Język postępowania: niemiecki(2016/C 191/07)
(Dz.U.UE C z dnia 30 maja 2016 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Carsten René Beul (przedstawiciele: adwokaci H.M. Pott i T. Eckhold)
Druga strona postępowania: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Za pośrednictwem skargi wniesionej do Sądu skarżący zmierzał do uzyskania stwierdzenia nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 537/2014 1 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie szczegółowych wymogów dotyczących ustawowych badań sprawozdań finansowych jednostek interesu publicznego, uchylającego decyzję Komisji 2005/909/WE.
Skarżący jest biegłym rewidentem upoważnionym do prowadzenia działalności w Niemczech (a poza tym biegłym rewidentem według prawa Wielkiego Księstwa Luksemburga i Republiki Włoskiej). Jest on uprawniony do przeprowadzania ustawowych badań sprawozdań finansowych jednostek interesu publicznego. Jako biegły rewident podlega on w odniesieniu do całej swojej działalności nadzorowi Wirtschaftsprüferkammer (izby biegłych rewidentów), korporacji prawa publicznego, której członkami są biegli rewidenci i której organy są przez nich wybierane.
Zaskarżone rozporządzenie (zwane dalej "rozporządzeniem") przewiduje, że biegli rewidenci podlegają nadzorowi niezależnego, tzn. nieotrzymującego instrukcji w szczególności ze strony państwa, organu w odniesieniu do badania jednostek interesu publicznego. W organie tym nie może zasiadać w żadnym wypadku czynny biegły rewident, a biegły rewident, który nie prowadzi już działalności, dopiero po upływie dłuższego okresu po ukończeniu prowadzenia działalności w charakterze biegłego rewidenta.
Skarżący uważa nowe uregulowanie za niekorzystne. Podnosi, że rozporządzenie narusza prawo Unii.
Sąd odrzucił jego skargę jako niedopuszczalną. Uznał, że skarżący nie jest uprawniony do zaskarżenia rozporządzenia. Sąd uzasadnił to okolicznością, jakoby rozporządzenie nie dotyczyło skarżącego indywidualnie, gdyż należy on do kręgu osób podlegających unormowaniu w sposób abstrakcyjny i nie może powołać się na żadne prawa indywidualne.
Skarżący podnosi natomiast, że unormowanie dotyczy go bezpośrednio i indywidualnie. W szczególności krąg adresatów unormowania jest otwarty, również - co nie najmniej istotne - dlatego, że pomiędzy wydaniem rozporządzenia a chwilą, od której się stosuje, rozciąga się okres, w trakcie którego do kręgu wykonujących zawód może dołączyć nieokreślona liczba osób.
Zdaniem skarżącego Sąd nie uwzględnił okoliczności, że unormowanie dotyczy skarżącego bezpośrednio i indywidualnie. W szczególności krąg wykonujących zawód jest określony w każdym momencie przy zastosowaniu nadzoru wynikającego z prawa Unii. Okoliczność, że między wydaniem rozporządzenia a chwilą, od której się stosuje, rozciąga się pewien okres, nie może być rozstrzygająca w odniesieniu do istnienia ochrony prawnej.
Ponadto skarżący jest zdania, że w razie przyjęcia, iż unormowanie nie dotyczy go indywidualnie, powstaje luka w ochronie prawnej. Lukę tę należy usunąć przy uwzględnieniu karty praw podstawowych, która chroni także wolność wyboru zawodu, i europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka. Jego zdaniem jest to objęte odpowiedzialnością i kontrolą sądów Unii Europejskiej, gdyż sądy te doprowadziły do okoliczności powodujących powstanie luki w ochronie prawnej.
