Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2018 r. w sprawie Burundi (2018/2785(RSP)).

Burundi

P8_TA(2018)0305

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2018 r. w sprawie Burundi (2018/2785(RSP))

(2020/C 118/19)

(Dz.U.UE C z dnia 8 kwietnia 2020 r.)

Parlament Europejski,

– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Burundi, w szczególności z dnia 9 lipca 2015 r. ¹ , 17 grudnia 2015 r. ² , 19 stycznia 2017 r. ³  oraz 6 lipca 2017 r. ⁴ ,

– uwzględniając zmienioną umowę z Kotonu, w szczególności jej art. 96,

– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

– uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r.,

– uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów,

– uwzględniając Afrykańską kartę na rzecz demokracji, wyborów i dobrych rządów,

– uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2248 (2015) z dnia 12 listopada 2015 r. oraz nr 2303 (2016) z dnia 29 lipca 2016 r. w sprawie sytuacji w Burundi,

– uwzględniając sprawozdanie ustne komisji śledczej ONZ w sprawie Burundi (UNCI) dla Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 27 czerwca 2018 r.,

– uwzględniając pierwsze sprawozdanie Sekretarza Generalnego ONZ w sprawie sytuacji w Burundi opublikowane dnia 23 lutego 2017 r. oraz oświadczenie przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie sytuacji politycznej i trwającej przemocy w Burundi, w którym stanowczo wezwano rząd i wszystkie strony do natychmiastowego zaprzestania i odrzucenia takiej przemocy,

– uwzględniając komunikat prasowy Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 13 marca 2017 r. dotyczący sytuacji w Burundi oraz oświadczenie przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 5 kwietnia 2018 r. potępiające wszystkie przypadki naruszania praw człowieka w Burundi,

– uwzględniając sprawozdanie jednostki ONZ ds. niezależnego dochodzenia w sprawie Burundi (UNIIB) opublikowane w dniu 20 września 2016 r.,

– uwzględniając rezolucję przyjętą przez Radę Praw Człowieka ONZ w dniu 30 września 2016 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Burundi,

– uwzględniając Porozumienie z Aruszy na rzecz pokoju i pojednania w Burundi (porozumienie z Aruszy) z dnia 28 sierpnia 2000 r.,

– uwzględniając oświadczenie w sprawie Burundi wydane podczas szczytu Unii Afrykańskiej w dniu 13 czerwca 2015 r.,

– uwzględniając decyzję w sprawie działań Rady Pokoju i Bezpieczeństwa oraz w sprawie stanu pokoju i bezpieczeństwa w Afryce (Assembly/AU/Dec.598(XXVI)) przyjętą na 26. sesji zwyczajnej zgromadzenia głów państw i szefów rządów Unii Afrykańskiej, która odbyła się w dniach 30-31 stycznia 2016 r. w Addis Abebie (Etiopia),

– uwzględniając decyzje i oświadczenia zgromadzenia Unii Afrykańskiej (Assembly/AU/Dec.605-620(XXVII)) przyjęte i wydane na 27. sesji zwyczajnej zgromadzenia głów państw i szefów rządów Unii Afrykańskiej, która odbyła się w dniach 17-18 lipca 2016 r. w Kigali (Rwanda),

– uwzględniając rezolucję Afrykańskiej Komisji Praw Człowieka i Ludów z dnia 4 listopada 2016 r. w sprawie stanu praw człowieka w Burundi,

– uwzględniając oświadczenie w sprawie Burundi wydane podczas szczytu Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej w dniu 31 maja 2015 r.,

– uwzględniając decyzję Rady (UE) 2016/394 z dnia 14 marca 2016 r. w sprawie zakończenia procedury konsultacji z Republiką Burundi na mocy art. 96 Umowy o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony ⁵ ,

– uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) 2015/1755 z dnia 1 października 2015 r. ⁶  oraz decyzje Rady (WPZiB) 2015/1763 z dnia 1 października 2015 r. ⁷  i (WPZiB) 2016/1745 z dnia 29 września 2016 r. ⁸  w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Burundi,

– uwzględniając konkluzje Rady z dnia 16 marca, 18 maja, 22 czerwca i 16 listopada 2015 r. oraz 15 lutego 2016 r. w sprawie Burundi,

– uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa (VP/HR) Federiki Mogherini z dni 28 maja 2015 r., 19 grudnia 2015 r., 21 października 2016 r. oraz 27 października 2017 r.,

– uwzględniając oświadczenie rzecznik VP/HR z dnia 8 czerwca 2018 r. w sprawie sytuacji w Burundi,

– uwzględniając wydane w imieniu UE oświadczenie VP/HR z dnia 8 maja 2018 r. w sprawie sytuacji w Burundi przed referendum konstytucyjnym,

– uwzględniając oświadczenie rzecznik VP/HR z dnia 6 stycznia 2017 r. w sprawie delegalizacji Ligi Iteka w Burundi,

– uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A. mając na uwadze, że Burundi doświadcza kryzysu politycznego, humanitarnego i kryzysu praw człowieka od kwietnia 2015 r., kiedy prezydent P. Nkurunziza ogłosił, że będzie się ubiegał o kontrowersyjną trzecią kadencję, czego następstwem były miesiące śmiertelnych zamieszek, w których według Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK) zginęły 593 osoby, według UNHCR 413 000 osób uciekło od tego czasu z kraju, a 169 000 osób zostało wewnętrznie przesiedlonych; mając na uwadze, że według Biura ONZ ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA) 3,6 mln osób w kraju potrzebuje pomocy humanitarnej;

B. mając na uwadze, ze zmiany konstytucyjne przegłosowane w referendum obejmują rozszerzenie uprawnień prezydenta, ograniczenie uprawnień wiceprezydenta, powoływanie premiera przez prezydenta, wprowadzenie procedury zwykłej większości w celu przyjęcia lub zmiany ustawodawstwa w parlamencie, możliwość dokonywania przeglądu kwot wprowadzonych na mocy porozumienia z Aruszy oraz zakaz uczestnictwa w rządzie partii politycznych, które uzyskają mniej niż 5 % głosów; mając na uwadze, że wszystkie te zmiany stanowią zagrożenie dla porozumienia z Aruszy;

C. mając na uwadze, że przemoc wobec przeciwników politycznych w całym kraju i ich zastraszanie nasiliły się przed referendum konstytucyjnym w dniu 17 maja 2018 r., przyjmując m.in. formę wymuszonych zaginięć i zastraszania przeciwników ww. zmian konstytucyjnych; mając na uwadze, że referendum konstytucyjne umożliwia też usuwanie wynegocjowanych postanowień porozumienia z Aruszy, co może ograniczyć pluralizm i pociągać za sobą dalsze poważne konsekwencje dla stabilności politycznej w Burundi; mając na uwadze, że pomimo zmian w konstytucji prezydent P. Nkurunziza ogłosił, że nie wystartuje w wyborach w 2020 r.;

D. mając na uwadze, że według Amnesty International podczas oficjalnej kampanii często donoszono o aresztowaniach, pobiciach i zastraszaniu osób nawołujących do głosowania na "nie"; mając na uwadze, że referendum towarzyszyły nieustanne represje, które skłoniły katolickich biskupów Burundi do stwierdzenia, że wielu obywateli żyje w tak wielkim strachu, iż nie ośmielają się mówić, co myślą z obawy przed represjami;

E. mając na uwadze, że UNCI odnotowała, iż ludność Burundi nadal doświadcza przemocy politycznej, arbitralnych aresztowań, egzekucji pozasądowych, pobić, nawoływania do nienawiści oraz innych nadużyć; mając na uwadze, że Imbonerakure, liga młodzieżowa rządzącej partii politycznej, w dalszym ciągu łamie prawa człowieka i stosuje różne formy zastraszania, takie jak blokady drogowe i kontrole w niektórych prowincjach, wyłudzanie pieniędzy, napastowanie przechodniów oraz aresztowanie osób podejrzewanych o związki z opozycją, z których wiele zatrzymano, zgwałcono, pobito i torturowano, a niektóre zmarły w wyniku odniesionych obrażeń;

F. mając na uwadze, że w okresie referendalnym w 2018 r. organizacje na rzecz praw człowieka zgłaszały przypadki kurczącej się przestrzeni społeczeństwa obywatelskiego i degradacji przestrzeni medialnej zarówno na poziomie krajowym, jak i lokalnym; mając na uwadze, że od 2015 r. lokalne organizacje pozarządowe i obrońcy praw człowieka są w coraz większym stopniu zagrożeni i atakowani przez rząd, stale pogarszają się też wolność prasy oraz warunki pracy dziennikarzy; mając na uwadze, że prywatne media i dziennikarze zapłacili już wysoką cenę w walce z rządem, m.in. stając się celem aresztowań, egzekucji pozasądowych i wymuszonych zaginięć, a niekiedy piętnowania przez rząd jako przestępcy lub nawet terroryści;

G. mając na uwadze, że Reporterzy bez Granic sklasyfikowali Burundi na 159. miejscu wśród 180 krajów w światowym rankingu wolności prasy w 2018 r.;

H. mając na uwadze, że wielu działaczy na rzecz praw człowieka skazano na długie kary więzienia, w szczególności Germaina Rukukiego, który pracuje dla Stowarzyszenia Katolickich Prawników w Burundi i którego skazano na 32 lata, a inni są przetrzymywani w więzieniach w oczekiwaniu na proces, jak np. Nestor Nibitanga; mając na uwadze, że uchwalono restrykcyjne ustawy mające na celu kontrolę lokalnych i międzynarodowych organizacji pozarządowych; mając na uwadze, że niektóre organizacje zmuszono do zawieszenia działalności, a inne definitywnie zamknięto, jak np. Ligę ITEKA, FOCODE i ACAT; mając na uwadze, że wielu liderów i obrońców praw człowieka wygnano, a ci, którzy pozostają w kraju, znajdują się pod ciągłą presją lub są zagrożeni aresztowaniem; mając na uwadze, że Emmanuel Nshimirimana, Aimé Constant Gatore i Marius Nizigama zostali skazani na kary pozbawienia wolności od 10 do 32 lat, a Nestorowi Nibitandze grozi kara do 20 lat więzienia; mając na uwadze, że zaginiony od niemal dwóch lat dziennikarz Jean Bigirimana jest jedną z wielu ofiar wymuszonych zaginięć, do których doszło w następstwie kryzysu;

I. mając na uwadze, że w październiku 2017 r. sędziowie MTK upoważnili swojego prokuratura do wszczęcia dochodzenia w sprawie przestępstw podlegających jurysdykcji Trybunału, rzekomo popełnionych w Burundi lub przez obywateli Burundi poza tym krajem w okresie od dnia 26 kwietnia 2015 r. do dnia 26 października 2017 r.; mając na uwadze, że począwszy od dnia 27 października 2017 r. Burundi stało się pierwszym państwem, które wystąpiło z MTK po tym, jak w kwietniu 2016 r. Trybunał postanowił wszcząć postępowanie wyjaśniające w sprawie przemocy i naruszeń praw człowieka oraz ewentualnych przestępstw przeciwko ludzkości w tym kraju, podczas gdy reżim bezkarnie dopuszcza się dalszych zabójstw;

J. mając na uwadze, ze obecnosc oddziałów burundyjskich w misjach pokojowych pozwala prezydentowi P. Nkurunzizie ukrywać realne problemy wewnętrzne i prezentować Burundi jako czynnik stabilizujący w innych krajach w sytuacji kryzysowej, w czasie gdy samo Burundi doświadcza bezprecedensowego kryzysu naznaczonego rażącymi naruszeniami praw człowieka; mając na uwadze, że postępując w ten sposób, Burundi uzyskuje ogromne sumy pieniędzy, które nie są rozdzielane z korzyścią dla ludności; mając na uwadze, że nie jest możliwe przeprowadzenie pokojowych, wolnych, demokratycznych i niezależnych wyborów bez demobilizacji bojówek Imbonerakure;

K. mając na uwadze, że sytuacja społeczno-gospodarcza w Burundi stale się pogarsza i że w światowym rankingu PKB na mieszkańca kraj ten zajmuje przedostatnie miejsce; mając na uwadze, że około 3,6 mln Burundyjczyków (30 % ludności) potrzebuje pomocy, a 1,7 mln osób cierpi na skutek braku bezpieczeństwa żywnościowego; mając na uwadze, że ubóstwo pogłębiło się po wprowadzeniu "dobrowolnej" składki na wybory w 2020 r., która jest często pobierana przymusowo przez Imbonerakure i wynosi ok. 10 % lub więcej miesięcznego wynagrodzenia urzędnika służby cywilnej;

L. mając na uwadze, że podczas 30. szczytu Unii Afrykańskiej i 19. szczytu Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej organizacje te wyraziły zaangażowanie na rzecz pokojowego rozwiązania sytuacji politycznej w Burundi w drodze pluralistycznego dialogu na bazie porozumienia z Aruszy z dnia 28 sierpnia 2000 r.;

M. mając na uwadze, że wielu partnerów dwustronnych i wielostronnych zawiesiło pomoc finansową i techniczną dla rządu Burundi ze względu na sytuację panującą w tym kraju; mając na uwadze, że Ue zawiesiła bezpośrednie wsparcie finansowe dla administracji Burundi, w tym wsparcie budżetowe, lecz mieszkańcom tego kraju będzie w dalszym ciągu zapewniać wsparcie i pomoc humanitarną;

N. mając na uwadze, że UE i USA przyjęły ukierunkowane i indywidualne sankcje wobec Burundi; mając na uwadze, że w dniu 23 października 2017 r. Rada przedłużyła obowiązywanie unijnych środków ograniczających wobec Burundi do dnia 31 października 2018 r.; mając na uwadze, że środki te obejmują zakaz podróżowania i zamrożenie aktywów i są skierowane przeciwko konkretnym osobom, których działania uznano za podważające demokrację lub utrudniające znalezienie politycznego rozwiązania kryzysu w Burundi;

O. mając na uwadze, że w dniu 28 czerwca 2018 r., na swojej 38. sesji, Rada Praw Człowieka ONZ przyjęła wyniki powszechnego okresowego przeglądu poświęconego Burundi; mając na uwadze, że Burundi przyjęło 125 z 242 zaleceń przeglądowych, odrzucając w szczególności te zalecenia, w których wzywano do podjęcia praktycznych działań mających na celu poprawę sytuacji w zakresie praw człowieka w tym kraju;

P. mając na uwadze, że Trybunał Konstytucyjny podtrzymał wyniki referendum z dnia 17 maja 2018 r. i odrzucił petycję opozycji dotyczącą domniemanego zastraszania i nadużyć;

1. wyraża głębokie zaniepokojenie powszechną bezkarnością i łamaniem praw człowieka, w tym egzekucjami pozasądowymi, torturami, wymuszonymi zaginięciami i arbitralnymi zatrzymaniami; przypomina Burundi o tym, że jako członek Rady Praw Człowieka ONZ ma obowiązek wznowienia działań i kontynuowania pełnej współpracy z komisją śledczą ONZ i z zespołem trzech ekspertów ONZ oraz udzielenia wstępu do kraju specjalnemu sprawozdawcy ONZ ds. obrońców praw człowieka;

2. wzywa rząd Burundi do pełnego przestrzegania porozumienia z Aruszy jako głównego instrumentu na rzecz pokoju i stabilności w tym kraju; wzywa rząd Burundi do wywiązania się z międzynarodowych zobowiązań prawnych dotyczących praw człowieka i praw obywatelskich oraz do propagowania i ochrony wolności słowa i prawa zrzeszania się zapisanych w Międzynarodowym pakcie praw obywatelskich i politycznych, którego Burundi jest stroną;

3. po raz kolejny potępia zastraszanie, represje, przemoc i nękanie, których ofiarami są dziennikarze, zwolennicy opozycji i obrońcy praw człowieka; wzywa władze Burundi do przestrzegania praworządności i podstawowych praw człowieka, takich jak wolność wypowiedzi i wolność mediów, oraz do niezwłocznego i bezwarunkowego uwolnienia Germaina Rukukiego, Nestora Nibitangi, Emmanuela Nshimirimany, Aimé Constanta Gatorego i Mariusa Nizigamy, pięciu obrońców praw człowieka, którzy są przetrzymywani wyłącznie za swoją pracę na rzecz praw człowieka, lecz zostali oskarżeni przez władze o działanie zagrażające wewnętrznemu bezpieczeństwu państwa; domaga się, by władze burundyjskie wszczęły dochodzenie w sprawie sytuacji dziennikarza Jeana Bigirimany;

4. potępia decyzję Burundi o wystąpieniu z MIK; popiera kontynuację postępowania wyjaśniającego MIK w związku z licznymi przestępstwami i aktami represji w Burundi; apeluje do UE, aby nadal domagała się rozliczenia za przestępstwa popełnione w Burundi; oczekuje, że Burundi wznowi i będzie kontynuować współpracę z MTK, biorąc pod uwagę fakt, że walka z bezkarnością, ściganie wszelkich przypadków łamania praw człowieka oraz rozliczalność są nadal niezbędne do rozwiązania kryzysu i znalezienia trwałego pokojowego rozwiązania;

5. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie ustne komisji śledczej ONZ w sprawie Burundi i wyraża uznanie dla jej istotnych prac związanych z dokumentowaniem trwającego kryzysu praw człowieka w tym kraju;

6. podkreśla swoje obawy związane z sytuacją humanitarną w obliczu 169 000 osób wewnętrznie przesiedlonych, 1,67 mln osób potrzebujących pomocy humanitarnej i ponad 410 000 mieszkańców Burundi przybywających do krajów sąsiednich w poszukiwaniu schronienia; pochwala wysiłki krajów przyjmujących i wzywa rządy w regionie do dopilnowania, by powrót uchodźców był dobrowolny, opierał się na świadomej decyzji i przebiegał z dbałością o bezpieczeństwo i godność;

7. wyraża jednak ubolewanie z powodu powolnych postępów w dialogu wewnątrzburundyjskim prowadzonym przez Wspólnotę Wschodnioafrykańską i z powodu braku zaangażowania rządu Burundi w tym względzie oraz wzywa wszystkie strony, w szczególności władze burundyjskie, do podjęcia działań na rzecz pilnego wznowienia tego dialogu i zorganizowania go w prawdziwie pluralistycznych ramach i bez warunków wstępnych;

8. apeluje o odnowione, skoordynowane podejście między Unią Afrykańską, Unią Europejską, Komisją Gospodarczą ONZ ds. Afryki (ECA) oraz ONZ jako całością; ubolewa nad faktem, że rząd Burundi nie bierze pod uwagę sprawozdań Sekretarza Generalnego ONZ, rezolucji Rady Praw Człowieka ONZ w Genewie, decyzji Unii Afrykańskiej ze stycznia 2018 r. ani działań mediacyjnych ECA; zachęca partnerów dwustronnych i wielostronnych oraz rząd Burundi do kontynuowania dialogu z myślą o tym, by rząd Burundi stworzył warunki sprzyjające wznowieniu pomocy; wzywa wszystkie zainteresowane strony w Burundi do aktywnego udziału w tym procesie; ponownie wyraża poparcie dla procesu mediacji przy wsparciu ze strony Unii Afrykańskiej i specjalnego przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ;

9. wyraża uznanie dla pomocy udzielonej przez partnerów dwustronnych i wielostronnych w łagodzeniu sytuacji humanitarnej i wzywa społeczność międzynarodową do dalszego świadczenia pomocy w odpowiedzi na potrzeby humanitarne w tym kraju; zachęca Komisję do zapewnienia dodatkowej bezpośredniej pomocy dla ludności w 2018 r.; podkreśla, że powrót do klasycznego trybu współpracy wymaga powrotu do praworządności i demokracji, w tym do zwalczania bezkarności i ochrony obywateli burundyjskich;

10. jest zaniepokojony tym, że trwający kryzys polityczny może przekształcić się w konflikt etniczny w wyniku stosowania propagandy, oświadczeń podżegających do nienawiści lub nawoływania do przemocy oraz utożsamiania oponentów, członków społeczeństwa obywatelskiego, dziennikarzy i Tutsi z "wrogami reżimu", których należy wyeliminować; wzywa wszystkie strony w Burundi do powstrzymania się od wszelkich zachowań lub komunikatów, które mogą zaostrzyć przemoc, pogłębić kryzys lub wywrzeć negatywny wpływ na stabilność w regionie w perspektywie długoterminowej;

11. jest nadal głęboko zaniepokojony faktem, że nowa konstytucja, przyjęta w drodze referendum w dniu 17 maja 2018 r., może być początkiem znoszenia starannie wynegocjowanych przepisów określonych w porozumieniu z Aruszy, które przyczyniły się do zakończenia wojny domowej w Burundi;

12. potwierdza swoje poparcie dla decyzji UE, podjętej po przeprowadzeniu konsultacji z władzami Burundi na mocy art. 96 umowy z Kotonu, o zawieszeniu bezpośredniego wsparcia finansowego dla rządu Burundi i z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie przez UE ograniczeń w podróżowaniu oraz środków prowadzących do zamrożenia aktywów wobec osób odpowiedzialnych za zamachy na budowanie pokoju i za naruszenia praw człowieka;

13. domaga się zaprzestania wszelkich dalszych płatności na rzecz oddziałów burundyjskich i różnych kontyngentów burundyjskich zaangażowanych w misje pokojowe ONZ i UA; przyjmuje do wiadomości zapowiedź prezydenta Nkurunzizy, że w 2020 r. nie będzie ubiegał się o kolejną kadencję; apeluje do społeczności międzynarodowej o dokładne śledzenie sytuacji w Burundi, bez względu na oświadczenie prezydenta Nkurunzizy dotyczące wyborów w 2020 r.;

14. odwołuje się do zdecydowanej deklaracji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel z dnia 8 maja 2018 r. w sprawie rozpoczęcia końcowej fazy przygotowań do referendum konstytucyjnego, które odbyło się w dniu 17 maja 2018 r.; wyraża ubolewanie z powodu braku zgodnego podejścia różnych grup społecznych i politycznych w Burundi, braku oficjalnych informacji publicznych na temat kluczowych elementów projektu konstytucji oraz ścisłej kontroli dziennikarzy i mediów;

15. przypomina rządowi Burundi, że warunki przeprowadzania pluralistycznych, wiarygodnych i przejrzystych wyborów w 2020 r. obejmują prawo do wolności wypowiedzi, dostępu do informacji i istnienia wolnego obszaru, w którym obrońcy praw człowieka mogą wypowiadać się bez zastraszania lub obawy przed represjami;

16. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządowi i parlamentowi Burundi, Radzie Ministrów AKP-UE, Komisji, Radzie, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich UE, krajom członkowskim i instytucjom Unii Afrykańskiej, a także Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

1 Dz.U. C 265 z 11.8.2017, s. 137.

2 Dz.U. C 399 z 24.11.2017, s. 190.

3 Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0004.

4 Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0310.

5 Dz.U. L 73 z 18.3.2016, s. 90.

6 Dz.U. L 257 z 2.10.2015, s. 1.

7 Dz.U. L 257 z 2.10.2015, s. 37.

8 Dz.U. L 264 z 30.9.2016, s. 29.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2020.118.119
• Rodzaj: Rezolucja
• Tytuł: Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2018 r. w sprawie Burundi (2018/2785(RSP)).
• Data aktu: 05/07/2018
• Data ogłoszenia: 08/04/2020