Język postępowania: francuski(2017/C 038/26)
(Dz.U.UE C z dnia 6 lutego 2017 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet, E. Paasivirta i Ch. Hermes, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
Zarzuty i główne argumenty
Komisja wnosi do Trybunału o stwierdzenie nieważności decyzji Rady z dnia 10 października 2016 r. w zakresie, w jakim Rada nałożyła wymóg, by propozycje dla Komisji do spraw Zachowania Żywych Zasobów Morskich Antarktyki dotyczące utworzenia trzech chronionych stref morskich na Morzu Weddella, Morzu Rossa w Antarktyce Wschodniej oraz systemu specjalnych stref przeznaczonych do prowadzenia badań były złożone i popierane w imieniu Unii i jej państw członkowskich, a nie jedynie w imieniu Unii.
Komisja utrzymuje, że uznając, iż kompetencje w tym zakresie są dzielone, i uznając, że w konsekwencji dokument roboczy powinien zostać przyjęty drodze konsensusu i przedłożony w imieniu Unii i jej państw członkowskich, zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem, gdyż uniemożliwia w ten sposób Komisji, by przedłożyła ten dokument w imieniu samej Unii, co narusza wyłączną kompetencję Unii w tym zakresie (i prerogatywy Komisji do reprezentowania Unii).
Komisja podnosi dwa zarzuty w uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.
W pierwszej kolejności Komisja utrzymuje, że poprzez przyjęcie zaskarżonego aktu Rada naruszyła wyłączna kompetencję Unii w dziedzinie zachowania morskich zasobów biologicznych zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. d) TFUE (zarzut pierwszy). Po pierwsze, Komisja uznaje, że Rada nie uwzględniła kontekstu prawnego środka, którego dotyczy zaskarżony akt, zarówno w ramach Konwencji o zachowaniu żywych zasobów morskich Antarktyki, jaki w ramach Unii. Po drugie, Komisja uważa, że Rada nie uwzględniła celu i treści tego środka.
W drugiej kolejności (posiłkowo) Komisja utrzymuje, że nawet gdyby środek ten nie miał być uznany za środek zachowania morskich zasobów biologicznych w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. d) TFUE, poprzez przyjęcie zaskarżonego aktu Rada w każdym wypadku naruszyła wyłączną kompetencję Unii, gdyż Unia posiada wyłączną kompetencję zewnętrzną w tej dziedzinie, ponieważ planowany środek może wpływać na zasady Unii lub zmieniać ich zakres w rozumieniu art. 3 ust. 2 TFUE (zarzut drugi). Po pierwsze, Komisja uznaje, że Rada nie uwzględniła, iż planowany środek może wpływać na dwa rozporządzenia prawa wtórnego (rozporządzenia (WE) nr 600/2004 i (WE) nr 601/2004) lub zmieniać je. Po drugie, Komisja uważa, że Rada nie uwzględniła wpływu na stanowisko ramowe Unii w czerwcu 2014 lub zmiany tego stanowiska.
