Język postępowania: angielski(2017/C 239/36)
(Dz.U.UE C z dnia 24 lipca 2017 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Gussetti, P. Aalto, L. Havas, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
Zarzuty i główne argumenty
Komisja podnosi, że dodanie proceduralnej podstawy prawnej w ramach Wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) w szczególności art. 31 ust. 1 TUE wymagającego jednomyślności narusza traktat w świetle jego wykładni dokonanej w orzecznictwie Trybunału.
Na poparcie tego zarzutu Komisja podnosi następujące argumenty:
Po pierwsze, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału decyzja oparta na art. 218 ust. 9 TFUE powinna być podjęta większością kwalifikowaną, nawet gdyby w innym wypadku jedna materialna podstawa prawna lub więcej materialnych podstaw prawnych wymagało jednomyślności w celu zawarcia umowy międzynarodowej. Dodanie jakiejkolwiek podstawy prawnej mającej na celu zapewnienie jednomyślności nie ma wpływu na przebieg procedury, która doprowadziła do podjęcia tej decyzji w Radzie.
Decyzja Rady podjęta w ramach procedury określonej w art. 218 ust. 9 TFUE nie ma na celu uzupełniania czy zmiany ram instytucjonalnych umowy, a zatem nie może być zrównana z zawarciem lub zmianą umowy międzynarodowej, ale ma na celu zapewnienie jej skutecznego wykonania. Taka decyzja zgodnie z art. 218 ust. 8 akapit pierwszy i art. 218 ust. 9 powinna być podjęta większością kwalifikowaną. Nałożenie wymogu podjęcia tej decyzji jednomyślnie jest niezgodne z prawem.
Po drugie, jak wyjaśniono już także w orzecznictwie Trybunału, art. 218 TFUE przewiduje "jednolitą procedurę o zakresie ogólnym dotyczącą negocjacji i zawierania umów międzynarodowych, które Unia może zawierać w odniesieniu do dziedzin swoich działań, w tym WPZiB". Szczególny charakter WPZiB jest odzwierciedlony w fakcie, że wniosek jest przedkładany łącznie przez Komisję (pod względem elementów nieobjętych WPZiB) i wysokiego przedstawiciela (pod względem elementów objętych WPZiB). Nie może to jednakże zmienić wniosku, że decyzja na podstawie art. 218 ust. 9 TFUE powinna być podjęta większością kwalifikowaną.
Połączenie tych obu linii orzeczniczych prowadzi do wniosku, że nie tylko negocjacje i zawarcie umowy międzynarodowej, ale także przyjmowanie stanowisk dotyczących wykonania takiej umowy jest regulowane jednolitą procedurą przewidzianą w art. 218 TFUE, w tym przypadku art. 218 ust. 9 TFUE, który przewiduje przy podejmowaniu decyzji wymóg większości kwalifikowanej. Nie można dodać żadnego innego przepisu proceduralnego. Nawet jeśli taki przepis zostanie dodany przez Radę, nie może on skutkować zmianą procesu podejmowania decyzji.
