiązków i uprawnień adresatów. Należy umożliwić państwom członkowskim podejmowanie decyzji co do powierzania tego monitorowania organom państwa członkowskiego, które przekazało swoje przepisy prawa z tego względu, że organy te lepiej poruszają się po tych przepisach, lub organom państwa członkowskiego, w którym przepisy te się stosuje, ponieważ organy te lepiej poruszają się po pozostałym systemie prawnym zobowiązującego się państwa członkowskiego oraz prawie adresatów.
(22) Należy jasno określić kwestię ochrony osób zamieszkujących w regionach transgranicznych bezpośrednio lub pośrednio dotkniętych zastosowaniem i monitorowaniem Zobowiązania lub wprowadzeniem zmian w prawie zgodnie z Oświadczeniem, które uważają się za pokrzywdzone w następstwie działań lub zaniedbań wynikających z zastosowania mechanizmu. Prawo sąsiadującego państwa członkowskiego w odniesieniu do Zobowiązania i Oświadczenia byłoby stosowane w zobowiązującym się państwie członkowskim jako włączone do jego krajowego prawodawstwa; ochrona prawna powinna zatem być realizowana przez sądy zobowiązującego się państwa członkowskiego nawet wówczas, gdy dana osoba zgodnie z prawem zamieszkuje w państwie członkowskim przekazującym. Tę samą zasadę należy stosować do środków prawnych przeciwko państwu członkowskiemu, którego akt administracyjny się kwestionuje. Inne podejście powinno być jednak stosowane w odniesieniu do korzystania ze środków prawnych przeciwko monitorowaniu stosowania Zobowiązania i Oświadczenia. Jeżeli organ przekazującego państwa członkowskiego przyjął na siebie monitorowanie stosowania zmienionych przepisów prawa zobowiązującego się państwa członkowskiego oraz może działać wobec osób zamieszkałych w obszarze transgranicznym na rzecz organów zobowiązującego się państwa członkowskiego, lecz w imieniu własnym, właściwe powinny być wówczas sądy państwa członkowskiego, w którym osoby te zgodnie z prawem zamieszkują. Z drugiej strony, jeżeli właściwy organ przekazujący nie może działać we własnym imieniu, lecz wyłącznie w imieniu właściwego organu zobowiązującego się, wówczas właściwe powinny być sądy państwa członkowskiego zobowiązującego się, niezależnie od tego, gdzie dana osoba legalnie zamieszkuje (lub ma siedzibę).
(23) W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić przepisy dotyczące jego wdrażania, monitorowania oraz określające obowiązki państw członkowskich w odniesieniu do ich krajowych przepisów wykonawczych.
(24) W celu utworzenia bazy danych zgodnie z art. 87 należy powierzyć uprawnienia wykonawcze Komisji, by ta określiła zasady jej funkcjonowania, ochrony danych osobowych, modelu służącego do przekazywania przez transgraniczne punkty koordynujące informacji o implementacji i stosowaniu Mechanizmu. Uprawnienia te są wykonywane zgodnie z procedurą doradczą na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 9 . Ze względów praktycznych i koordynacyjnych właściwym w ramach procedury przyjmowania aktów wykonawczych będzie "Komitet Koordynujący Europejskich Funduszy Strukturalnych i Inwestycyjnych". [Popr. 10]
(25) W krajowych-przepisach-wykonawczych-należy określić,-które-regiony przygraniczne-danego-państwa członkowskiego objęte są Zobowiązaniem lub Oświadczeniem. Dzięki temu Komisja będzie mogła stwierdzić, czy państwo członkowskie zdecydowało się stosować inny mechanizm w odniesieniu do granic niewskazanych. [Popr. 11]
(26) Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności dotyczy to prawa do ochrony danych osobowych (art. 8), prawa do nauki (art. 14), wolności wyboru zawodu i prawa do podejmowania pracy (art. 15), a zwłaszcza swobody poszukiwania zatrudnienia, wykonywania pracy, korzystania z prawa przedsiębiorczości oraz świadczenia usług w każdym państwie członkowskim, wolności prowadzenia działalności gospodarczej (art. 16), dostępu do zabezpieczenia społecznego i pomocy społecznej (art. 34), dostępu do opieki zdrowotnej (art. 35), oraz dostępu do usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (art. 36) oraz wysokiego poziomu ochrony środowiska w oparciu o zasadę zrównoważonego rozwoju (art. 37). [Popr. 12]
(27) Warunki współpracy terytorialnej powinny być tworzone zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej.(TUE) Państwa członkowskie podjęły pojedyncze, dwustronne a nawet wielostronne inicjatywy służące eliminowaniu barier prawnych dotyczących granic. Mechanizmy te nie zostały jednak ustanowione we wszystkich państwach członkowskich lub nie dla wszystkich granic danego państwa członkowskiego. Instrumenty finansowania (głównie Interreg) oraz instrumenty prawne (głównie EUWT) dostępne na poziomie unijnym jak dotychczas okazały się niewystarczające do wyeliminowania barier prawnych dotyczących granic w skali całej Unii. Cele proponowanego działania nie mogą w związku z tym być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, ani na poziomie centralnym, ani regionalnym lub lokalnym, natomiast z uwagi na skutki proponowanych działań możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii. Z powyższych względów konieczne jest podjęcie dalszych działań przez prawodawcę unijnego.
(28) Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 TUE zakres i forma działania Unii nie wykraczają poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów Traktatów. Stosowanie specjalnego mechanizmu ustanowionego na mocy niniejszego rozporządzenia w niniejszym rozporządzeniu celu eliminowania barier prawnych w regionach transgranicznych jest dobrowolne i w żaden sposób nie stoi na przeszkodzie stosowaniu alternatywnych porównywalnych instrumentów. Jeżeli państwo członkowskie postanowiło, że na danej granicy potrzeby konkretnego projektu realizowanego wspólnie z jednym lub większą liczbą sąsiadujących państw członkowskich nadal będzie stosowało skuteczne krajowe mechanizmy eliminujące bariery prawne w określonym regionie transgranicznym lub mechanizmy ustanowione formalnie lub nieformalnie we współpracy z jednym lub większą liczbą sąsiadujących państw członkowskich, utworzony na podstawie niniejszego rozporządzenia Mechanizm nie będzie wymagał zastosowania. Podobnie, jeżeli państwo członkowskie postanowiło, że na danej granicy potrzeby konkretnego projektu realizowanego wspólnie z jednym lub większą liczbą sąsiadujących państw członkowskich przyłączy się do stosowania skutecznego mechanizmu ustanowionego formalnie lub nieformalnie przez jedno lub większą liczbą sąsiadujących państw członkowskich, pod warunkiem że mechanizm umożliwia takie przystąpienie, utworzony na podstawie niniejszego rozporządzenia Mechanizm również nie będzie wymagał zastosowania. I wreszcie, jeżeli państwo członkowskie postanowiło razem z jednym lub większą liczbą sąsiadujących państw stworzyć formalnie lub nieformalnie nowy skuteczny mechanizm w celu eliminowania barier prawnych utrudniających realizację wspólnego projektu w regionach transgranicznych, utworzony na podstawie niniejszego rozporządzenia Mechanizm nie będzie wymagał zastosowania. Niniejsze rozporządzenie nie wykracza zatem poza to, co jest konieczne do osiągnięcia jego celów w odniesieniu do tych regionów transgranicznych, dla których państwa członkowskie nie ustanowiły skutecznych mechanizmów eliminujących bariery prawne, [Popr. 13]
(28a) Niniejsze rozporządzenie powinno być zgodne z zasadą pomocniczości. W żadnym wypadku nie może naruszać suwerenności państw członkowskich ani pozostawać w sprzeczności z ich konstytucjami. [Popr. 14]
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Sporządzono w ...,
| W imieniu Parlamentu Europejskiego |
W imieniu Rady |
| Przewodniczący |
Przewodniczący |
