Język postępowania: włoski(2017/C 338/12)
(Dz.U.UE C z dnia 9 października 2017 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara i E. Sanfrutos Cano, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Włoska
Żądania strony skarżącej
Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Artykuł 14 dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów reguluje tzw. "istniejące" składowiska odpadów, czyli składowiska odpadów, które uzyskały już zezwolenie lub działały przed dniem 16 lipca 2001 r. - terminem transpozycji dyrektywy 1999/31/WE do prawa krajowego zgodnie z jej art. 18 ust. 1. W odniesieniu do takich składowisk, art. 14 dyrektywy 1999/31/WE stanowi, że do dnia 16 lipca 2009 r. właściwe władze państwa członkowskiego podejmują niezbędne prace w celu zagospodarowania składowiska w celu zapewnienia jego zgodności z wymogami ustanowionymi w dyrektywie [art. 14, lit. c) dyrektywy] lub ostatecznego zamknięcia składowiska [art. 14 lit. b) zdanie drugie dyrektywy].
Komisja twierdzi, że z informacji przekazanych przez Republikę Włoską w postępowaniu poprzedzającym wniesienie skargi wynika, że żadne z tych dwóch zobowiązań nie zostało wypełnione w odniesieniu do 44 istniejących składowisk odpadów, w rezultacie czego Republika Włoska w odniesieniu do tych składowisk odpadów uchybiła zobowiązaniom, o których mowa w art. 14 lit. b) zdanie drugie i art. 14 lit. c) dyrektywy 1999/31/WE.