[Odesłanie prejudycjalne - Wspólna polityka w zakresie azylu i ochrony uzupełniającej - Dyrektywa 2005/ 85/WE - Artykuł 39 - Dyrektywa 2008/115/WE - Artykuł 13 - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuł 18, art. 19 ust. 2 i art. 47 - Prawo do skutecznego środka prawnego - Zasada non-refoulement - Decyzja o oddaleniu wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej i o zobowiązaniu do powrotu - Uregulowanie krajowe przewidujące drugą instancję sądową - Skutek zawieszający z mocy prawa nadany wyłącznie środkowi zaskarżenia wniesionemu do sądu pierwszej instancji]Język postępowania: niderlandzki
(2018/C 408/23)
(Dz.U.UE C z dnia 12 listopada 2018 r.)
Sąd odsyłający
Raad van State
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: X
Strona pozwana: Belastingdienst/Toeslagen
Sentencja
Artykuł 39 dyrektywy Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich oraz art. 13 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/ WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich w związku z art. 18, art. 19 ust. 2 i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które przewiduje apelację od wyroku wydanego w pierwszej instancji, utrzymującego w mocy decyzję o oddaleniu wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej i o zobowiązaniu do powrotu, lecz nie nadaje temu środkowi zaskarżenia skutku zawieszającego z mocy prawa, nawet jeśli zainteresowany powołuje się na poważne ryzyko naruszenia zasady non-refoulement
