Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 lutego 2019 r. w sprawie pogorszenia sytuacji w zakresie praw kobiet i równouprawnienia w UE (2018/2684(RSP)).

Napotykane wrogie nastawienie w odniesieniu do praw kobiet i równouprawnienia płci w UE

P8_TA(2019)0111

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 lutego 2019 r. w sprawie pogorszenia sytuacji w zakresie praw kobiet i równouprawnienia w UE (2018/2684(RSP))

(2020/C 449/11)

(Dz.U.UE C z dnia 23 grudnia 2020 r.)

Parlament Europejski,

– uwzględniając pytanie skierowane do Komisji w sprawie napotykanego wrogiego nastawienia w odniesieniu do praw kobiet i równouprawnienia płci w UE (0-000135/2018 - B8-0005/2019),

– uwzględniając projekt rezolucji Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia,

– uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 8 i 153 (dotyczące równości mężczyzn i kobiet), 10 i 19 (dotyczące niedyskryminacji) oraz 6, 9 i 168 (dotyczące zdrowia),

– uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 2 i 3, w których zasada równości płci i niedyskryminacji została uznana za podstawową wartość Unii,

– uwzględniając Kartę praw podstawowych, w szczególności jej art. 21 (dotyczący niedyskryminacji), 23 (dotyczący równości kobiet i mężczyzn) i 35 (dotyczący opieki zdrowotnej),

– uwzględniając deklarację pekińską i pekińską platformę działania z września 1995 r., Międzynarodową Konferencję na temat Ludności i Rozwoju (konferencja w Kairze) z września 1994 r. i jej program działania oraz wyniki ich odnośnych konferencji przeglądowych,

– uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC),

– uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji dyskryminacji kobiet (CEDAW),

– uwzględniając Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencja stambulska),

– uwzględniając wnioski z organizowanego przez Komisję corocznego seminarium w sprawie praw podstawowych z 2017 r. "Prawa kobiet w dzisiejszych trudnych czasach",

– uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A. mając na uwadze, że wyżej wspomniane wrogie nastawienie można scharakteryzować jako opór wobec postępowych zmian społecznych, regres praw nabytych lub utrzymanie dotychczasowych nierówności, przy czym sprzeciw wobec praw kobiet i równouprawnienia płci jest szczególnie niepokojący; mając na uwadze, że taki opór może być stawiany niezależnie od pochodzenia społecznego czy wieku, może mieć charakter zarówno formalny, jak i nieformalny oraz obejmować czynne lub bierne strategie przeciwdziałania dalszemu postępowi, polegające na zmianie przepisów lub polityk, co może ostatecznie ograniczyć prawa nabyte obywateli; mając na uwadze, że towarzyszy temu rozpowszechnianie fałszywych informacji i szkodliwych stereotypów;

B. mając na uwadze, że prawa kobiet są prawami człowieka;

C. mając na uwadze, że poziom równouprawnienia płci jest często wskaźnikiem i pierwszym ostrzeżeniem o pogarszającej się sytuacji w zakresie podstawowych praw i wartości, w tym demokracji i praworządności w danym społeczeństwie; mając na uwadze, że działania zmierzające do ograniczenia lub podważenia praw kobiet są często oznaką szerszego konfliktu społecznego;

D. mając na uwadze, że na mocy prawa międzynarodowego i Traktatów UE wszystkie państwa członkowskie podjęły zobowiązania i zadania związane z poszanowaniem, gwarantowaniem, ochroną oraz stosowaniem praw podstawowych i praw kobiet;

E. mając na uwadze, że równość kobiet i mężczyzn jest podstawową wartością UE; mając na uwadze, że prawo do równego traktowania i niedyskryminacji stanowi prawo podstawowe zapisane w Traktatach, które powinno być stosowane w przepisach, praktyce, orzecznictwie i życiu codziennym;

F. mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 TFUE "we wszystkich swoich działaniach Unia zmierza do zniesienia nierówności oraz wspierania równości mężczyzn i kobiet"; mając na uwadze, że zniesienie takich nierówności stanowi główną odpowiedzialności państw członkowskich;

G. mając na uwadze, że wskaźnik równouprawnienia płci uwidacznia utrzymujące się nierówności, a w latach 2005-2015 osiągnięto jedynie marginalny postęp; mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie nadal potrzebują znacznych usprawnień, aby stworzyć społeczeństwa cechujące się równouprawnieniem płci, gdzie kobiety i mężczyźni będą mieć zapewnione w równej mierze reprezentację, szacunek i bezpieczeństwo we wszystkich obszarach życia prywatnego i zawodowego; mając na uwadze, że korzyści z polityki równości płci odnoszą wszyscy obywatele i tym samym ma ona pozytywny wpływ na całe społeczeństwo; mając na uwadze, że zatrzymanie postępu w dziedzinie praw kobiet oznacza cofnięcie się w rozwoju;

H. mając na uwadze, że kształtowanie polityki równościowej powinno opierać się na zapewnieniu kobietom i mężczyznom równych szans, a jednocześnie wspierać kobiety i mężczyzn w łączeniu pracy z życiem rodzinnym;

I. mając na uwadze, że postępy na drodze do równouprawnienia płci i zapewnienia większego poszanowania praw kobiet nie mają charakteru automatycznego ani liniowego; mając na uwadze, że ochrona i promowanie równouprawnienia płci wymagają nieustannych wysiłków;

J. mając na uwadze, że dyskryminacja kobiet może przybierać różne formy, włącznie z dyskryminacją strukturalną w miejscu pracy i ekonomiczną, która może być ukryta i cicha, ponieważ jest tak powszechna;

K. mając na uwadze, że w bieżącym dziesięcioleciu obserwuje się na szczeblu globalnym i europejskim wyraźną i zorganizowaną ofensywę przeciwko równouprawnieniu płci i prawom kobiet, w tym w UE, a w szczególności w kilku państwach członkowskich;

L. mając na uwadze, że takie wrogie nastawienie jest widoczne również na szczeblu UE oraz że Komisja na początku obecnej kadencji opowiedziała się przeciwko kontynuowaniu dotychczasowej strategii równości płci, co nadal przyjmuje się z ubolewaniem;

M. mając na uwadze, że wrogie nastawienie wobec praw kobiet i równouprawnienia płci wydaje się występować we wszystkich krajach i obejmuje kluczowe dziedziny ram instytucjonalnych i politycznych dotyczących równouprawnienia płci i praw kobiet, takie jak uwzględnianie aspektu płci, ochrona socjalna i ochrona pracowników, edukacja, zdrowie i prawa seksualne i reprodukcyjne, zapobieganie przemocy wobec kobiet oraz przemocy ze względu na płeć i ich zwalczanie, prawa osób LGBTI+, obecność kobiet na stanowiskach decyzyjnych w polityce oraz przestrzeń do działania i odpowiednie finansowanie organizacji i ruchów kobiecych, a także innych organizacji i ruchów na rzecz praw człowieka; mając na uwadze, że aktywiści i organizacje działające przeciwko prawom człowieka dążą za pomocą swoich strategii do uchylenia obowiązujących przepisów w zakresie podstawowych praw człowieka, odnoszących się do: seksualności i rozrodczości, w tym prawa dostępu do nowoczesnych form antykoncepcji, technik wspomaganego rozrodu lub bezpiecznej aborcji; równości lesbijek, gejów, osób biseksualnych, transpłciowych i interseksualnych (LGBTI+); dostępu do badań nad komórkami macierzystymi oraz prawa do zmiany tożsamości płciowej lub płci bez obawy o reperkusje prawne;

N. mając na uwadze, że kobiety są szczególnie dotknięte problemem niepewnych form zatrudnienia i różnych niestandardowych form zatrudnienia; mając na uwadze, że stopa bezrobocia gwałtownie wzrosła w latach 2008-2014 z powodu głębokiego kryzysu gospodarczego, który objął całą UE, a w 2014 r. stopa bezrobocia wśród kobiet (10,4 %) była nadal wyższa niż stopa bezrobocia wśród mężczyzn (10,2 %); mając na uwadze, że kryzys gospodarczy wpłynął na całą Unię Europejską, lecz w szczególności na obszary wiejskie, które odnotowują druzgocące poziomy bezrobocia, ubóstwa i wyludnienia, którymi są dotknięte przede wszystkim kobiety;

O. mając na uwadze, że w minionym dziesięcioleciu dzięki inicjatywie organizacji i grup kobiecych oraz obrońców praw kobiet doszło do przyspieszenia zmian prawnych i politycznych zmierzających do poszerzania i stosowania praw kobiet; mając na uwadze, że obecnie doświadczają oni znacznych trudności w dostępie do finansowania ze względu na restrykcyjne kryteria i obciążenia administracyjne, a także coraz bardziej wrogie otoczenie, które nie umożliwia im już skutecznej realizacji zadań w interesie publicznym;

P. mając na uwadze, że wiele z państw członkowskich wciąż nie ratyfikowało ani nie dokonało transpozycji konwencji stambulskiej oraz mając na uwadze wprowadzane przez państwa ograniczenia w dostępie do praw seksualnych i reprodukcyjnych w Unii Europejskiej;

Q. mając na uwadze, że w pierwszej połowie 2018 r. w szeregu krajów państw członkowskich pojawił się ostry sprzeciw wobec konwencji stambulskiej, który otworzył przestrzeń dla mowy nienawiści ukierunkowanej w szczególności na osoby LGBTI+; mając na uwadze, że nigdy nie potępiono tej reakcji w Radzie ani w Radzie Europejskiej;

R. mając na uwadze ostrzeżenie Rady Europy z 2017 r., zgodnie z którym prawa seksualne i reprodukcyjne kobiet są zagrożone, gdyż niektóre należące do Rady państwa dążą do wprowadzenia bardziej restrykcyjnych przepisów dotyczących dostępu do aborcji i antykoncepcji; mając na uwadze, że - w podobnym duchu - Komitet ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet (CEDAW) i Komitet do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych (CRPD) wydały w sierpniu 2018 r. wspólne oświadczenie, w którym podkreśliły, że dostęp do bezpiecznej i legalnej aborcji, a także związanych z nią usług i informacji stanowi element o zasadniczym znaczeniu dla zdrowia reprodukcyjnego kobiet, a jednocześnie zaapelowały do państw o powstrzymanie regresu w zakresie praw seksualnych i reprodukcyjnych przysługujących kobietom i dziewczętom, który zagraża ich zdrowiu i życiu; mając na uwadze, że Parlament uznał odmowę dostępu do gwarantowanej, legalnej aborcji za akt przemocy wobec kobiet;

S. mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich stowarzyszenia walczące przeciwko prawom seksualnym i reprodukcyjnym dla kobiet cieszą się pełnym poparciem rządów, które przejawia się przyznawaniem środków publicznych umożliwiających im organizowanie skoordynowanych akcji na szczeblu międzynarodowym i europejskim;

T. mając na uwadze, że wiele państw członkowskich nie zapewnia edukacji o relacjach międzyludzkich, edukacji seksualnej i edukacji dotyczącej równouprawnienia płci spełniającej standardy edukacji seksualnej opracowane przez Światową Organizację Zdrowia oraz zgodnej z jej planem działania na rzecz zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, co oznacza, że nie stosują się one do międzynarodowych wytycznych; jest zaalarmowany narastającym oporem wobec takiej edukacji oraz stygmatyzacją osób w nią zaangażowanych przez niektóre ruchy polityczne, przy czym opór często jest skutkiem prowadzonych w wielu państwach członkowskich kampanii dezinformacyjnych na temat treści edukacji seksualnej, które uniemożliwiają prowadzenie bogatych w informacje, ważnych i włączających zajęć dla wszystkich;

U. mając na uwadze, że kilkusetletnie struktury patriarchalne służą na całym świecie uciskowi kobiet, tłumieniu ich praw i utrzymywaniu nierówności między płciami; mając na uwadze, że zlikwidowanie tych struktur oznacza wejście w konflikt z różnymi pozycjami i mechanizmami władzy na całym świecie;

V. mając na uwadze, że promowanie równouprawnienia płci i inwestowanie w kobiety przynosi korzyści całemu społeczeństwu, ponieważ kobiety dysponujące zasobami ekonomicznymi i możliwościami przywództwa będą inwestować w zdrowie, odżywianie, edukację oraz dobrostan swoich dzieci i rodzin;

1. apeluje do Komisji i państw członkowskich, aby nadal zdecydowanie angażowały się na rzecz równouprawnienia płci, praw kobiet i praw osób LGBTI+, włącznie z prawami najbardziej narażonych mniejszości oraz traktowały te kwestie priorytetowo; przypomina wszystkim państwom członkowskim o ich obowiązkach obrony praw kobiet i propagowania równouprawnienia; apeluje o powszechne potępienie takiego dyskursu oraz środków podważających prawa kobiet, ich autonomię i emancypację w każdej dziedzinie; zauważa, że ważnym sposobem walki z wrogimi reakcjami jest proaktywne promowanie równouprawnienia płci opartego na prawach i uwzględnianie problematyki płci we wszystkich kontekstach;

2. zauważa, że charakter, intensywność i skutki wrogiego nastawienia wobec praw kobiet i równouprawnienia płci różnią się w poszczególnych krajach i regionach, gdyż niekiedy pozostaje ono na poziomie retoryki, niekiedy zaś konkretyzuje się w postaci środków i inicjatyw; mając jednak na uwadze, że są one zauważalne w niemal wszystkich państwach członkowskich, uważa, że debata i opcje polityczne również kształtują takie gwałtowne reakcje;

3. zauważa, że niezależność kobiet w drodze emancypacji społeczno-gospodarczej wymaga strategii politycznych zorientowanych na pracę, które przyczyniałby się do zwalczania znaczących nierówności i dyskryminacji w pracy, propagowałyby wartościowanie w zakresie wynagrodzeń oraz prawa pracy i czasu pracy, zwalczałyby wszystkie niepewne formy zatrudnienia i zakazywałyby ich oraz broniłyby prawa do rokowań zbiorowych;

4. zauważa, że najbardziej narażone na wrogie nastawienie są kobiety należące do mniejszości, w tym seksualnych, etnicznych i religijnych;

5. podkreśla, że równouprawnienia płci nie da się osiągnąć, jeżeli równych praw nie uzyskają wszystkie kobiety, w tym kobiety należące do grup mniejszości religijnych i etnicznych, które borykają się z nierównościami intersekcjonalnymi;

6. potępia reinterpretację polityki równości płci i skoncentrowanie jej na polityce rodzinnej i macierzyńskiej, co ma miejsce w niektórych państwach członkowskich; zwraca uwagę, że odnosi się ona tylko do konkretnych grup i nie stanowi sposobu postępowania sprzyjającego włączeniu; zwraca także uwagę, że polityka ta nie zmierza do trwałych zmian strukturalnych, które zapewniłyby trwałą poprawę w dziedzinie praw kobiet i równouprawnienia płci;

7. wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, by prawa kobiet i osób LGBTI+ były chronione i uznawane jako zasady równości w ramach demokracji i praworządności; uważa jednak, że zapisanie praw kobiet w ustawodawstwie nie wystarcza do osiągnięcia równouprawnienia płci, które nie jest możliwe, o ile państwa członkowskie nie transponują, nie przyjmą i wreszcie nie wdrożą i nie wyegzekwują odpowiednich przepisów w celu zapewnienia pełnej ochrony praw kobiet; ubolewa, że praw kobiet nie traktuje się całościowo jako zasady kształtującej wszystkie krajowe i europejskie polityki publiczne z zapewnionym odpowiednim budżetem; jest zdania, że kluczowe znaczenie mają inwestycje w zapobieganie wrogiemu nastawieniu za pośrednictwem edukacji; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia świadomości społecznej na temat znaczenia i korzyści dla społeczeństwa płynących z zagwarantowania praw kobiet i równouprawnienia płci oraz eliminacji stereotypów, a także do dalszego wspierania rozwoju i rozpowszechniania opartych na dowodach badań naukowych i informacji w dziedzinie praw kobiet;

8. wzywa wszystkie państwa członkowskie, aby zobowiązały się do przestrzegania odpowiednich międzynarodowych traktatów i konwencji oraz wywiązywały się z tych zobowiązań, a także aby przestrzegały zasad zapisanych w ich podstawowych przepisach z myślą o zapewnieniu poszanowania i wzmocnienia praw mniejszości i praw kobiet, w tym praw w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz równouprawnienia płci w ogóle;

9. podkreśla, że zapobieganie wszelkim formom przemocy wobec kobiet, w tym tradycyjnym szkodliwym praktykom i przemocy ze względu na płeć, oraz ich zwalczanie nadal napotyka liczne przeszkody; jest zaniepokojony nasileniem się różnych form przemocy, takich jak mowa nienawiści wynikająca z seksizmu i negatywnego nastawienia wobec osób LGBTI, przemoc wynikająca z mizoginii i przemoc w internecie, a także napastowanie i uporczywe nękanie oraz przemoc wobec kobiet w miejscu pracy lub w kontekście handlu ludźmi i prostytucji; przypomina o potrzebie wdrożenia środków zapobiegawczych i ochronnych dla kobiet i dziewcząt w obliczu przemocy ze względu na płeć, a także pociągnięcia sprawców do odpowiedzialności, przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiednich funduszy, personelu i wsparcia schroniskom dla kobiet; przypomina o kluczowym znaczeniu wdrożenia dyrektywy w sprawie praw ofiar, dyrektywy w sprawie europejskiego nakazu ochrony, a także dyrektywy w sprawie zwalczania handlu ludźmi; podkreśla konieczność zajęcia się brakiem porównywalnych danych, aby właściwie informować twórców polityki o tych nowych zmianach; apeluje o dalsze inicjowanie na szczeblu UE i państw członkowskich społecznych kampanii uświadamiających na temat przemocy ze względu na płeć i przemocy domowej;

10. wzywa posłów, by wykazywali zerową tolerancję wobec seksistowskich wypowiedzi nawołujących do nienawiści, do których dochodzi podczas posiedzeń plenarnych, przez wprowadzenie zmian w Regulaminie i włączenie do niego takiego zakazu;

11. ponawia apel o wdrożenie w Parlamencie Europejskim jak najskuteczniejszych środków walki z molestowaniem seksualnym, aby osiągnąć rzeczywiste równouprawnienie płci; apeluje o przeprowadzenie zewnętrznego audytu w celu określenia najlepszych zasad funkcjonowania z myślą o wprowadzeniu obowiązkowego szkolenia z zakresu szacunku i godności w pracy dla wszystkich pracowników Parlamentu, włącznie z posłami, oraz o zmianę składu dwóch komisji właściwych do spraw molestowania, aby składały się z niezależnych ekspertów, z zachowaniem zasady parytetu;

12. uważa, że praca z mężczyznami stanowi ważny element wspierania równouprawnienia płci oraz eliminowania przemocy wobec kobiet;

13. potępia kampanię przeciwko konwencji stambulskiej mającej na celu zwalczanie przemocy wobec kobiet oraz błędną interpretację tej konwencji; z niepokojem odnotowuje odrzucenie normy zerowej tolerancji w stosunku do przemocy wobec kobiet i przemocy ze względu na płeć, w odniesieniu do której panuje szeroki międzynarodowy konsensus; stwierdza, że kwestionowana jest sama istota praw człowieka, równości, autonomii i godności; wzywa Radę, aby zakończyła ratyfikację konwencji stambulskiej przez UE i zapewniła jej pełne wdrożenie oraz aby dążyła do jej ratyfikacji przez wszystkie państwa członkowskie;

14. zauważa, że przemoc domowa jest uważana za najbardziej rozpowszechnioną formę przemocy w niektórych państwach członkowskich i wyraża zaniepokojenie rosnącą liczbą kobiet doświadczających takiej przemocy;

15. wyraża odrazę wobec wzrostu przemocy wobec kobiet, czego brutalnym wyrazem jest ogromna liczba zabójstw;

16. zauważa, że ofiary przemocy ze względu na płeć, w tym przemocy domowej, często mają ograniczony dostęp do wymiaru sprawiedliwości i właściwej ochrony pomimo przepisów dotyczących walki z wszelkimi formami przemocy oraz że przepisy te są źle wdrażane i egzekwowane; wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, aby wszystkie ofiary przemocy ze względu na płeć i przemocy domowej otrzymywały uwzględniające aspekt płci informacje i pomoc prawną w celu uniknięcia ponownej wiktymizacji i bezkarności sprawców oraz zwiększenia częstotliwości zgłaszania przypadków takich przestępstw;

17. zwraca uwagę na niepokojącą tendencję kurczenia się przestrzeni dla społeczeństwa obywatelskiego na świecie, a także w Europie oraz na rosnącą kryminalizację, biurokratyzację i ograniczanie finansowania, które dotykają organizacje działające na rzecz praw podstawowych, w tym organizacje i działaczy zajmujących się prawami kobiet;

18. wyraża zdecydowane poparcie dla prowadzonych przez organizacje i ruchy kobiece szeroko zakrojonych inicjatyw, w tym inicjatyw oddolnych, w ramach których postuluje się równouprawnienie płci, a także solidarność z tymi inicjatywami; podkreśla konieczność systematycznego wsparcia finansowego mającego na celu zagwarantowanie ich dalszej pracy; apeluje w związku z tym o zwiększenie wkładu państw członkowskich i UE w instrumenty finansowe dostępne dla tych organizacji; podkreśla, że należy ograniczyć biurokrację związaną z dostępem do tych środków, który to dostęp nie powinien być poddawany dyskryminacji w zależności od celów i przedmiotu działalności organizacji;

19. wyraża w związku z tym zaniepokojenie doniesieniami o cięciach środków na organizacje praw kobiet i schroniska dla kobiet w niektórych państwach członkowskich;

20. wzywa państwa członkowskie, aby zapewniły wystarczające środki finansowe na wdrożenie instrumentów na rzecz zwalczania wszelkich form przemocy, szczególnie przemocy wobec kobiet;

21. zwraca uwagę na występujące w niektórych państwach członkowskich tendencje do tworzenia równoległego krajobrazu organizacji pozarządowych, składającego się z osób i organizacji bliskich rządowi; podkreśla znaczenie krytycznego i różnorodnego krajobrazu organizacji pozarządowych zarówno dla praw kobiet i równouprawnienia płci, jak i ogólnie dla rozwoju społeczeństwa;

22. wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia oceny ich mechanizmów rozdzielania, monitorowania i oceny środków finansowych oraz do dopilnowania, aby uwzględniały one aspekt płci i były dostosowane do problemów, z którymi konkretne organizacje i ruchy, w szczególności małe i średnie, zmagają się w czasach pogorszenia się sytuacji w zakresie praw kobiet i równouprawnienia płci, oraz do wykorzystywania w stosownych przypadkach takich narzędzi jak oceny wpływu w aspekcie płci i sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia środków finansowych na ochronę i promowanie praw kobiet i równouprawnienia płci, w tym zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz praw w tej dziedzinie w UE i na świecie;

23. by zapewnić ciągłość usług w dziedzinie ochrony i wspierania kobiet i ich praw, apeluje do Komisji o bezpośrednie istotne wsparcie finansowe dla organizacji kobiecych w krajach, gdzie organizacje społeczeństwa obywatelskiego systemowo pozbawia się finansowania i gdzie są one atakowane, a także o przegląd finansowania, by zagwarantować, że z funduszy UE rozdzielanych w państwach członkowskich wspiera się organizacje, których działania i usługi są niedyskryminujące, sprzyjają włączeniu społecznemu i koncentrują się na ofiarach oraz nie utrwalają stereotypów związanych z płcią, ról tradycyjnie przypisywanych płciom ani nietolerancji;

24. uważa prostytucję za poważną formę przemocy i eksploatację;

25. wzywa Komisję, by zachęcała do oceny aktualnej sytuacji w kwestii prostytucji w UE, z której korzyści czerpią sieci handlarzy ludźmi na europejskim rynku wewnętrznym, oraz by zapewniła pomoc finansową, programom, które umożliwiają wychodzenie z prostytucji ofiarom handlu ludźmi i wykorzystywania seksualnego;

26. wzywa Komisję do włączenia promocji i poprawy zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz praw w tej dziedzinie do następnej strategii zdrowia publicznego;

27. wzywa państwa członkowskie, aby przestały stosować cięcia w wydatkach na opracowywanie planów dotyczących równouprawnienia płci, usługi publiczne, a w szczególności świadczenie opieki zdrowotnej w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego;

28. ubolewa, że w niektórych państwach członkowskich długość urlopu macierzyńskiego podporządkowana jest sferze gospodarczej i nie uwzględnia czynników społecznych ani zdrowotnych odnoszących się zarówno do kobiet, jak i dzieci; przypomina, że ochronie praw macierzyńskich, ojcowskich i rodzicielskich towarzyszy ochrona praw pracowniczych i bezpieczeństwa zatrudnienia;

29. przypomina że zapewnienie równouprawnienia płci oraz rozwiązanie problemu zróżnicowania wynagrodzeń i emerytur ze względu na płeć przynosi znaczne korzyści społeczne i gospodarcze rodzinom i społeczeństwom;

30. wzywa do podejmowania ukierunkowanych inicjatyw na rzecz wzmocnienia pozycji ekonomicznej kobiet oraz do zajęcia się kwestią segregacji płciowej i dostępu kobiet do rynków pracy, w szczególności w dziedzinie przedsiębiorczości kobiet, cyfryzacji i STEM, aby przeciwdziałać przepaści cyfrowej między płciami;

31. podkreśla potrzebę wzmocnienia pozycji kobiet i umożliwienia kobietom uczestniczenia w podejmowaniu decyzji oraz sprawowania funkcji przywódczych w celu zwalczania negatywnych stereotypów;

32. wzywa do podjęcia realnych działań zmierzających do wyeliminowania zróżnicowania wynagrodzeń ze względu na płeć, które negatywnie odbija się na pozycji społecznej i ekonomicznej kobiet; podkreśla, że obrona i aktywne stosowanie układów zbiorowych, waloryzacja wynagrodzeń, zakaz wszystkich form niepewnego zatrudnienia i uregulowanie praw pracowniczych mają kluczowe znaczenie w przeciwdziałaniu zróżnicowaniu wynagrodzeń ze względu na płeć;

33. podkreśla, że należy dalej doskonalić gromadzenie danych segregowanych według kryterium płci w takich dziedzinach jak nieformalne zatrudnienie, przedsiębiorczość i dostęp do finansowania, dostęp do usług opieki zdrowotnej, przemoc wobec kobiet i nieodpłatna praca; podkreśla potrzebę gromadzenia i wykorzystywania wysokiej jakości danych i dowodów do celów polityki opartej na rzetelnych informacjach i dowodach;

34. wyraża ubolewanie, że sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci nie zostało uznane za horyzontalną zasadę w rozporządzeniu w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2021-2027, oraz wzywa Radę do zmiany tego rozporządzenia w trybie pilnym, co potwierdzi jej zaangażowanie na rzecz równouprawnienia płci; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby wdrażały uwzględniające aspekt płci podejścia do sporządzania budżetu w sposób, który wyraźnie określa, jaki udział w funduszach publicznych przeznacza się na kobiety oraz na zwalczanie wrogiego nastawienia wobec równouprawnienia płci, gwarantując, by wszystkie strategie polityczne na rzecz mobilizacji środków i podziału wydatków sprzyjały równouprawnieniu płci;

35. zauważa, że uwzględnianie aspektu płci jest częścią ogólnej strategii w sprawie równości płci i w związku z tym podkreśla, że zaangażowanie instytucji UE w tym obszarze ma podstawowe znaczenie; w tym kontekście ubolewa, że nie przyjęto strategii UE na rzecz równouprawnienia płci na lata 2016-2020, obniżając rangę strategicznego zaangażowania na rzecz równouprawnienia płci do poziomu dokumentu roboczego służb Komisji; ponownie apeluje do Komisji o przyjęcie strategii UE na rzecz praw kobiet i równouprawnienia płci;

36. wzywa Radę do odblokowania dyrektywy w sprawie poprawy równowagi płci wśród dyrektorów niewykonawczych spółek, których akcje są notowane na giełdzie (tzw. dyrektywa w sprawie kobiet w zarządach), aby zaradzić znacznemu brakowi równowagi między udziałem kobiet i mężczyzn w podejmowaniu decyzji gospodarczych na najwyższym szczeblu;

37. wzywa Radę do odblokowania dyrektywy w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania poza rynkiem pracy, bez względu na wiek, niepełnosprawność, orientację seksualną lub wyznanie, której celem jest rozszerzenie ochrony przed dyskryminacją przez podejście horyzontalne;

38. ponownie wzywa Komisję do dokonania przeglądu przekształconej dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/54/WE z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy ¹  oraz do podjęcia odpowiednich legislacyjnych działań następczych w oparciu o zalecenie Komisji z 2014 r. w sprawie przejrzystości wynagrodzeń, w celu zlikwidowania utrzymującego się zróżnicowania wynagrodzeń ze względu na płeć;

39. ubolewa nad zatrzymaniem prac nad dyrektywą o wydłużeniu urlopów macierzyńskich;

40. wzywa Komisję do opracowania spójnego i kompleksowego planu działania na rzecz osiągnięcia równouprawnienia płci i ochrony równych praw dla kobiet, w tym wyeliminowania wszelkich form przemocy wobec kobiet;

41. wzywa Komisję do ścisłego monitorowania promowania i statusu równouprawnienia płci w państwach członkowskich, w których sytuacja jest pod tym względem najtrudniejsza, ze szczególnym uwzględnieniem ram instytucjonalnych, politycznych i prawnych;

42. z zaniepokojeniem zauważa, że osoby sprzeciwiające się prawom reprodukcyjnym i autonomii kobiet mają znaczny wpływ na prawo i politykę krajową, w szczególności w niektórych państwach członkowskich, oraz starają się podważać prawa kobiet do opieki zdrowotnej i ich prawa reprodukcyjne, w szczególności w zakresie dostępu do planowania rodziny i antykoncepcji, a także próbują zaostrzyć lub znieść prawo do dobrowolnego przerywania ciąży; ponownie podkreśla potrzebę przyjęcia polityk ukierunkowanych na ochronę macierzyństwa i rodzicielstwa, aby zagwarantować solidną ochronę socjalną i w dziedzinie zatrudnienia, stosując jednocześnie polityki zapewniające infrastrukturę wsparcia dla rodzin, opieki nad dziećmi w wieku przedszkolnym oraz opieki rodzinnej nad osobami chorymi lub w podeszłym wieku;

43. krytykuje wykorzystywanie feminizmu i walki o prawa kobiet do nawoływania do nienawiści rasowej;

44. zaleca, aby państwa członkowskie zapewniły objęcie ogółu młodzieży kompleksową edukacją seksualną i edukacją o relacjach międzyludzkich; uważa, że szersze strategie edukacyjne to kluczowe narzędzie zapobiegania wszelkim formom przemocy, w szczególności przemocy ze względu na płeć, zwłaszcza wśród młodzieży;

45. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji i Radzie.

1 Dz.U. L 204 z 26.7.2006, s. 23.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2020.449.102
• Rodzaj: Rezolucja
• Tytuł: Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 lutego 2019 r. w sprawie pogorszenia sytuacji w zakresie praw kobiet i równouprawnienia w UE (2018/2684(RSP)).
• Data aktu: 13/02/2019
• Data ogłoszenia: 23/12/2020