Sprawa C-147/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Constanţa (Rumunia) w dniu 23 marca 2017 r. - Sindicatul Familia Constanta i in./Directia Generală de Asistentă Socială si Protectia Copilului Constanta.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Constanţa (Rumunia) w dniu 23 marca 2017 r. - Sindicatul Familia Constanț a i in./Direcț ia Generală de Asistenț ă Socială ș i Protecț ia Copilului Constanț a

(Sprawa C-147/17)

Język postępowania: rumuński

(2017/C 231/04)

(Dz.U.UE C z dnia 17 lipca 2017 r.)

Sąd odsyłający

Curtea de Apel Constanţa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sindicatul Familia Constanț a i in.

Strona pozwana: Direcț ia Generală de Asistenț ă Socială ș i Protecț ia Copilului Constanț a

Pytania prejudycjalne

1) Czy przepisy art. 1 ust. 3 dyrektywy 2003/88/WE ¹  w związku z art. 2 dyrektywy 89/391/EWG ²  należy interpretować w ten sposób, że wyłączają z zakresu jej stosowania działalność taką jak działalność rodziców zastępczych wykonywaną przez skarżących?

2) W przypadku przeczącej odpowiedzi na pierwsze pytanie: czy art. 17 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że działalność rodziców zastępczych wykonywana przez skarżących może być przedmiotem odstępstwa od art. 5 dyrektywy na mocy [art. 17] ust. 1, ust. 3 lit. b) i c) lub ust. 4 lit. b)?

3) W przypadku twierdzącej odpowiedzi na poprzednie pytanie: czy art. 17 ust. 1 lub, jeżeli ma zastosowanie, art. 17 ust. 3 lub 4 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że takie odstępstwo musi być wyraźnie sformułowane, czy też może być dorozumiane w wyniku przyjęcia aktu normatywnego ustanawiającego inne przepisy dotyczące organizacji czasu pracy dla określonej działalności zawodowej? W sytuacji gdy takie odstępstwo nie musi być wyraźne, jakie są minimalne warunki konieczne do uznania, że prawo krajowe wprowadza odstępstwo, i czy takie odstępstwo może być wyrażone w sposób wynikający z przepisów ustawy nr 272/2004?

4) W przypadku przeczącej odpowiedzi na pytania 1, 2 lub 3: czy art. 2 pkt 1 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że okres, który rodzic zastępczy spędza razem z podopiecznym w swoim miejscu zamieszkania lub w innym miejscu przez niego wybranym, stanowi czas pracy, pomimo iż nie wykonuje on żadnych działań spoczywających na nim, o których mowa w indywidualnej umowie o pracę?

5) W przypadku przeczącej odpowiedzi na pytania 1, 2 lub 3: czy art. 5 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi krajowemu takiemu jak art. 122 ustawy nr 272/2004? W razie orzeczenia możliwości zastosowania art. 17 ust. 3 lit. b) i c) lub ust. 4 lit. b) dyrektywy, czy ten artykuł należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on takim przepisom krajowym?

6) W przypadku przeczącej odpowiedzi na pytanie 1 i ewentualnie odpowiedzi twierdzącej na pytanie 4: czy art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on jednak przyznaniu odszkodowania w postaci ekwiwalentu, do którego przysługiwałoby pracownikowi prawo z tytułu corocznego urlopu wypoczynkowego, ponieważ charakter działań wykonywanych przez rodziców zastępczych uniemożliwia im korzystanie z takich urlopów, czy też, gdy pomimo formalnego przyznania urlopu, pracownik nadal świadczy te same działania, jeżeli w omawianym okresie nie byłoby dopuszczalne oddzielenie go od podopiecznego. Jeżeli tak, czy do uzyskania prawa do odszkodowania jest wymagane, by pracownik wnioskował o przyznanie mu prawa do rozłąki z nieletnim, a pracodawca nie wydał takiego zezwolenia?

7) W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie 1, twierdzącej na pytanie 4 i przeczącej na pytanie 6: czy art. 7 ust. 1 dyrektywy sprzeciwia się przepisowi krajowemu takiemu jak art. 122 ust. 3 lit. d) ustawy nr 272/2004, w sytuacji gdy ustawa ta pozostawia pracodawcy, stosownie do jego uznania, decyzję, czy zezwolić na rozłąkę z nieletnim w okresie urlopu rodzica zastępczego, a jeżeli tak, czy brak możliwości skorzystania z urlopu, w konsekwencji zastosowania tego przepisu ustawy, stanowi naruszenie prawa Unii i spełnia przesłanki do dochodzenia odszkodowania przez pracownika? Jeżeli tak, czy takie odszkodowanie powinno być wypłacane przez państwo z tytułu naruszenia art. 7 dyrektywy, czy przez jednostkę publiczną, będącą pracodawcą, która nie zapewniła opieki w okresie rozłąki z podopiecznym. Czy w takiej sytuacji do uzyskania prawa do odszkodowania jest wymagane, by pracownik wnioskował o przyznanie mu prawa do rozłąki z nieletnim, a pracodawca nie wydał takiego zezwolenia?

1 Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. 2003, L 299, s. 9, wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 5, tom 7, s. 3).

2 Dyrektywa Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (Dz.U. 1989, L 183, s. 1, wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 5, tom 2, s. 88)

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2017.231.3
• Rodzaj: Ogłoszenie
• Tytuł: Sprawa C-147/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Constanţa (Rumunia) w dniu 23 marca 2017 r. - Sindicatul Familia Constanta i in./Directia Generală de Asistentă Socială si Protectia Copilului Constanta.
• Data aktu: 17/07/2017
• Data ogłoszenia: 17/07/2017