Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lutego 2016 r. w sprawie sytuacji w Libii (2016/2537(RSP)).

A.

mając na uwadze, że pod dyktaturą Kaddafiego Libia posiadała największy arsenał wojskowy na południowym wybrzeżu Morza Śródziemnego, a od momentu upadku dyktatora stała się głównym źródłem nielegalnego handlu bronią, a także strefą zaopatrzenia dla wszystkich terrorystów i ekstremistów w rejonie Sahelu (Mali, Niger, Nigeria) oraz ruchów opozycyjnych w Sudanie, Czadzie i Syrii;

B.

mając na uwadze, że w kontekście arabskiej wiosny w lutym 2011 r. Libijczycy wyszli na ulice, co przerodziło się w dziewięciomiesięczny konflikt wewnętrzny; mając na uwadze, że NATO wspierało powstańców, którzy stali w obliczu masowych represji ze strony państwa, a wsparcie to miało decydujące znaczenie w odsunięciu od władzy reżimu Kaddafiego;

C.

mając na uwadze, że libijskie społeczeństwo - przed zamachem stanu i w szczególności po nim - zawsze było zorganizowane wokół systemu plemiennego; mając na uwadze, że sojusze plemienne według tożsamości etnicznej (głównie mniejszości Arabów i Berberów, Tubów i Tuaregów) nadal odgrywają znaczną rolę w obecnym chaosie w Libii;

D.

mając na uwadze, że grupy zbrojne, które walczyły z Kaddafim, były infiltrowane przez islamistów, którzy stopniowo uzyskiwali przewagę, a niektóre z tych grup odegrały kluczową rolę w konflikcie; mając na uwadze, że w odnośnych rezolucjach Rady Bezpieczeństwa ONZ zaliczono Daisz, Ansar al-Sharia i Al-Kaidę - wszystkie trzy obecne na terytorium Libii - do organizacji terrorystycznych;

E.

mając na uwadze, że w sierpniu 2012 r. Przejściowa Rada Narodowa przekazała władzę Powszechnemu Kongresowi Narodowemu, wybranemu parlamentowi, który przystąpił do wyboru tymczasowej głowy państwa; mając na uwadze, że w czerwcu 2014 r. wyborcy wybrali nowy parlament, zastępujący Powszechny Kongres Narodowy, w formie Izby Reprezentantów, który przeniesiono do Tobruku; mając na uwadze, że wcześniejszy Powszechny Kongres Narodowy, zdominowany przez Braci Muzułmanów, zgromadził się ponownie niedługo potem i wybrał własnego premiera, kwestionując władzę Izby Reprezentantów podczas walk, w wyniku których nawet stolica Trypolis przeszła w inne ręce; mając na uwadze, że obie zwalczające się strony otrzymują prawdopodobnie wsparcie ze strony podmiotów zewnętrznych, w szczególności Egiptu, Arabii Saudyjskiej, Zjednoczonych Emiratów Arabskich po stronie Izby Reprezentantów (Tobruk) i Turcji oraz Kataru po stronie nowego Powszechnego Kongresu Narodowego (Trypolis);

F.

mając na uwadze, że od sierpnia 2014 r. każdy z tych dwóch organów politycznych (Izba Reprezentantów w Tobruku, uznana przez społeczność międzynarodową, i nowy Powszechny Kongres Narodowy, który powstał w Trypolisie) twierdzi, że sprawuje władzę w kraju, i każdy z nich jest wspierany przez ciężko uzbrojone ugrupowania zbrojne powiązane z regionami, miastami i plemionami z różnych środowisk;

G.

mając na uwadze, że próżnię polityczną i brak stabilnych rządów wykorzystuje Daisz, w którego szeregi wchodzą cudzoziemcy i libijscy terroryści, którzy powrócili do domu po walkach w Iraku i Syrii; mając na uwadze, że ci powracający, wraz z dżihadystami z innych krajów, zajęli miasto Darna na wschód od Bengazi w listopadzie 2014 r. i złożyli przysięgę lojalności wobec Daiszu; mając na uwadze, że siły te lub siły z nimi sprzymierzone stały się od tej pory aktywne wzdłuż prawie całego wybrzeża od Darny do Trypolisu, w tym w Al-Bajdzie, Bengazi, Adżdabiji, Abu Greinie i Misracie, przy czym przejęły pełną kontrolą nad ponad 200 km wokół Syrty oraz posiadają również obóz szkoleniowy na zachód od Trypolisu w pobliżu granicy tunezyjskiej; mając na uwadze, że Daisz rozpoczął lokalną kampanię terroru - z obcinaniem głów, zabójstwami i zamachami bombowymi - jednocześnie rozszerzając swoje terytorium, przejął kontrolę nad drogą i może zaszkodzić połączeniom wschodu z zachodem;

H.

mając na uwadze, że Libia stała się ojczyzną dla największych sił Daiszu poza Bliskim Wschodem i stanowi przyczółek Daiszu na południowym wybrzeżu Morza Śródziemnego, stwarzając najpoważniejsze zagrożenie dla sąsiadujących krajów Sahelu i Sahary, a także dla Europy za sprawą działań terrorystycznych;

I.

mając na uwadze, że od 4 stycznia 2016 r. Daisz prowadzi wielkie ofensywy na główne instalacje naftowe w Libii, których celem jest rozszerzenie finansowania jego działań wojennych i kontrola ogromnej wschodniej infrastruktury naftowej w Sydrze, Ras al-Unuf i Marsie al-Burajce, co jednocześnie niszczy podstawową infrastrukturę leżącą u podstaw zasobów gospodarczych Libii oraz stawia pod znakiem zapytania podstawowe dochody potrzebne do odbudowy kraju;

J.

mając na uwadze, że pogrążona w anarchii Libia stała się państwem tranzytu w procederze handlu ludźmi przerzucanymi na południowe granice Europy; mając na uwadze, że Libia nadal przyjmuje setki tysięcy migrantów i osób ubiegających się o azyl z różnych krajów, przy czym wielu z tych ludzi żyje w tragicznych warunkach i przez to stanowi łatwy cel dla przemytników;

K.

mając na uwadze wciąż pogarszającą się sytuację w zakresie praw człowieka w całym kraju, gdzie przypadki arbitralnych aresztowań, porwań, egzekucji pozasądowych, tortur i przemocy wobec ludności cywilnej, dziennikarzy, urzędników, polityków i obrońców praw człowieka dokonywane przez wszystkie strony stały się tragiczną rzeczywistością; mając na uwadze, że w dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ skierowała sprawę dotyczącą sytuacji w Libii do Międzynarodowego Trybunału Karnego; mając na uwadze, że Międzynarodowy Trybunał Karny jest organem właściwym do prowadzenia dochodzeń w sprawie naruszeń praw człowieka popełnionych w tym kraju oraz do ścigania winnych takich naruszeń; mając na uwadze, że Międzynarodowy Trybunał Karny wydał w dniu 27 czerwca 2011 r. nakaz aresztowania Muammara Kaddafiego i Saifa al-Islama Kaddafiego, a także mając na uwadze, że pozostali podejrzani nie zostali aresztowani przez trybunał; mając na uwadze, że władze libijskie nalegają, aby byli oni sądzeni przed libijskim wymiarem sprawiedliwości;

L.

mając na uwadze, że za polityczny aspekt dialogu libijskiego odpowiadali główni uczestnicy libijskiego procesu demokratyzacji, w tym członkowie Izby Reprezentantów, Powszechnego Kongresu Narodowego i Przejściowej Rady Narodowej; mając na uwadze, że inne niezależne zainteresowane strony takie jak rady miejskie, partie polityczne, władze plemienne i organizacje kobiece również aktywnie sprzyjały prawdziwemu pojednaniu;

M.

mając na uwadze, że celem libijskiego porozumienia politycznego jest zagwarantowanie obywatelom Libii demokratycznych praw, ustanowienie rządu w oparciu o zasadę rozdziału władzy oraz wzmocnienie pozycji instytucji państwa, takich jak rząd jedności narodowej; mając na uwadze, że w związku z wyzwaniami, przed którymi stoi Libia, nie ma czasu do stracenia, jeśli chodzi o powołanie rządu jedności narodowej, który będzie działał na korzyść wszystkich obywateli Libii oraz zbuduje fundamenty dla pokoju, stabilności, odbudowy i rozwoju tego kraju;

N.

mając na uwadze, że libijska Izba Reprezentantów (mająca siedzibę w Tobruku) odrzuciła w dniu 25 stycznia 2016 r. rząd jedności popierany przez ONZ, jednocześnie zatwierdzając libijskie porozumienie polityczne, które stanowi podstawę dla przemian politycznych w kraju;

O.

mając na uwadze, że bezpieczna i stabilna politycznie Libia jest absolutną koniecznością nie tylko dla jej obywateli, lecz również dla bezpieczeństwa w całym regionie i w Unii Europejskiej;

1.

z zadowoleniem przyjmuje popierane przez ONZ libijskie porozumienie polityczne podpisane w dniu 17 grudnia 2015 r., w pełni wspiera Radę Prezydencką oraz wyraża uznanie dla specjalnego przedstawiciela sekretarza generalnego ONZ Martina Koblera za jego niezwykle ciężką pracę;

2.

ubolewa nad odrzuceniem pierwszej propozycji zjednoczonego rządu przedstawionej przez Izbę Reprezentantów w Tobruku; wzywa dwa główne libijskie organy do poparcia tego porozumienia, które jest kluczowym etapem wdrażania libijskiego porozumienia politycznego i którego ambicją jest zaprowadzenie pokoju i stabilności w kraju oraz ochrona wszystkich obywateli Libii; nalega na Izbę Reprezentantów w Tobruku i jej przewodniczącego, by wykazali się wolą kompromisu i kontynuowali dyskusje nad składem gabinetu z zamiarem poparcia rządu jedności narodowej przewidzianego w libijskim porozumieniu politycznym;

3.

uzna i będzie wspierać rząd jedności narodowej utworzony w drodze konsensusu między libijskimi partiami, jako jedyny prawomocny rząd Libii; podkreśla, że prowadzenie procesu politycznego należy do Libii oraz jak ważne jest, by proces ten był pluralistyczny, również przez konstruktywne włączanie w niego rad plemiennych, konstruktywny udział kobiet i organizacji społeczeństwa obywatelskiego oraz pozytywny wkład ze strony podmiotów politycznych i lokalnych w terminowe zmiany i wdrażanie konstytucji respektującej zasady demokracji, prawa człowieka i wolności obywatelskie;

4.

wzywa wspólnotę międzynarodową, ONZ, UE, UA i państwa Ligi Arabskiej, aby wyraziły gotowość wsparcia Libijczyków w ich staraniach na rzecz pomyślnego wdrożenia porozumienia; spodziewa się, że państwa członkowskie i instytucje międzynarodowe będą utrzymywać oficjalne kontakty jedynie ze stronami libijskiego porozumienia politycznego; wzywa UE do nałożenia sankcji takich jak zakaz podróży i zamrożenie aktywów na osoby i organizacje bojkotujące libijskie porozumienie polityczne;

5.

ubolewa z powodu trwającej wojny zastępczej pomiędzy pochodzącymi z innych krajów ugrupowaniami sunnitów; wzywa podmioty regionalne do powstrzymania się od działań, które mogłyby pogłębić podziały i utrudnić demokratyczne przemiany w kierunku stabilnej, pluralistycznej i demokratycznej Libii i które mogłyby prowadzić do destabilizacji państw ościennych; ponownie deklaruje silne zaangażowanie na rzecz suwerenności, integralności terytorialnej, jedności narodowej i przemian demokratycznych w Libii;

6.

potępia przeprowadzone przez Daisz destabilizujące ataki terrorystyczne wymierzone w Libijczyków, w tym mniejszości, jak również w infrastrukturę naftową w Sidrze i Ras al-Unuf oraz wszelkie próby zakłócenia procesu stabilizacji w kraju; wzywa koalicję międzynarodową do zajęcia się problemem rosnącej obecności Daiszu w Libii, która to obecność destabilizuje kraj i stanowi zagrożenie nie tylko dla sąsiadujących państw Sahelu i Afryki Subsaharyjskiej, lecz również dla UE;

7.

podkreśla, że nieszczelność libijskich granic w połączeniu z brakiem centralnej kontroli politycznej w znacznym stopniu ułatwia rozprzestrzenianie i przemyt broni oraz swobodne przemieszczanie się ugrupowań zbrojnych, zarówno libijskich, jak i pochodzących z innych krajów; jest zaniepokojony wpływem sytuacji w Libii na jej bezpośrednich sąsiadów, szczególnie Egiptu, Tunezji, ale także Algierii, pod względem bezpieczeństwa; uważa, że UE powinna użyć dostępnych narzędzi z zakresu dyplomacji i polityki zagranicznej w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) oraz innych polityk, takich jak polityka handlu i polityka współpracy, w celu zachęcenia tych państw Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej do pozytywnego zaangażowania się w proces przemian w Libii;

8.

uważa, że odbudowa gospodarki stanowi ważny krok w kierunku demokratycznej transformacji Libii; w pełni popiera nowe władze Libii w ich walce z terroryzmem, której celem jest zapewnienie koniecznej ochrony ludności libijskiej i głównej infrastruktury gospodarczej;

9.

przypomina kluczową rolę wymiaru parlamentarnego w kwestii politycznego rozwiązania kryzysu; podkreśla, że organy i posłowie Parlamentu Europejskiego mogą podzielić się swoim doświadczeniem instytucjonalnym z libijskimi podmiotami, aby wesprzeć ich w prowadzeniu pluralistycznego dialogu politycznego;

10.

wyraża głębokie zaniepokojenie losem migrantów, osób ubiegających się o azyl i uchodźców w Libii, których już trudna do zniesienia sytuacja ulega dalszemu pogorszeniu; apeluje do Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) o większe zaangażowanie na rzecz koordynowania działań ONZ; wzywa UE i jej państwa członkowskie do skutecznego opanowania spirali migracji z Afryki Północnej, w szczególności z Libii; wzywa libijskie władze i grupy zbrojne do zapewnienia dostępu z zewnątrz do ośrodków detencyjnych, zwłaszcza tych, w których przebywają migranci;

11.

wzywa Komisję i Europejską Służbę Działań Zewnętrznych, aby koordynowała działania państw członkowskich w Libii i skoncentrowała wsparcie na budowie państwowości i instytucji, oraz by wspólnie z państwami członkowskimi, ONZ, NATO i partnerami regionalnymi pomogła w reformie sił bezpieczeństwa i tworzeniu, pod kontrolą rządu jedności narodowej, skutecznych sił zbrojnych i sił policyjnych, które będą w stanie objąć kontrolę nad całym terytorium Libii i jej wodami oraz zabezpieczyć granice państwa; podkreśla, że UE powinna również nadać priorytetowe znaczenie pomocy w reformowaniu libijskiego systemu sądownictwa, a także innych obszarów zasadniczych dla demokratycznych rządów;

12.

popiera operację EUNAVFOR MED Sophia zmierzającą do zaradzenia kryzysowi migracyjnemu i walki z wyzyskującymi migrantów przemytnikami; przypomina, że powodzenie operacji ma bezpośredni związek ze stabilnością dialogu politycznego w Libii oraz koniecznością przywrócenia pokoju i stabilności w tym kraju; wzywa do zawarcia porozumienia z rządem jedności narodowej w celu umożliwienia misji UE prowadzenia operacji na libijskich wodach terytorialnych w najbliższym czasie;

13.

wyraża uznanie dla UE za udostępnienie już pakietu 100 mln EUR oraz za jej gotowość do udzielenia natychmiastowego wsparcia w obszarach, które będą traktowane priorytetowo wraz z nowym rządem jedności narodowej Libii, kiedy zostanie on utworzony; wzywa UE i ONZ, by zaplanowały wsparcie dla budowania państwowości, bezpieczeństwa i misji pokojowych oraz dla szkoleń w zakresie wdrażania potencjału reagowania na sytuacje nadzwyczajne i klęski żywiołowe, poszanowania praw człowieka i rządów prawa;

14.

apeluje do państw członkowskich, by nie działały indywidualnie, lecz wspierały wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel w sformułowaniu kompleksowej strategii, w koordynacji z UNSMIL oraz władzami Libii, na rzecz wsparcia transformacji i nowego rządu Libii; uważa, że reforma sektora bezpieczeństwa oraz programy rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji mają pierwszorzędne znaczenie dla kraju, i wzywa Komisję, wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel oraz państwa członkowskie, by były gotowe do udzielenia niezbędnej pomocy w tych dziedzinach, jeżeli nowy rząd zwróci się z taką prośbą;

15.

podkreśla znaczenie zwiększenia przez wspólnotę międzynarodową środków na pomoc humanitarną, aby zaspokoić najpilniejsze potrzeby osób, które najdotkliwiej ucierpiały w konflikcie w Libii; podkreśla potrzebę dostarczenia środków finansowych, by pomóc organizacjom humanitarnym w lepszej ocenie sytuacji i w lepszym reagowaniu na potrzeby na miejscu; wzywa państwa członkowskie, aby wypełniły swoje zobowiązania wobec kryzysowego funduszu powierniczego UE dla Afryki;

16.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Unii dla Śródziemnomorza, Lidze Państw Arabskich, Radzie Unii Afrykańskiej oraz sekretarzowi generalnemu ONZ.

Identyfikator:	Dz.U.UE.C.2018.35.66
Rodzaj:	Rezolucja
Tytuł:	Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lutego 2016 r. w sprawie sytuacji w Libii (2016/2537(RSP)).
Data aktu:	04/02/2016
Data ogłoszenia:	31/01/2018

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lutego 2016 r. w sprawie sytuacji w Libii (2016/2537(RSP)).

Sytuacja w Libii

Zmiany w prawie

Zmiany w składce zdrowotnej od 1 stycznia 2026 r. Rząd przedstawił założenia

Prezydent podpisał nowelę ustawy o rozwoju lokalnym z udziałem lokalnej społeczności

Do poprawki nie tylko emerytury czerwcowe, ale i wcześniejsze

Bez konsultacji społecznych nie będzie nowego prawa

Nowy urlop dla rodziców wcześniaków coraz bliżej - rząd przyjął projekt ustawy

Na zwolnieniu w jednej pracy, w drugiej - w pełni sił i... płacy

Dz.U.UE.C.2018.35.66